Aşkın Siyah Bulutu

ASB-1

İnsan hiç yanacağını bile bile elini ateşe sokarmı?Geçmişini,geleceğine katarak yakmayı göze alırmı?

Ben aldım.10 yıl önce tam bugün.Annemin acı çığlıkları,haykırışları,sitemleri,babamın sevdiği kadını kurtarmak için çırpınışları gözümün önünden gitmiyor.Küçük,masum,sevgiye muhtaç geleceğe umutla bakan bir çocuktum ben...Belkide bi çocuğun yaşayabileceği en kötü şeyi yaşamıştım.

Annem babamın önünde tecavüze uğradı.Babam önce annemi sonra kendini vurarak intihar etti.Silahtan çıkan merminin sesi acı bir şekilde feryat edermişcesine boş,ıssız sokakta yakalandı.Ve ben o an büyüdüm işte.8 yaşında,60 yaşındaki birinin ruhunu ruhuma hapsettim sanki.bi anda olgunlastim.Sadece birkac dakikada çocukluğumu bitirdim.Geçmişim gelecegim sadece o ana kilitlendi,sadece o ana ait oldu.Gözyaşlarım sel oluştururcasına gözlerimden akarken telaşla annemin yanına koştum."Anne anne"diye bağırsamda kalkmadı,duymadı,görmedi...Sadece soğuk ve cansız bir şekilde duruyordu.
Nefes almıyordu,bana bakmıyordu.Annem için çok geçti.Herşey bitmişti.
Ölümün soğuk,acımasız kollarına bırakmıştı kendini...Tıpkı babama olduğu gibi.Ben annemim başında
hıçkırıklarla ağlarken o silahı kafasında dayamış bana bakıyordu.
Gözlerimin içine üzüntüyle baktı ve merminin sesi ikinci kez acı bir feryat şeklinde sokakta yankılandı.Babam önce annemi vurmuş,sonrada intihar etmişti.Silahı eline aldığında o adamı vurabilirdi.Bunu yapabilirdi.Neden o adamı vurmak yerine önce annemi vurmuş sonrada intihar etmişti?Ölmeden önce "özür dilerim"demişti.Sadece bir özür dilemişti.O 2 hayata karşı sadece bir özür dilemişti.Benim geçmişimide geleceğimide alarak gitmişti.

Bir insanın hayatı bu kadar basitti demek ki.
Bir özürle bitiyordu herşey kendince...
Geride kalanlar acı çekiyordu bencilce...

Babamın yanına sitem ederek gitmek için ayaklanırken annemin sesini duymamla anneme dönmem bir oldu.
"Vazgeçme.Güçlü ol bebeğim.Ben olmadan da yapabilirsin.Hayatına devam edebilirsin.Güçlü bir kız olabilirsin.Benim yapamadığımı sen yapabilirsin."dedi gözlerimin icine bakarak.
"Anne,bırakma beni."sesim ağlamanın verdiği etkiyle buğulu çıkıyordu."Gitme..."
"Mecburum bebeğim.Ayrıca ben hiç gitmiycem ki" elini göğsümün altına kalbime doğru indirdi.
"Bak ben hep burda olacağım"
Hayır beni bırakma anne diye bağırsamda dediği şey
"Seni seviyorum tatlım" olmuştu.Bu onun son sözleriydi.
Bende desemde duymadı.Onu sevdiğimi söylememe bile fırsat olmamıştı.Çaresizce annemin elini tutarken elim annemin yeşil şifon elbisesine değdi.Bir elim annemin elbisesine koyunca elime gelen sıvıyla irkilerek yüzümü buruşturdum.Kırmızıydı.Hayatın gerçeklerini yüzüme vururcasına canlıydı.Bu...bu kandı.Yere düşünce kanayan bir dize benzemiyordu.Yada oyuncağıyla elini kesen küçük bir kız çocuğunun kanına benzemiyordu..Bu benim hayatımın kanıydı...
İçim korkuyla dolup taşarken omurgamdan aşağı bir ürperti hissettim.Gözlerim babama doğru kayınca elimi annemin yumuşak bakımlı ellerinden çekip yavaşca ayağa kalkarak ürkek adımlarla babamın yanına gittim.Sarıldım.Sadece sarıldım.Sanki oda bana sarılıp "Herşey geçti prensesim.Sadece bir kabustu"diyecekmiş gibi hissettiğim için sarıldım.Ama demedi.Cansızca durmaya devam etti.Nefes almamaya devam etti.Ölümün acımasızlığını anlatmaya devam etti.
Artık ağlamıyordum sadece boş boş bakıyordum.Yanağına bir öpücük kondurduğumda vücudünun kaskatı ve soğuk olduğunu hissettim.
Gözlerim bi anlık o adama kaydı.Hayatımı mahveden adama,beni bitiren adama,geleceğimi gecmişimin üstüne katarak yakan adama...Ona bakmaya başladığımda oda bana baktı.Ölümü ve acımasızlığı anlatan gözleri deniz mavisiydi.Siyah saçları ve üstündeki parçalarla fazla tehlikeli duruyordu.Neden yapmıştı?
Birkaç saatlik zevk için mi?Yoksa intikam mı almaya çalışmıştı?Yoksa farklı bir sebebi mi vardı?Düşünceli ve korkan gözlere ona bakmaya devam ettiğimde oda bana baktı.Yüzündeki tehlikeli ve karanlık ifade ödümü koparmaya yetmişti.Deniz mavisi gözleri koyulaşmıştı.Koyu renk gözleri acımasızlıkla parlarken önümde durup dik dik gözlerimin içine bakmaya devam etti.Bakışları öyle sertti ki insanın kanını donduracak türdendi.O an sadece deniz mavisi gözleri olan o adama baktım,baktım,baktım...Bir hüzün,bir pişmanlık aradım.Ama tek gördüğüm şey kandı acıydı ve ölümün kızıl gölgesiydi.Geleceğe ait olan bir mum vardır hani.Ne kadar iyi olursan o mum o kadar iyi parlar.Ne kadar çaresiz olursan mumun giderek erir ve seni yakar.İste benim geleceğe ait olan o mum ışığım söndü.Sönen mumum erimeye ve beni yakmaya başladı.
Hayat acımasızlığını 8 yaşında küçük bir çocukken yüzüme acı bir şekilde vurdu.Buzdan duvar örmeyi öğrendim ben 8 yaşında.Gözyaşlarım gözlerimden dolup taşarken gözlerim değilde kalbim ağlamaya başladı.
Az önce annem babamın gözleri önünde kayıp gitmişti ve babam bunu engelleyememişti.Babamda buna hazmedemeyip önce annemi sonra kendini vurarak intihar etmişti.Ailem gibi hayatımda ellerimden su misali akıp gitmişti.Ve bu akıp giden su bir nehire,bir denize,bir okyunasa karışacaktı.Birdahada geri dönmeyecekti.Artık gülemezdim.Gülüşüm sadece bir mimik olarak kalırdı.Bundan sonra hiçbir zaman gülüşüm gözlerime ulaşmazdı.Artık ağlayamazdım.Güçsüz olamazdım.Artık bir ruhtum sanki.Çıkışı bulamayan kayıp bir ruh.Zamanda kaybolmuş bir ruhtum."Kayıp ruhların kurtuluşu karanlıktır"Benimde kurtuluş anahtarım karanlıktaydı.O gün küçük bedenimin içinde genç bir kadın öldü.
O gün hayatım acı bir masala dönüştü. Kötü sonla bitecek bir masalım vardı artık.Hatta bu masal çoktan bitmişti.Özgürlüğüne ve sevdiği adama kavuşmak isteyen o deniz kızıydım ben.Hikayesinin sonunda hayal kırıklığıyla sessizce ağlayan o kızdım ben.Sevdiği adam için herşeyi göze alan Arieldim ben...
Karanlık sularda okyanusta sonsuza kadar kaybolmak isteyen o kızım işte ben...Ve ben işte o gün dönüşü olmayan bir yola girmeye karar verdim.
İşte ben o deniz kızıyım.
Hayatı ellerinden akıp giden o kız çocuğuyum.
Ben...Ben Hayat Bulut
Ve bu benim hikayem...