Affliction (Daragon)

Chapter 5

Chapter 5

I can't

Pagkalabas ko ng restaurant ay siyang kasabay ng pagbuhos ng mga luha ko. Dirediretso lang ang tulo nito. Gustuhin ko mang pigilan ay hindi ko magawa.

"Sandara!" I saw Roxxane standing outside her car. She run as fast as she can to hug me tight. Akala ko umalis na siya? Medyo nakahinga ako ng maluwag. Good thing she didn't leave.

"Rox-xanne--" Hindi ko na naituloy ang nais kong sabihin dahil napahagulhol na ako sa iyak. Bago pa man kami makita ni Seph ay pinapasok niya na ako sa loob ng sasakyan niya.

Itinukod ko ang mga tuhod ko sa mukhang kong nakatakip sa aking mga kamay para mapigilan pa sana kahit papaano ang aking paghikbi ngunit hindi ko na talaga kaya. Doon ako napaiyak ng lubos. Roxxane wasn't asking me anything. She wasn't even talking. I don't know where we are going, I just know that she's driving. Bahala na kung saan ako dalhin ni Roxanne. She's just letting me cry... cry and cry. Gusto kong ibuhos lahat ng sakit sa pag-iyak. Sana lang pagkatapos ng pag-iyak ko ay wala na ang sakit na nararamdaman ko. Can please someone take away the pain? Please?

Iniisip ko ang lahat simula sa umpisa. Where did I go wrong? May pagkukulang ba ako sa kanya kaya hindi ako naging sapat para makalimutan niya si Michelle at ako na lang ang lubusan niyang mahalin? May nagawa ba akong hindi niya nagustuhan? Dahil ba pinilit kong bumalik ng Korea? Ginawa ko naman ang lahat para ipainitindi sa kanya kung bakit kailangan kong bumalik ng Korea. Wala na nga din palang saysay ang pagbalik doon ng aking pamilya dahil hindi ako nakapasa sa audition.

Ilang sandali lang ay napatigil na ako sa pag-iyak ngunit nandoon pa rin ang kirot sa aking puso. Nakita kong nasa SLEX na pala kami ni Roxanne. Hanggang sa pinark niya ang sasakyan dito sa Carmona kung saan kitang-kita mo ang buong syudad.

I got out of the car to inhale fresh air and to appreciate the view. Lumuluha pa ako pero hindi na katulad kanina. Wala ng hikbi. I think I already had enough. Lumapit sa akin si Roxanne at niyakap ako ng napakahigpit. I badly need it.

"You can scream here." She suggested.

"I have enough." I smiled at her. For the first time today, I smiled genuinely.

We stayed there until 9 pm. Nagyaya na akong umuwi dahil babyahe pa kami. Naging magaan naman ang pakiramdam ko ng nailabas ko na lahat ng iniyak ko. Inintindi ko din ang situation ni Seph. If I was in his situation, I wouldn't do what he did. Maybe if I am him, I wouldn't enter in a relationship I don't feel. But then again, I am not him. I understand his situation. I am trying. Really trying.

I'll be in Korea again tomorrow. Bukas na ang flight ko. Gusto ko sana na maayos ang lahat bago ako tuluyang umalis. But I know it's impossible to do that in just a day.

Michelle contacted me. She wants us to meet and talk about our situation. I rejected. I don't think I can handle another pain. Sariwa pa sa akin ang nangyari kahapon.