A Secret for Years | drarry.

→ Hoofdstuk 7

Draco Malfoy

De volgende ochtend was ik verrast dat ik nog vrijwel goed had geslapen, ondanks dat de stemmen van de andere Slytherins voortdurend door mijn hoofd spookten.

Ik rekte me geeuwend uit, stapte uit bed en deed voor nog een paar uurtjes mijn Hogwartsgewaad aan.

Ik was als één van de eerste wakker, wat me niet verbaasde: het was iets vroeger dan het normale tijdstip om wakker te worden.

Als ik de Common Room binnen stapte, zag ik dat er al een stuk of vier leerlingen wakker waren. Alle vier derdejaars. Maar ook hun negeerden mij óf zagen me niet, dat was ook een mogelijkheid.

Ik wandelde door de Common Room, op weg naar de uitgang. Onderweg keken de derdejaars op en ik glimlachte naar hen, maar ze keken als antwoord weer weg. Ze negeerden mij, dat was het antwoord.

Ik zuchtte en stapte door de muur, die direct achter mij weer dicht schoof. Het was niet leuk meer, hoe kon zelfs iedereen het volhouden om mij te negeren? En wat had ik hen ooit mis gedaan? Of wat hun niet aanstond? Als je het mij vroeg, dan zei ik "niks". Want ik wist het ook niet.
Ik ging aan de Slytherin tafel zitten en zag dat ik de eerste was van mijn afdeling. Er waren een paar eerstejaartjes van Gryffindor en Ravenclaw wakker, maar dat was het ook.

Ik bleef een hele tijd in de Great Hall zitten, ook al had ik mijn ontbijt al achter mijn kiezen. Uiteindelijk zag ik Granger de zaal binnenlopen, maar er stond geen Harry en Weasley naast haar. Ze ging ook alleen zitten en nu pas viel het mij op dat de rest van de Weasleys er ook niet waren. Wat was er gebeurd? Of waren ze nog aan het slapen? Maar dan zal ze toch wachten?

Ik vertrok maar naar de Common Room, weg van mijn vragen. Ik wilde niet dat de andere Slytherins nog meer gingen rond bazuinen omdat ik het haar zou vragen. Misschien wist ze het zelf niet eens en trouwens, ze vond mijn gedrag tegenover hen gisteren al raar, wat zal dan wel niet denken als ik het haar vroeg?

Toen ik in de jongensslaapkamer aankwam, raapte ik al mijn spullen bij elkaar en dropte ik ze in mijn hutkoffer. Over een paar uur vertrok de Hogwarts Express richting Londen en ik wilde niet te laat komen.

Als ik alles had ingepakt, zette ik mijn koffer klaar, naast m'n bed, en ging ik terug op mijn bed zitten, nadenkend. Zou ik alleen in een coupé zitten? Misschien was dat het beste. Granger zou me waarschijnlijk liever toch niet in haar buurt hebben en van de andere Slytherins moest ik toch niet veel verwachten, het woordje "nee" was hun antwoord, dat stond vast. Of ze zeiden "ja" om me alleen nog maar meer te kwetsen.

Ik zuchtte en besloot al mijn koffer in de hal te zetten. Ik liep de trappen op en de gangen door. Mijn koffer liet ik achter in de hal en ik liep vervolgens naar de binnenplaats. Daar zocht ik een plaatsje dicht bij de boom.

Verschillende leerlingen kwamen voorbij, sommige zagen mij niet en sommige weer wel. Als het leerlingen van andere afdelingen waren dan Slytherin, gaven ze me soms een glimlach - omdat ze wisten van de gebeurtenis van gisteren. Als antwoord gaf ik hen gewoon een knikje.

~•~•~•~•~•~•~

Toen het tijd was om te vertrekken naar de Hogwarts Express, liep ik achter al de andere leerlingen aan die niet op Hogwarts verbleven, opweg naar de koetsen.

Daar aangekomen, nam ik er één voor mezelf in beslag. Uiteindelijk kwamen er een paar Hufflepuffers bijzitten - wat ik persoonlijk heel raar vond. Zelf praatten ze met elkaar, maar mij lieten ze met rust, wat ik niet erg vond. Deze keer vond ik het eens niet erg.

De koets begon te rijden en ik kreeg een klein glimlachje op mijn gezicht. De gedachte aan thuis maakte me iets vrolijker. Daar werd ik tenminste niet genegeerd en kon ik terug mezelf zijn. En daarbij was het ook nog Kerst. Iets wat altijd fijn was. Kerst vierde ik altijd met m'n ouders, een gezellige gelegenheid wat we liever nooit misten.