Heyy!! Hepinizden özür dulerim bölüm çook geç geldi ama başımda Lys belası vardı. Her neyse iyi okumalar..
Hayat bazen istemediğimiz insanlar bütününden başka bir şey değildir. Bazı insanlar çevreaindeki insanları sevmezken bazıları ise oldukları kişiyi sevmez.
Hep bir eksiklik, hep bir boşluk hisseder. Neden bu hayatta olduklarını merak ederler.
Her şey bu kadar kötü ve umutsuzken hala neden yaşadıklarını sorgularlar. İşte o anda anne ve baba devreye girer. Bir neden yokken yaşamak için, onlar için yaşar insan.
Bazıları ise farklıdır. Anne ve babası varken bile hayatlarında bu onları mutlu etmez. Bunlardan biriside benim.
Nefes aldığım tüm süre boyunca ailemden nefret ettim. Onların bana bağırışlarını, beni acımadan dövmelerini, fikirlerimi hiçe saymalarını, beni her şeyin altında suçlu olarak görmelerini...
-Burada ne işin var?
Dedim Karşımda bana dünyanın en iyi şeyiymişim gibi bakan anneme. Onları, kirli geçmişimi Kuzey ile geride bırakmıştık. Neden şuan buradaydı ki? Neden artık peşimi bırakmıyordu? Neden artık Esin diye bir kızlarının öldüklerini kabul edemiyorlardı?
-Kızım ben...Kuzey hamile olduğunu söyledi ve yanında olmak istedim.
Kuzey'e sertçe baktığımda omuz silkip ellerini havalaya kaldırdı. Tabi başka kim söykeyecekti ki?
-Bilmelerine hakkı var Esin.
Şuan bağırmak istiyordum. Avazım çıktığınca bağırmak. Ne demek bilmelerine hakkı var? Benim için yanımda olmayan kadının bebeğimin yanında ne işi var?
Şuan bebeğimi kıskanacak duruma gelmiştim. Benim için hiçbir zaman yanımda olmayan annem bebeğimin her zaman yanında mı olacaktı?
Bebeğimi o iğrenç kadının yanında asla tutmazdım.
Kendimi daha fazla tutamadan hamilelik hormonları yüzünden ağlamaya başladım.
-Hangi sıfatla bebeğimin yanında duracaksın?!
Annemin gözleri irice açılırken mahçup bir tavırla başını aşağı eğdi.
-Esin lütfen.
Kuzey araya girecek iken elimi kaldırıp susmasını istedim.
-Hala anlamadığın şu anne seni hiçbir zaman affetmeyeceğim bana dünyaları sunsan seni yine affetmeyeceğim. Sen benim duygularımı katletmişken seni asla bir daha affetmeyeceğim.
Hiç bir zaman yanımda olmadığın için seni affetmeyeceğim. Ve bebeğime asla senin gibi bir anne olmayacağım!
Karnıma sancı girince elimi karnıma götürdüm. Hayır şimdi olmaz.
-Şimdi git seni istemiyorum.
Sekerek ve ağlayarak odama gittiğimde kendimi yatağa attım. Elimi karnımda dolandırıp kendimi her şey iyi olacak yalanına inandırmaya çalıştım.
Dış kapının kapanma sesini duyunca gözlerimi huzurla kapadım. Gitmişti iste.
O kadını hayatımın hiçbir yerinde istemiyordum.
-Esin!
Kuzey sinirlice odaya girdiğinde istifimi hiç bozmadım. Zaten o kadını buraya çağırmakla en büyük hatayı yapmıştı.
Şimdi bana bağırıp kendini haklı çıkaramazdı.
-Esin yaptığın neydi öyle resmen kadını evden kovdun!
-Ne zamandır annemi seven bir damat oldun Kuzey?!
Kuzey sinirle ellerini saçlarının arasından geçirip ellerini beline koydu.
-Bak tamam haklısın ama o senin anne-
-O benim annem değil!! Benim annem yıllar önce öldü.
-Off ne yaparsan yap Esin bıktım senin bu tavırlarından sadece biraz daha yumuşak kalpli olamaz mısın? Ben senin o içindeki iyi kalpli Esin'i seviyorum, bu ruhsuzu değil.
Kapı sertçe kapanırken ağlamsm daha da şddetlenmişti.
Beni artık sevmiyordu yada sinirle söylenen birkaç kelimeydi. Ama son seçeneğe takılmadım. Beni sevmiyordu artık.
Kendimi ciddi anlamda yalnız hissediyordum. Elimle karnımı ovalarken bebeğimle konuşmaya başladım. Tek yanımda olsan oydu ve bu bana yeterdi.
-Baban seni seviyor bebeğim sen ona kızma tamam mı? Sadece ufak bir kavga geçecek hepsi.
Tamam fazla ileri gitmiş olabilirdim. O kadın benim için buralara kadar gelmişti. Geçmişteki hatalarını yok etmek istiyordu belki.
Kuzey'de geçmişte mahrum kaldığım anne sevgisini bana yaşatmak için elinden geleni yapıyordu. Benim için uğraşıyordu. Bende hepsini çöpe atıyordum. Haketmiyordum belkide Kuzey'in sevgisini.
Yaklaşık iki saattir odada tek başıma oturup ağladıktan sonra artık bir şeyler yapmanın zamanı gelmişti.
Tuvalete gidip duş aldıktan sonra üzerime bol beyaz mini elbise giydim. Aslında mini değildi ama karnımın baya şişmesinden dolayı öyle gözüküyordu.
Yüzüme hafif makyaj yaptıktan sonra saçlarımı salık bıraktım. Zaten çok güzeldim böyle daha güzel olmuştum.
Kendi kendime gülüp aşağı mutfağa girdim. Kyzey'in sevdiği tüm yemeleri hazırlayıp masayı kurdum. Bardakları taşırken karnıma giren sancıyla inledim ve duvara tutundum. Bu bugünki ikinci sancıydı ve hiç normal değildi.
Kendimi biraz daha hissedince tekrar mutfağa girdim ve tabakları aldım. Son olarak mumlarıda yaktığımda sevinçle ellerimi çırptım. Kuzey çok beğenecekti. O hep beni mutlu eymek için uğraşırken benim onun için yaptıklarım hiçti.
Son olarak susadığımı hissedince tekrar mutfağa girdim. Raftan bardağı alıp suyu koyup içmeye başladığımda tekrar karnıma sancı girdi ve bardak sertçe yere düşüp parçalara ayrıldı.
Ellimle karnımı acıyla tutarken yere dökülen su ile ayağım kaydı ve yere düşüp kafamı vururken gözlerim kararmaya başlamıştı bile fakat en kötüsü karnıma batan cam parçalarıydı. Acıyla çığlık atarken masanın üzerindeki telefonuma ulaşmaya çalıştım son gücümle.
Canım acıyordu ve karnımdan akan kanlar ağlamamı şiddetlendiriyordu.
Şimdi olamazdı. Şimdi ölemezdim. Bebeğimi daha görmeden ölemezdim. Onu kucağıma alıp koklayamadan ölemezdim. Ona annelik sevgimi vermeden bırakamazdım.
Onu kaybedemezdim...
Son bir umutla telefonu alacak iken daha fazla dayanamadım ve gözlerimi karanlığa kapattım sessizce...
Bana sövmeyin lütfen efyikcssduj
Yb yarın bile gelebilir erken paylaşacağım suzleri seviyorum.
Zaten +25 oyu geçince yb geliyor. Tabi en önemlisi YORUM!! Diğer yorumlarınıza cevap veremedim ama bunlara vereceğimm..
Hoşçakalınn!!
