Through the Dark (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 47: Schrikachtig

Pov Niall

Ik weet zelf ook niet hoe Liam mij kan helpen. Ik besluit toch weer naar hem toe te schuiven. Ik ga tegen hem aanzitten en leg mijn hoofd tegen zijn borst. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen. Liam streelt door mijn haar en doet voor de rest niets. Dat vind ik fijn, want ik wil nu niet dat hij zijn armen om mij heen slaat. Ik wil me nu absoluut niet opgesloten voelen.

Na een tijdje slaat Liam toch weer zijn armen om mij heen. Ik weet dat hij het goed bedoeld, maar bij mij slaat de paniek al weer toe. Gelukkig, kan ik mezelf rustig houden en zeg: "Laat me alsjeblieft los." Meteen laat hij mij los en zegt: "Sorry." Zodra hij mij los laat, is de paniek weer weg. Ik haal weer rustig adem. Mijn hoofd bonkt enorm en ik heb het gevoel alsof mijn hart tien keer sneller klopt dan normaal.

Ik voel ineens een hand op mijn schouder en als ik me omdraai, zie ik dat het Harry is. "Niall, neem even je medicijnen in. Dan gaan we daarna naar boven en kun je even slapen." Zegt hij tegen mij. Hij geeft me mijn medicijnen aan. Ik ben te moe om er tegenin te gaan. Ik neem meteen mijn medicijnen in en veeg daarna de tranen van mijn gezicht. Harry pakt mijn arm beet en helpt me overeind. Hij slaat zijn arm om mijn middel en we lopen naar boven.

Als we boven zijn loopt Harry met mij naar zijn kamer. Als we in zijn kamer zijn, laat hij mij los en ik ga op de rand van zijn bed zitten. Hij wilt zijn deur dicht doen, maar ik zeg meteen: "Niet doen, alsjeblieft." Hij doet meteen de deur wagenwijd open en loopt daarna naar mij toe. Hij gaat op zijn hurken voor mij zitten en vraagt: "Wil je erover praten?" Ik schud mijn hoofd. Ik wil gewoon rust. Ik wil dat alles weer is zoals het de afgelopen dagen was. Ik haat die paniekaanvallen. Harry staat op en zegt: "Hoeft ook niet. Probeer maar even te slapen, misschien voel je je dan straks beter." Harry gaat in zijn bed liggen, dus ik ga ook maar liggen.

Ik lig al een tijdje naar het plafond te staren. Harry legt zijn hand op mijn arm, maar ik schrik ervan en trek meteen mijn arm weg. "Sorry." Zegt hij. Ik schud mijn hoofd en zeg: "Niet jou fout. Ik schrok gewoon." En ik leg mijn arm weer neer. Ik word echt gek van mezelf. Waarom kan ik ineens zo weinig hebben? Iedereen probeert me te helpen, maar ik flip elke keer alleen maar. Ik weet dat zij kunnen er ook niets aan doen dat ik in paniek raakte tijdens die MRI-Scan, maar elke keer als ze nu iets doen schrik ik ervan. "Probeer maar te slapen, Niall. Als je wakker wordt en je wat beter voelt kunnen we even met z'n alle praten. Niemand is boos op je of zo. Ga maar gewoon even lekker slapen." Zegt Harry. Ik knik, ga op mijn zij liggen en sluit mijn ogen. Ik hoop dat als ik wakker word, die paniekaanval weer voorbij is. 

Hoe vonden jullie dit hoofdstuk?