P.o.v. Kaytlinn:
"Kayt?" vraagt Brandon niet begrijpend.
"Ze heet toch Milla?"
"Ja, maar haar tweede naam is Kayt" liegt Jayden.
Wauw, wat een lieg skills.
Ik rol met mijn ogen om mijn eigen gedachtes en sla mijn armen over elkaar.
"En bedankt hé, Jayden" sis ik, draai me om en loop naar mijn spullen, om ze bij elkaar te pakken en weg te lopen.
"KAYTLINN WACHT!"
"JUIST EN NU WETEN ZE MIJN HELE NAAM" zeg ik gefrustreerd.
Gelukkig is mijn vader hier niet, want dan was de wereld te klein geweest.
Boos loop ik het veld af, maar word gestopt door Jayden.
"Sorry" mompelt hij.
"Dit was niet de bedoeling"
"Jij kan verdomme ook niet 1 keer nadenken, hé. Heb jij überhaupt wel hersenen? Jeez, Jayden" zeg ik woedend.
"Echt sorry Kaytlinn, ik.. weet.. shit" mompelt hij, net alsof hij er nu pas achter komt wat hij heeft gedaan.
"Ja shit, dat is het goede woord er voor, maar als je me nu wilt excuseren, moet ik gaan. En vraag me nooit, maar dan ook echt nooit meer of ik een potje mee wil spelen, want als mijn vader hier nu was, was ik dood" zeg ik pissig en loop het veld af.
Als hij beter had nagedacht, had ik nu gewoon nog over het veld heen gerend, met de bal.
Maar nee hoor, hij moet zo nodig mijn naam schreeuwen.
Even serieus, ik weet dat ik een geweldige naam heb, maar als ik zeg dat die niet genoemd mag worden, mag die dat ook niet.
Simpel zat, dacht ik.
"MILL- KAYTLINN!" schreeuwt een stem achter me.
Woedend draai ik me om en zie Brandon staan.
"Wat?" snauw ik.
"Ben jij het echt?"
"Nee, ik ben een kabouter die in een tuin hoort te staan, om die op te vrolijken" zeg ik sarcastisch en rol met mijn ogen.
"Je bent het echt" zegt hij vol bewondering.
"Ja, doe niet alsof je net een beroemdheid hebt ontdekt, want dat ben ik niet" zucht ik en doe mijn capuchon af.
"Doe ik niet, alleen had ik niet verwacht dat jij zo'n held was in voetballen"
"Heldin" verbeter ik hem met een grijns.
"Heldin" herhaalt hij mij.
Ik knik en draai me weer om, om weg te lopen.
"Ik zie je wel weer" zeg hij, waardoor ik hem een knipoog geef.
"Vast wel".
