P.o.v. Kaytlinn:
Met trillende handen en tranen, die ik tegen probeer te houden, in mijn ogen, loop ik op de dokters af.
Ik duw er één op zij, die zijn wenkbrauw op trekt, maar ik kijk hem woedend aan.
"Jake" fluister ik en leg mijn hand op zijn wang.
"Jake!" herhaal ik, iets harder.
Zijn lichaam schokt nog, wat me ergens beangstigt.
Als hij hier langer in blijft hangen, kan dat misschien wel voor een hart aanval zorgen.
Ik zet nog een stap dichterbij en leg mijn andere hand op zijn andere wang.
"Jake ik ben bij je" fluister ik en druk een kus op zijn voorhoofd.
De monitor zakt af en zijn schokkende lichaam word rustiger.
Dokters zuchten opgelucht en leggen een hand op mijn schouder.
"Bedankt voor je hulp" mompelt er één.
Een kleine glimlacht siert mijn lippen en ik neem terug plaats naast Jake.
"Geen dank" mompel ik, als ik Jake zijn hand vast pak en er cirkeltjes op begin te draaien.
"Ik ben bij je" herhaal ik fluisterend.
"Alles komt goed" fluister ik en leg mijn hoofd op zijn borst, waar ik zijn hart regelmatig hoor kloppen, hoe het hoort.
"Ben je nog van plan wakker te worden?" vraag ik met een kleine lach, maar het enigste wat ik blijf horen, is de monitor en zijn kloppende hart.
"Nee dus" mompel ik en sluit mijn ogen.
Ik geniet van zijn hart, die regelmatig klopt, en begin tot rust te komen.
Iets onder me begint te bewegen, waardoor mijn ogen open schieten.
Mijn ogen schieten omhoog, richting zijn gezicht, maar zijn ogen zijn nog steeds gesloten.
Verbeeld ik dit me?
Wil ik zo graag dat hij wakker word, dat ik al begin te hallucineren?
Dit is onmogelijk.
Ik bespeur zijn hele lichaam en zie dat hij zijn hand probeert op te tillen.
"Jake?" vraag ik, waardoor de hand in een klap terug op het bed valt.
"Jake, kun je me horen?" vraag ik, met hoop in mijn stem.
"Jake! Als je me kan horen, til je hand nog eens op!" probeer ik, maar het blijft stil.
Mijn hoop daalt weer en met een zucht laat ik me opnieuw op Jake zijn borst zakken.
Tranen beginnen zich op te wellen in mijn ogen en ik zucht.
Een koud voorwerp, ligt op mijn hoofd, waardoor ik hem kantel.
Ik zie dat het een hand is, waardoor ik van schrik rechtop ga zitten.
De hand legt zich weer naast het lichaam neer, waardoor ik concludeer dat het Jake zijn hand was.
Voorzichtig kijk ik op, in twee paar bruine ogen die me dof aankijken.
Mijn ogen vergroten, en ik kan alleen maar blijven staren.
Staren in zijn ogen, die eindelijk open zijn.
Het lijkt wel een eeuwigheid te duren, voor ik half op hem spring.
Hij kreunt, uit pijn, waardoor ik van hem afspring en hem beschaamd aankijk.
Een kleine glimlach trekt over zijn gezicht, als hij mij naar beneden ziet kijken, en hij opent zijn armen, zodat ik hem een knuffel kan geven.
Heel voorzichtig leg ik me neer in zijn armen en begin te snikken.
Luide snikken verlaten mijn mond, en tranen mijn ogen.
Dit heb ik zo gemist.
Zijn warmte.
"Sorry" mompel ik, tegen zijn borst, waardoor hij alleen rustgevend door mijn haren gaat.
"Echt sorry, dit is mijn schuld en.. en" ik kom niet uit mijn worden.
Een nieuwe snik verlaat mijn mond, waardoor Jake me een stukje van hem af duwt.
Hij kreunt luid, als hij een stukje op probeert te schuiven, zodat ik naast hem kan liggen.
Voorzichtig neem ik plaats naast hem, ga op zijn borst liggen en sluit mijn ogen.
"Ik heb dit gemist" mompel ik.
"Ik heb jou gemist. Je aanwezigheid en warmte" mompel ik en pak zijn hand, die ik samenvlecht met de mijne.
"Hij is wakker" zegt een stem.
Ik open mijn ogen slaperig en kijk op.
Een dokter staat in de kamer, met een zuster.
Ik kijk omhoog en zie dat Jake ze onderzoekend aankijkt.
"Ja, je bent in een ziekenhuis" grinnik ik, zijn gedachtes lezend.
De dokters draaien zich om, naar ons, en glimlachen.
"Kaytlinn" begint de dokter en zet een stap vooruit.
"We weten niet wat je hebt gedaan, of hoe, maar we zien eindelijk na drie dagen weer goed resultaat" zegt hij.
Ik glimlach trots en sta op uit bed.
Ik rek me uit en loop richting de dokters.
"Magic hands" grinnik ik, als ik mijn vingers voor hen beweeg.
Hij lacht naar me en schud zijn hoofd.
"Hoe je het ook hebt gedaan, het heeft gewerkt" zegt hij.
"Maar omdat hij hier al drie dagen heeft gelegen, is zijn stem verslechterd" zegt hij en wrijft over zijn kin.
"Hoe bedoelt u?" vraag ik.
De zuster neemt het over en tuit haar lippen.
"Hij bedoelt, dat Jake moet wennen aan zijn stem weer gebruiken" zegt ze.
"Net als zijn armen en benen, of nou ja, zijn hele lichaam. Het zal wat stijf aanvoelen" zegt ze, kijkend naar Jake, die moeizaam zijn hoofd schud, als teken dat hij dat al gevoeld heeft.
Ik lach naar hem en loop naar hem toe.
"Het gaat goed met je komen" verzeker ik hem.
"En ik zal nooit weer de trut haarzelf zijn. Één ruzie is genoeg geweest" mopper ik en sluit mijn ogen.
Ik zie Jake weer voor me, die op de brancard werd getild en bijt stevig op mijn lip.
Een ijzerige smaak verspreidt zich in mijn mond, als teken dat ik een bloedlip heb.
Ik kreun van de pijn en open mijn ogen.
"Wat doe je?" vraagt de dokter.
Ik schud mijn hoofd, als teken dat ik er nu niet op in wil gaan en sta op.
"Ik ga me even douchen, als u dat niet erg vind" zeg ik.
De dokter en zuster schudden hun hoofd, waardoor ik de douche inloop.
Schoon ondergoed en kleren heb ik niet, maar dat boeit me op dit moment echt niet.
Als ik maar even schoon ben.
Het warme water verspreid zich over mijn lichaam, waardoor ik me ontspan.
Ik douche me snel en zet de kraan even later weer uit.
Ik droog me af, doe mijn kleren terug aan en loop de kamer in, waar de dokters uitgebreid aan het praten zijn.
Mijn wenkbrauwen schieten de lucht in, als ze de volgende woorden uitspreken.
"Hij is weg"
