Sürekli kendimi birşeylerle suçluyor, yalnızlığımı hazmedemiyor ve dile gelen ama bir türlü kalbime gelmeyen huzuru arıyodum her insanda.Bende her insan gibi istiyordum içtenlikle yazdıklarıma değen , şiirlerime konu olucak birini.Ama yoktu öyle biri ne şair bilir sevdiğini ne sevdiği okur yazdığı şiirleri...
Aramıza katılan mesafeyi göz ardı ederek söz veriyordum ona "bulucam seni" , "gelicem yanına" ama daha ona yakınken başlamıştı bana uzaklığı.Gözlerini , gözlerimden kaçırışının en büyük kanıtıydı kalbime girmeden kaçışının, ve ben en başta girmiştim bu hüzün kuyusuna.Bu yüzden daha güçlü çıkıcam beni ittikleri uçurumdan.
