A Secret for Years | drarry.

→ Hoofdstuk 2

Draco Malfoy

De volgende ochtend werd ik wakker door het licht dat door de ramen scheen en door het geluid uit de leerlingenkamer. Ik rekte me uit, stond op en trok mijn Hogwartsgewaad aan. Vervolgens liep ik de kamer uit en baande me een weg naar de uitgang van de leerlingenkamer. Toen ik de gang in liep, kwamen er een paar eerstejaars naar me toe lopen.

'Eum ... We weten niet hoe we bij de Grote Zaal geraken,' zei een meisje verlegen.

'Volg me maar,' antwoordde ik, maar in mijn hoofd begon ik te zuchten van irritatie.

Ze volgden me de hele weg door naar de Grote Zaal en ik zei niets, hoewel de eerstejaartjes de hele weg door praatten. Ik voelde me net een oppas voor kleine kinderen – help. Zucht.

Toen we bij de Grote Zaal aankwamen, bedankten ze me, waarop ik hen een knikje gaf en vervolgens aan tafel ging zitten, met het uitzicht op de Gryffindor tafel, op Potters plaats.

Hij zag mij niet, en ergens was dat maar goed ook, anders dacht hij misschien dat ik iets van plan was aangezien ik gisteren ook zo had gezeten. Maar ergens wilde ik ook dat hij mij zag. Hoe moest ik in godsnaam aan hem duidelijk maken dat ik gevoelens voor hem heb en dat ik het goed wil maken van de voorbije vier jaar? Die vraag spookte rond in mijn hoofd toen ik een kom cornflakes pakte en al begon te eten, terwijl Crabbe en Goyle erbij kwamen zitten.

Niet veel later werd het geluid van de andere leerlingen bijna overstemd door het geruis van de gebruikelijke, honderden uilen die door de ramen van de Grote Zaal naar binnen vlogen. De uilen maakten de leerlingen nat met de waterdruppels die aan hun veren hingen. En het was duidelijk dat het weer deze nacht omgeslagen was: gisteren was het droog en zonnig, met soms een koude windvlaag en nu was het buiten aan 't regenen.

De uil van bij mij thuis streek voor mijn neus neer met een brief, een brief van m'n moeder om precies te zijn. Ik begon te lezen. Tijdens het lezen besefte ik dat de brief niet echt zo bijlangrijk was – niet dringend voor iets. Dus legde ik 'm weg, begon terug te eten en besloot 'm later dit schooljaar nog eens te lezen, als ik er zin in had, tenminste.

Tijdens het ontbijt kwam professor Snape langs met de lessenroosters en gaf mij de laatste, waarna hij terug naar de lerarentafel liep. Ik gaf een blik op mijn rooster en zag dat het eerste blokuur doorging met het vak History of Magic, samen met Gryffindor.

Ik deed alsof ik er totaal geen zin in had, wat deels ook klopte. Ik had geen zin in de les, dat was waar, maar of het nu met Hufflepuff of met Gryffindor was, dat maakte me niets meer uit. En waarom het me niet meer kan schelen? Ik ben erachter gekomen dat ik de rest eigenlijk haatte vanwege m'n vader. Mijn moeder, die was er niet zo heel streng in. Haar maakte het niks uit met wie ik omging, zolang ik maar gelukkig ben. Maar ben ik wel gelukkig? Nee, nu niet meer. Ik wás gelukkig, dat wel.

Ik noemde de Dreuzelkinderen "Mudbloods", omdat m'n vader me dat zei. Ik "pestte" en schold ze uit, omdat m'n vader me dat opdroeg. Ik deed alles wat hij zei, wat hij van me verlangde. Maar die druk die hij op mijn schouders legde, dat maakte me ongelukkig, hoewel ik me gelukkig voelde. Het is wel stilaan aan het verminderen, dat voel ik. Waarschijnlijk omdat ik ouder word en omdat hij nu wel inziet dat ik me aan zijn "regeltjes" hou. Maar of hij blij zou zijn als ik daarmee stop? Dat gaat hij niet zijn, dat staat al vast.

~•~•~•~•~•~•~

Toen ik genoeg had gegeten, wenkte ik Crabbe en Goyle – die direct opstonden en achter me aankwamen – en liepen we naar de les. De doodsaaie-continu-naar-Harry-kijkende-les genaamd. History of Magic.

We kwamen aan bij het klaslokaal en gingen direct op onze vaste plaatsen zitten, links van de plaatsen van Gryffindor.

Professor Binns kwam door het bord gezweefd en begon de leerstof direct op te sommen, waar niemand echt naar luisterde, behalve Granger, die lette natuurlijk wel op. Ik keek onopvallend naar Harry, die ook niet aan het opletten was, maar met Weasley aan het tekenen was op zijn perkament.