A Secret for Years | drarry.

→ Hoofdstuk 5

Draco Malfoy

De weken gingen voorbij alsof het maanden waren; traag. Ik werd door Pansy en mijn vrienden genegeerd en dus waren de weken die voorbij waren een hel. Ik voelde me alleen en dat was niet leuk. Ik was het gewend om veel vrienden te hebben of om niet genegeerd te worden.

De enigste waar ik tegen kon praten, face to face, was Harry. Maar dat was ook zelden, het mocht niet opvallen en ik kon moeilijk voor elke converstatie een uil sturen, dat was te opvallend. Dan zouden zijn vrienden zich afvragen waarom hij ineens zoveel post krijgt en gaan ze vragen stellen en dan was de kans groot dat mijn naam perongeluk zou worden gezegd en ja, dan zat ik diep in de problemen.

De brief die mijn vader me weken geleden had gestuurt zat in mijn hutkoffer, veilig opgeborgen, maar de tekst die erop stond, was in mijn geheugen gegrift. Elk moment kon het bericht van de ontsnapping van tientallen Death Eaters in de Daily Prophet staan. Elk moment kon dan de strijd die zo gevreesd werd door de mensen die geloven dat Lord Voldemort terug is, beginnen. Op het moment dat zo goed als iedereen het geloofd, zou de strijd beginnen en dan is Harry in levensgevaar. Iets waar ik eerlijk gezegd voor vrees ...

Elke ochtend gaf ik een blik op de voorpagina van de Daily Prophet, in de hoop dat ze nog niet ontsnapt waren. Aangezien Bellatrix Lestrange mijn tante is, in Azkaban zit, een plan heeft om te ontsnappen en een bekende Death Eater is, zouden veel leerlingen waarschijnlijk mij betrekken bij die gesprekken en dat wil ik liever nog even mijden. Ik ben net gewend aan de rust en alleen het contact hebben met m'n ouders en Harry, ik wil niet dat dat nu al verstoort wordt.

Ook is Umbridge bezig met zowat heel Hogwarts over te nemen, dat ze alles kan beslissen zonder dat de leerkrachten daar tussen kunnen komen, allemaal goed gekeurd door de Minister (ze controleerd ook de leerkrachten tijdens hun lessen). Je kon het zien en voelen dat het Ministery de macht kreeg over Hogwarts en dat de school aan het veranderen was; professor Umbridge liet bij elke regel een bord in de muur kloppen door Filch, die dat met alle liefde voor haar deed.

Het was minder gezellig aan het worden in en rondom het kasteel. De tijd werd duisterder, de mensen werden duisterder, buiten werd het gevaarlijker en de sfeer werd uit het kasteel gejaagd ...

~•~•~•~•~•~•~

De laatste dag voor de kerstvakantie was begonnen en dat zag je ook aan de meeste leerlingen en aan de sfeer die er in het kasteel hing. De gebruikelijke 12 kerstbomen stonden al klaar in de Great Hall en de versieringen hingen ook al in de gangen en in de rest van het kasteel: de Common Rooms, bijvoorbeeld. (Deze kerstsfeer liet Umbridge nog gelukkig wel toe, maar toch, zelfs Quidditch werd bijna verboden! Of toch, voor de andere teams. Slytherin mocht direct door met spelen).

Ik liep de Great Hall binnen en ging zoals de laatste weken op dezelfde plaats zitten, alleen. Niemand kwam tijdens het eten bij me zitten of praatte tegen me. Het was erg om te weten dat iedereen vrolijk was en dat ik hier alleen zat met geen enkel iemand om tegen te praten.

Plots streek er een uil voor mijn neus neer. Ik had niet eens beseft dat ze gearriveerd waren en post ronddeelden.

Ik maakte het rolletje los van de onherkenbare uil en rolde het open. Het bericht was klein, maar had heel veel waarde, voor mij dan toch.

Vrolijk kerstfeest en hopelijk een leuke vakantie. Ik denk aan je; je bent niet alleen.

H.

Ik wist al vrijwel direct van wie dit afkomstig was. Harry. Wie anders zou dit sturen? Iedereen negeerde me.

Hij begreep me zonder echt alles te weten, te weten dat het gevaar in elke kleine hoek kon verscholen zitten. Maar toch begreep hij me beter dan de anderen, omdat hij zich op bepaalde momenten ook alleen voelde. Veel mensen noemden hem een leugenaar en dan had je Umbridge ook nog, die hem martelde met strafregels te schrijven.