P.o.v. Kaytlinn:
"Mel?" "Kayt?" "Kaytlinn" verbeter ik haar. "Ach kom op, afkortingen zijn leuk!" "Klopt, maar niet voor mij" glimlach ik en begin mijn mascara bij te werken.
"Dat is niet eerlijk" protesteert ze en begint ook haar make-up bij te werken. "Is het wel" zeg ik schouderophalend, waardoor ik uitschiet. "Verdomme!" gil ik en wijs naar mijn oog. "Door op jou te reageren, schoot ik uit!" krijs ik hysterisch. Melanie grinnikt en draait zich tot mij. "Laat mij maar" zegt ze.
"Dankje" glimlach ik dankbaar, als ik zie dat ze het heeft weggehaald. "Geen probleem" is haar simpele antwoord, waarna ze verder gaat met haar eigen make-up. Een trieste zucht verlaat mijn lippen, bij het aanzien van mijn eyeliner, die echt moet bijgewerkt worden. Ik open mijn make-up tasje en begin erin te graaien, waarna ik tot de conclusie kom om die maar eens op te ruimen, omdat ik te veel make-up heb, vind ik helemaal onderin mijn eyeliner.
Als mijn eyeliner er weer perfect op zit, breng ik blush en lippenstift aan en kijk tevreden naar het resultaat. "KLAAR" gil ik klappend in mijn handen. "Dat is heel mooi, ik nog niet" "Ach kom op Mel, zolang hoor je niet bezig te zijn met je make-up!" zucht ik dramatisch, maar wil mijn woorden terug nemen als ik denk aan mezelf.
Na een tijdje is Melanie ook klaar, waarna we naar de les beginnen te lopen, waar het leukste deel nog moet komen. Ik loop de klas in en zie bepaalde kinderen me met grote ogen aankijken, wat voor mij al vrij normaal is geworden, en loop met een zelf voldane glimlach het lokaal in, op mijn peperdure, net nieuw gekochte, hakken.
Ik draai me op mijn tenen om naar de stoel en ga zitten. "Ik hou zo erg van Nederlands" zucht ik verveeld en gooi mijn haren over mijn schouders. "Dat is mooi" "Klopt" Ik pak mijn boeken en pen, waarna ik ze op de tafel leg zodat ik, voor mijn gevoel, toch een beetje slim lijk, en kijk recht voor me uit. Er komt een jongen de klas in lopen, wel bekend als Jayden, en neemt plaats achter me. "Dag schoonheid" fluistert hij hees in mijn oor. "Doei Jayden" murmel ik terug en schenk hem geen blik waardig. "Ach kom op schoonheid" mompelt hij. "Waag het" "Wat?" "Mij nog eens zo te noemen" "Hoe? Schoonheid?"
"O nu ben je dood" moment Melanie tussen beide en ik geef haar geen ongelijk, want hij is zo dadelijk echt dood. Woedend sta ik op en draai me naar hem toe. Ik zet mijn handen op zijn tafel en kijk hem intens aan in zijn ogen. "Jij, ik, vanmiddag, achter de school!" "Komt goed, prinses" knipoogt hij met een zelfvoldane glimlach.
"Ik zal er zijn"
