Duchy Przeszłości

II-Kat

     Pochopny, mało odpowiedzialny, zaskakujący. Mój wyjazd taki był. Rodzice najpewniej są załamani i wściekli. Jednak musiałam to zrobić. Nie tylko dlatego, że moje życie tam jest nudne , toczy się monotonnie i bez sensownie. Musiałam to zrobić nie tylko po to, by się uwolnić od tego wszystkiego. Musiałam to zrobić by nie cierpieć.

       Każdy człowiek w swoim życiu spotyka ludzi. Poznaje ich. Niektórych jest w stanie polubić bardziej innych mniej. Czasem jednak bywa, że jest w stanie polubić ich za bardzo. Jest w stanie zatracić się w ich oczach, uśmiechu, słowach. Po pewnym czasie zdaje sobie sprawę, że najzwyczajniej w świecie jest zakochany. Jednak życie jest znane z tego,że jest nieprzewidywalne. Czas zabiera ci tę osobę i z czasem przestajesz czuć żal i smutek. Jednak ta nieprzewidywalność działa w obie strony. Czas na chwilę oddaje ci tę osobę i spotykasz swojego ducha przeszłości. Są różne rodzaje. Te widoczne i chwilowe, będące blaskiem światła w życiu. Pojawiają się są jasne i mocne ,lecz znikają niemalże momentalnie,a ty mało co w związku z tym czujesz. Są takie, które są jak cień. Zdajesz sobie sprawę z tego,że jest i zawsze był, jednak zmienił on w tobie i w twoim żuciu tyle co nic. Można spotkać, też duchy będące jak tęcza po deszczu, wywołująca uśmiech na twarzy. Wyraźne i piękne , lecz z chwili na chwile bladnie, niknie by w końcu całkowicie zniknąć. Jednak są takie o których trudno zapomnieć. Przypominające słońce. Jasne, miłe, trudne do przegapienia.Trwałe. Mijając takiego ducha na ulicy wszystko powraca, dobra i złe wspomnienia. Miłe i dziwne chwile. Na twarzy pojawia się uśmiech i żal, a z zaczerwionymi policzkami w parze idą łzy. I nikt się nie spodziewał tego, że...

- Kat? Wszystko ok?- z zamyślenia wyrywa mnie Amy.

-Tak, w najlepszym.

- To dobrze, za chwilę lądujemy w Amalfii

Ja byłam księżycem, gwiazdami, nocą.Ciszą i spokojem.On był słońcem , dniem pełnym wrażeń i energii.