Wyrwane kartki

Lilie

Był już zmęczony...

Słońce powoli chowało się za horyzontem, a mięśnie jego nóg drżały po wielu godzinach wędrówki. Kiedy wyruszał w tę podróż, zaledwie dwa dni temu, wydawała mu się ona dobrym pomysłem. Chciał wiele przemyśleć, a panujący w górach spokój miał mu to umożliwić.

Jego związek rozpadał się. Po siedmiu latach od małżeństwa żona stała się zupełnie inną osobą niż ta, w której się zakochał. A może to on się zmienił i stał kimś innym? To pytanie było jednym z trudniejszych i nie znał na nie odpowiedzi - z resztą, czy był sens poszukiwania jej? 

Zdjął z pleców ciężką torbę i wyjął z niej śpiwór. Chociaż za dnia doskwierał mu upał, w nocy stawało się chłodno i potrzebował dodatkowego okrycia. Miał świadomość, że nie odgoni to chęci innego ciepła - ciepła drugiego człowieka, leżącego obok, jednak z rozmysłem wybrał samotność. Z poczuciem rozgoryczenia wślizgnął się między fałdy materiału i zamknął oczy.

Myślał o sobie i Annie. O tym, jak jedenaście lat temu spotkali się w liceum, a on nie mógł oderwać od niej oczu. Wspominał, jak nieśmiała przyjaźń powoli stawała się coraz mocniejsza, a w końcu przerodziła w miłość. Pamiętał szczęście, jakie go zalało, kiedy zgodziła się zostać jego żoną i sam ślub, z którego tak wiele zapomniał. Liczyła się przecież tylko Anna i jej uśmiech, a nie goście i muzyka.

Potem... Potem coś się zaczęło psuć. Obydwoje ukończyli studia, znaleźli pracę, choć nie do końca wymarzoną, to jednak stabilną. Mieszkając w jednym domu, widywali się tylko z rana i wieczorami. Uczucie, jakie ich łączyło, było gaszone rutyną, jednak czy mogło zginąć? Dlaczego coś tak pięknego musi być skazane na zagładę?

Zapadł w niespokojny sen, wypełniony koszmarami i poczuciem straty. Nie powinien zostawiać żony samej - powinien walczyć o nich, zamiast wyjeżdżać daleko od domu. Wciąż mają tyle wspólnego, plany, które ciągle czekają na zrealizowanie.  Podróże w miejsca, które zawsze ich fascynowały, wspólne kolacje, dzieci...

Wstał wraz ze wschodzącym słońcem, wiedząc, że nie dojdzie tam, gdzie planował. W dole, w mieście, czekała Anna i powinien do niej wrócić jak najszybciej, bez żadnej zwłoki. Szybkimi ruchami zaczął zwijać śpiwór, kiedy zauważył biały płatek, leżący tuż obok jego wezgłowia. Niedaleko niego leżał kolejny i kolejny, tworząc ścieżkę.

Zawahał się - powinien wracać, jednak ciekawość kazała mu iść szlakiem z usypanych płatków. Kwiatowy zapach nasilał się z każdym krokiem, przyprawiając go o zawroty głowy, kiedy coraz szybciej biegł wyznaczoną przez nieznajomego drogą. Kto tu był? I dlaczego usypał ścieżkę z płatków lilii? Wrócę do Anny, kiedy tylko się dowiem. Wydłużył krok, nie mogąc poskromić ciekawości, która przysłoniła wszystkie inne myśli i postanowienia.

Ostatni płatek leżał na urwisku, przy którym rosła kępa białych lilii. Mężczyzna podszedł do nich powoli, zastanawiając się jakim cudem kwiaty wyrosły w takim miejscu. Wyciągnął ku nim rękę, chcąc upewnić się, że są prawdziwe, jednak zerwał się wiatr. Płatki posypały się, a podmuch okręcił nimi dookoła. Kiedy mężczyzna otworzył oczy, stała przed nim dziewczyna.

Jej cera była równie biała, co wirujące w powietrzu płatki, a jasne włosy pozostawały w bezruchu, pomimo wiatru. Mężczyzna poczuł strach, jednak zafascynowanie go pokonało. Podszedł bliżej zjawy, chcąc zrozumieć to, co właśnie zobaczył. Dziewczyna z lilii cofnęła się, a on, ze wzrokiem utkwionym w jej oczach podążył za nią. Za późno zdał sobie sprawę, że stoi na skraju urwiska. Zapatrzony w mgliste tęczówki zjawy wykonał o krok za dużo.

Wiatr stłumił jego krzyk, a ciało osiadło na stałe już pod urwiskiem. Z nieba posypały się płatki lilii, a dziewczyna przysiadła na brzegu. Widmowymi palcami dotknęła kwiatu, a z jej oczu zaczęły spływać łzy. Też miała ukochanego. To tu, właśnie w tym miejscu umówili się na spotkanie i to właśnie tu, została zepchnięta. Bukiet z lilii, który trzymała tamtego dnia w rękach spadł wraz z nią, jednak nie dane jej było odejść do lepszego świata.

Pozbawiona uczuć czekała na kolejne ofiary, na mężczyzn, którzy zapominając o swych ukochanych, podążą za nią, nie zważając na przepaść. Gdyby kochali, nigdy by do niej nie podeszli, a jeśli ich serca są puste i kłamliwe, ich miejsce już na zawsze jest pod urwiskiem.

Kiedy zawiał wiatr, nie było już nikogo...

Tak o. yachtiee mówi, napisałabym shota o liliach i wzięłam z niej przykład. Nie wiem na ile się wam to spodoba, więc się wypowiadajcie.

Mi osobiście ulżyło, od dłuższego czasu miałam ochotę coś tu dodać, ale nie wiedziała co...

Medi Meduza