A Secret for Years | drarry.

→ Hoofdstuk 3

Draco Malfoy

'Wat - wat wil je van me?' vroeg hij bang, de angstige ondertoon was duidelijk te horen in zijn stem.

'Rustig, blijf kalm, ik ga je heus niets aandoen,' antwoordde ik, waarna ik hem voorzichtig benaderde. Alsof ik in het hol van de gevaarlijkste leeuw kroop en uit moest kijken dat ik niet verslonden werd.

'Ben je bang voor me, Malfoy?' vroeg hij na een korte stilte. Er zat meer zelfvertrouwen in zijn vraag en dat liet me weten dat hij "bekomen" was van mijn plotse verschijning en dat hij de zaak meer vertrouwde, dat hij waakzamer was.

'Nee, hoezo?' antwoordde ik verbaasd en vragend tegelijk.

'Je benaderdt me alsof ik een leeuw ben die je gaat opeten,' verduidelijkte hij zich met een lichte grijns.

'Oh, nee,' lachte ik, 'het is gewoon zodat je weet dat ik je écht niets ga aandoen en dat ik de sfeer rustig wil houden, je niet opjagen of zo. Want ik wil met je praten.'

'Praten? Over wat? En waarom met mij? Doe dat met je vrienden, niet met mij.'

Auw, die was hard. Maar ja, ik had ook niets anders verwacht: ik ben nog altijd die Mudblood-hater Malfoy. Of ik wás dat, maar in hun ogen bén ik dat nog.

Hij stond op en wou weggaan, maar ik hield hem tegen doormiddel van zijn pols vast te houden. Toen zijn huid in contact kwam met de mijne, huiverde hij lichtjes. Zijn pols was warm, warmer dan mijn huid.

'Wacht en luister even naar me,' zei ik.

Hij zuchtte en ging voorzichtig terug zitten, alsof hij het toch niet meer vertrouwde, terwijl hij mijn hand van zijn pols haalde. Jammer voor mij dus.

'Wat wil je zeggen?' spoorde hij me aan.

'Ik - ik ... fuck, het is moeilijk uit te leggen,' stotterde ik. Natuurlijk, dat kon er ook weer bij.

'Ik zal luisteren, maar dan moet je het me wel vertellen, anders ben ik weg. Je wilde het trouwens toch zo graag vertellen, dus ...' Hij keek me met opgetrokken wenkbrouwen aan en wachtte tot dat ik iets zou zeggen.

'Goed dan ... Ikwilhetgoedmakenvoordevoorbijevierjaar,' zei ik snel, naar mijn gevoel net iets té snel.

'Dat heb ik niet verstaan, Malfoy.'

Ik nam een hap lucht en zei de zin die al dagenlang op mijn tong brandde, wachtend tot hij eindelijk werd uitgesproken: 'I - ik wil het goed maken voor de voorbije vier jaar.'

Hij begon te lachen en de moed zakte terug in mijn schoenen. Jep, dag zelfvertrouwen.

'Geloof je het zelf? Jíj, Draco Malfoy, die het goed wil maken. Sorry hoor, maar daar trap ik niet in,' lachte Potter. Fuck, dit wordt nog moeilijker dan ik dacht.

'Ik meen het! Het is echt waar! En ik lieg niet!' riep ik.

'Rustig, niet iedereen hoeft dit te horen, we zouden eigenlijk al in de les horen te zitten,' kalmeerde hij me.

'Daar gaan we mooi niet naartoe, dat vak kan even oprotten. Ik wil dat je begrijpt dat ik dit meen, dat ik het goed wil maken.' Ik sprak het harder uit dan het bedoeld was. Oeps.

'Oké, dus je wilt dat ik je geloof?' vroeg hij na een paar seconden stilte. Ik knikte. 'I - ik weet het niet,' stotterde ook hij uiteindelijk. Mijn gezicht betrok en ik denk dat hij het ook zag, want hij haalde verbaasd zijn wenkbrouwen op.

'Klinkt misschien raar, maar betekent het echt zo veel voor je dat wij je excuses aanvaarden?' vroeg hij, doelend op hem, Granger en Weasley.