Na een lange tijd, weer een hoofdstuk.
Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden.
Iedereen nog fijne feestdagen en veel leesplezier!
---
P.o.v. Kaytlinn:
Jake stormt vrijwel meteen de kantine uit.
Ik blijf als verstijfd staan.
Hij gelooft me, is het eerste wat me te binnen schiet.
Op mijn hielen draai ik me tot Jayden, die met een vermakelijke grijns voor zich uitstaart.
Een harde klap is te horen door de kantine.
Geschrokken kijk hij mij aan.
Woedend boor ik mijn ogen in de zijne.
"Die had je verdiend."
Mijn simpele woorden, galmen door mijn eigen hoofd.
Hij had het echt verdient.
"Dankjewel."
Rollend met zijn ogen gaat hij terug zitten.
Ik zucht luid, voor ik achter Jake aan de kantine uitstorm.
Ik ren door de drukke gangen, op weg naar Jake, maar weet niet welke kant hij is opgegaan.
Ik moet hem snel vinden, voor hij iets doms doet.
De linkerhoek komt steeds dichterbij en ik neem een gokje, om die te nemen.
Met rennende pas, ren ik naar buiten, waar allemaal mensen zitten of staan te genieten van de zon.
Het is heerlijk warm waar, zoals je kunt zien, heel veel mensen gebruik van maken.
Ik spot Nina op het plein, net als Quinn en Melanie, maar geen Jake.
Buitenadem ren ik naar de meiden toe en vraag ze of ze Jake hebben gezien.
Ze schudden alle drie hun hoofden, voor ze me vragen wat er aan de hand is.
Gepanikeerd kijk ik over het plein.
Ik heb ze geen antwoord gegeven, of ik begin alweer te rennen.
Ik moet hem echt nu vinden.
De schooldeuren komen weer in mijn beeld.
Ik duw ze met geweld open, waardoor ze met volle vaart in iemand zijn gezicht komen.
"Oeps."
Ik krab onhandig aan mijn nek en bied mijn excuses aan.
Het meisje, waartegen de deuren zijn aangekomen, heeft een bloedneus, en omdat ik toch niet zo'n slecht persoon ben, als wat iedereen denkt, loop ik met haar mee naar de wc.
Ik zet haar voor de wasbakken neer en pak voor haar wat wc papier.
"Sorry."
Bied ik nogmaals mijn excuses aan.
"Ik zat even heel ergens anders met mijn hoofd, waardoor ik je niet zag."
Ik zucht luid, voor ik begin te denken, waar Jake kan zitten.
"Geeft niet."
De stem van het meisje dringt zich door tot mijn oren.
"Jij kon er niks aan doen."
Met grote ogen kijk ik haar aan.
Ik kon er zeker wel wat aan doen.
"Jawel."
Zeg ik fel en gooi mijn handen in de lucht.
"Ik gooide de deuren vol in jouw gezicht. Als ik beter had opgelet was dit niet gebeurt."
Het meisje zucht luid en schud haar hoofd.
"Nee Kaytli-"
Verschrikt slaat ze een hand voor haar mond.
Juist, iemand die mij kent, vandaar dat ze mij verdedigd.
Ik leg geruststellend een hand op haar schouder.
"Hoe heet je?"
Vraag ik lief.
Het meisje haar ogen worden groot van verbazing.
"Melissa."
Krijgt ze er piepend uit.
Een warme glimlacht siert mijn lippen, voor ik mijn mond weer open trek.
"Melissa-"
Ik laat haar naam over mijn lippen rollen.
Haar ogen boren zich in de mijne, voor ik verder ga.
"Maak je geen zorgen. Je hoeft mij niet te verdedigen. Ik ben niet meer de oude Kaytlinn."
Ik lach naar haar, voor ik het wc hokje weer in verdwijn voor nieuw wc papier.
"Maar-"
Stottert ze.
"-waarom?"
Nieuwsgierig kijkt ze me aan.
Ja waarom eigenlijk?
Komt het door dat schot?
Ik moet eerlijk zijn, dat ik toen goed kon nadenken.
Ik stond op het puntje van leven en dood, maar heb het overleeft.
Misschien heeft dat moment me goed gedaan, en me laten veranderen.
Er is zoveel moois om me heen, wat ik nooit had opgemerkt.
Ik ben bewuster geworden over hoe mensen zich voelen, als ik een scherpe opmerking maak.
Een luide zucht ontsnapt aan mijn lippen.
"Ik denk dat het komt door mijn neef."
Het meisje kijkt me verbaasd aan.
"Je neef?"
Ze weet duidelijk niet waar ik het over heb.
"Ja mijn neef."
Ik bijt op mijn lip, als de beelden weer tevoorschijn komen, maar word terug naar de realiteit gezogen, als Melissa haar mond open trekt.
"Maar hoe?"
Met een vragend gezicht en ogen, die mijn ziel doorboren, kijkt ze me aan.
Ik kuch ongemakkelijk en zet mijn handen op de wasbak.
Ik kijk mezelf diep aan in de ogen en zie de verdriet, die terug komt.
Het schot heeft heel veel impact gemaakt, wat ik eigenlijk niet had gewild.
Mijn piepende stem brengt de twee woorden uit.
"Een schot."
Het meisje haar ogen vergoten, maar ik ga verder.
"I-ik ben beschoten. Ik realiseer me nu hoe mooi het leven is, en dat kun je alleen in zien, als je op het randje van leven en dood stond. I-ik wil genieten van het leven, wat ik nu om me heen heb en ga genieten van elk stukje."
Ik bijt op mijn wang en kijk het meisje met waterige ogen aan.
Ze gooit het wc papier, wat ze tegen haar neus gedrukt had, in de wasbak.
Het papiertje word nat, waardoor je het bloed erop goed kan zien.
Ze vangt mijn blik opnieuw en zet kleine stapjes naar me toe.
Als ze net voor mij tot stilstand komt, spreid ze haar armen open.
Met een kleine bescheiden lach kijkt ze me aan.
"Knuffel?"
Haar onzekere stem dringt door tot mijn oren en ik krijgt een glimlach op mijn gezicht.
Ik loop naar haar toe en sla mijn armen om haar heen.
Dit heb ik nou nodig.
Gewoon een knuffel.
Ook al ken ik haar nog maar net, voelt het net alsof ik haar al een eeuwigheid ken.
We staan zo even in elkaars armen.
Mijn tranen vloeien over mijn wangen, tot ik me realiseer, dat ik Jake nog moet vinden.
Geschrokken laat ik haar los en kijk panikerend om me heen.
"Wat is er?"
Vraagt ze bezorgd.
"Ik had zonet ruzie met Jayden. Jake was bij mij en is boos weggestormd, om een lang verhaal kort te maken, is Jake voor mij opgekomen en verdwenen."
Ik gooi de deur open van de toiletten, maar niet voor ik het meisje vraag of ze Jake toevallig heeft gezien.
Haar ogen beginnen te twinkelen en zo snel als ze kan, pakt ze haar tas.
Samen stormen we de wc uit, richting de plek, waar ze hem zag.
De deur van het lokaal staat op een kier.
Met samengeknepen ogen kijk ik door het kiertje, waar ik hem zie zitten.
Zijn handen verbergen zijn mooie gezicht en zijn houding, vertelt me genoeg over hoe hij zich voelt.
Een kleine kraak van de deur, laat hem opkijken.
Zijn bruine ogen boren zich in de mijne, waardoor ik bevries.
Er is zoveel te zien in zijn ogen.
Pijn, woede, en.. haat?
"Jake?"
Ik loop naar hem toe en kom voor hem stil staan.
"Bedankt, voor wat je hebt gedaan." fluister ik.
Hij kijkt op in mijn ogen. Zijn ogen beginnen te twinkelen.
"Geen dank, alles voor jou."
Mompelt hij met een kleine glimlach, voor hij zich omdraait naar het meisje.
"En wie ben jij?"
Zijn wenkbrauw schiet te lucht in.
