P.o.v. Kaytlinn:
Melanie komt hard vanaf de andere kant van het veld naar mij toe rennen en ik ga klaar staan. Als ze bijna aan mij toe is ren ik op af, maak een sliding en ren naar haar goal. 'HOE DEED JE DAT?' vraagt ze terwijl ze al snel achter me aan komt rennen. 'Gewoon, voet uitsteken en rennen. Zo moeilijk is dat niet, toch?' 'Dan nog..' mompelt ze.
Ik ren sneller en sneller en hoor Melanie me nog steeds volgen. Ik kijk even snel achterom en zie dat ik een wel aardige voorsprong heb. 'KAYTLINN, HOE KAN JE ZO HARD RENNEN' kucht Melanie achter me. Ik ren gewoon door, tot ik nog maar een paar meter van het goal af sta. Ik schiet met alle kracht die ik heb de bal in het goal en draai me grijnzend om, waardoor ik Melanie haar gezicht kan zien.
'Hoe?' 'Wat?' vraag ik onschuldig. 'Jij,' 'Ik?' 'Jij bent dat meisje' met grote ogen kijk ik haar aan. SHIT! Ik moest helemaal mijn best niet doen. 'Nee, beginners geluk' mompel ik en loop terug naar mijn goal. 'Kaytlinn, kom op ik heb haar gister de hele tijd zitten te bekijken. Haar techniek en alles. Jij bent haar' woest draai ik me om. 'Melanie' sis ik en prik in haar borst. 'Ik ben haar niet' 'Ben je wel Kaytlinn, je wil het alleen niet toegeven' 'Kom op Mel, ik ben Kaytlinn, de Kaytlinn. Ik ga echt niet voetballen in mijn vrije tijd' met een ongelovige blik kijkt ze me aan. 'Ik geloof je niet' 'Dan niet..' mompel ik en loop weer terug naar mijn goal.
Na een tijdje van struikelen, mis schieten en rondjes rennen, vraag me niet hoe, zijn we weer terug in onze kamer. 'Kaytlinn, geef nou gewoon toe dat jij dat meisje bent. Ik vertel niks verder aan je vader'
'Wat vertel je niet verder aan haar vader?'
