Korkuların Ardında...

EMRAH...

Defne'yi birazda Emrah'tan mı dinlesek.. :) Bakalım Emrah Defne ile ilgili neler düşünüyor..

Defne ile Can ormanda kaçış yolu ararken Emrah neler yaşamış...
Emrah Defne'yi kurtarabilecek mi??

Emrah ve Defne.....

*********

Çocukluğumun en güzel yanı. Hayatımın en masum, en deli insanı.. Hayatımın belkide tek gerçeği Defne'm.. Tek arkadaşım, can yoldaşım olmuştu zaten..

Farklıydı hep Defne.. Deli doluydu. Cesur, gözü karaydı benim Defne'm. Oyun oynarken bile biri hakkını yediği zaman hic tereddüt etmeden hakkını savunurdu. Güçlüydü hep.. Minik ama güçlü..

Bir eksik yanı vardı sadece.. Hayatının en büyük eksikliğini çektiği sevgi.. Annesinden gördüğü sevgiyi en çok ta babasından da görmek isterdi. Annesini kaybettikten sonra Defne'nin en çok da babasına ihtiyacı vardı. 

Ben 9 yaşlarında mahallede futbol oynarken bizim takıma girerdi kız haliyle. Kız oyunları yerine hep benim yanımda erkek oyunları oynardı. Benden başka kimseyle de kolay kolay arkadaşlık etmezdi. Bir tek bana güvenirdi. Kimsenin yanında ağlayamazdı Defne'm. Tutardı kendini. Sanki birileri onun gözyaşlarını gördüğü zaman ona zarar verecekmiş, savunmasız, zayıf olduğunu anlayacakmış gibi hissederdi. Koşa koşa yanıma gelir özgürlüğüne bırakırdı göz yaşlarını... Omzumda ağlardi. Koca çınarım derdi bana. Sen benim koca çınarım ben de senin dalına sığınmış minik serçenim...

Yanında annesi yokken kız gibi olmazdı hiç. Annesinin kızı olmuştu o bir tek.

Kızlar kediden köpekten börtü böcekten korkarken Defne tam tersine daha çok severdi.

Babası daima ona hayatın hep acı gerçeklerini öğretirdi. Daha küçücük bir kiza neden bu dersleri verirdi hiç bir zaman anlam veremezdim.. Ama şimdi neden bu dersleri verdiğini çok iyi anlıyorum..

Defne'ye nasıl kendini koruması gerektiğini öğretirdi hep. Erkek gibi kavga etmeyi. Hatta bir erkekten bile daha iyi dövüşmeyi öğretirdi. Silah tutmayı, yeri geldiği zaman soğuk kanlı olması gerektiğini, onu koruyacak kimse olmadığı zaman kendisini nasıl koruyacağını öğretirdi hep.

Zaman ilerledikce sanki babasının ona öğretecekleri de bitmişti. Defne artik kendini korumaya hazırdı..

Ama hiç bir zaman bir kızı gibi sevip başını okşadığını sarılıp öptüğünü görmedim..
Defne de içinde bu eksiklikle büyümüştü zaten. Her ne kadar belli etmemeye çalışsa da minicik yüreğinde bu kocaman boşluk da kayboluyordu.

Ama hiç bir zaman tek bir şikayeti bile olmamıştı. Kuzum benim...

Son yaşananlardan sonra Defne artık içindeki acıya dayanamaz hale gelmişti. En sonunda da zaten evden kaçıp yanıma gelmişti. İşte o zaman Defne'nin ne kadar güçlü bir kız olduğunu bir kez daha anlamıştım.

Annesi öldükten sonra değişmişti Defnem.. İçine kapandı. O deli ceur kız gitmişti sanki annesiyle beraber. Annesi olmadan adım atamaz olmustu. Büyük bir yıkım olmuştu onun için. Hiç bir zaman onu tek başına bırakmak istemedim. Düşmüştü dizleri kanıyordu.. Savunmasızdı. Kimseye güvenememişti benden başka. Çınar ağacının dalına sığınmıştı... Elimden geldiğinden fazlasıyla korumaya çalıştım Defne'yi. Başkalarının da ona vurmasına izin vermedim. Elinden tuttum yeniden ayağa kalmasında yardım ettim. Kanlık dünyasında yolunu aydınlatan, ona yol gösteren çoban yıldızı oldum.

Yarası geçti ama hep bir iz kaldı. Üzeri kapanmayan derin izler...

Şimdi nerdedir. Nasıldır bilmiyorum. Güvende mi değil mi bilmiyorum. Bu canımı öyle çok yakıyor ki. Ilk defa Defne'nin bana ihtiyacı varken ben onun yanında değilim. Defne'm güçlü ben olmasam bile yeniden düşmemek için bu defa ayaklarının üzerinde sağlam durur biliyorum...

Ama kaçırılma olayı ve caninin tehlikede olması beni çok tedirgin ediyordu..

Onu bulmam lazım. Ne pahasına olursa olsun Defne'yi bulmam lazım. Defne'nin olduğu yere baskın yapmışlar ve benim elim kolum bağlı. Kurtulmam lazım. Defne'yi bulmam lazım..