Hayatımın dönüm noktasıydı o gün teselli arayamıyordum ki ben soluğu hastahanede alırken onun mezarda alması benim için intihar ve krizin en büyük nedeniydi...
Bilincim kapalıydı kimseyi duyamıyor, görüyordum fakat etkisiz haldeydim aldığım morfinlerin etkisi olmamış ki hiç birşey dinderemedi acımı.Yapabileceğim tek şey onunla son kez yalnız kalmaktı çünkü o artık sonsuza kadar yalnızdı, bende göz yaşlarımla suladım üzerindeki toprağı, zordu işte beni bırakıp gitmesi çok zordu.Son kez dokunmuştum ona teni buz gibiydi ve kulağına fısıldadım "Beni yaşamaya seni ise ölüme terk eden nedeni buluncaya dek benide yanında bil...Geleceğim"
