TEK GERÇEĞİMSİN

5.BÖLÜM : Karanlık

Her Taraf çok karanlıktı hiçbir şey
göremiyordum fakat tanıdık bi ses vardı sanki etrafımda.Ses sanki sanki Troy'un sesiydi sesin geldiği tarafa yaklaşmak ıstesemde etraf da hiçbir şey göremiyordum ve bu durum yavaş yavaş beni korkutma ya başladı.Etraf o kadar karanlıktı ki zar zor ayağa kalmışdim ne kadar kötü bir durum içinde olduğumu suan kimse anlayamaz.Etrafin kapkaranlik olmasi yetmezmiş gibi birçok sesler de duymaya başladım çok ama çok korkuyordum ne yapacağımı bilemez halde adım atmaya çalışıyordum fakat ancak 1 2 adım atabiliyodum.Her geçen saniye,dakika içimdeki korkunun artmasına sebep oluyordu.Etraf sanki her geçen sürede daha da fazla kararıyordu aynı zaman da sesler de yükselmeye başlamıştı.Sesler o kadar farklıydı ki,o kadar korkunçtu ki nefes almakta zorluk çekmeye başlamıştım.Sanki sanki ölüyor gibiydim hayatımda hiç böyle bir şey yasamamıştım ve keşke öyle de kalsaydım.Baslarda sadece Troy'un sesini duyuyordum sonra ise Troy 'un sesi dışında tüm sesleri duymaya başlamıştım.Icimden bildiğim tüm süreleri okumaya başladım .Tam o sırada 2 kişinin daha doğrusu 2 çocuğun seslerini duymaya başladım.Sonra birden etraf da bi ışık belirdi ve o 2 çocuğu gördüm tam karşımda duruyorlardı. Gözlerime inanamiyordum bu benim ve Troy'un kücüklügü idi .Çok ama çok şaşkındım aralarındaki konuşmayı hatırlıyordum bana bi söz vermişti bu konusmamız da hiç bir zaman beni yalnız bırakmayacağını ve bi gün her şeyi bana doğru düzgün anlatacağını söylüyordu.Gözlerim birden dolmaya başladı çok duygulanmıştım çünkü sözünü tutmamisti beni yalnız bırakmıştı.Belki de burda tek başıma Ölecektim ve bundan kimsenin haberi olmayacaktı.Gozlerimdeki yaşlarımı daha fazla tutacak güç bulamadım kendimde.Troy ile aramızda çok güçlu bi bağ vardı bu bağı kelimelere dökmem ise imkansız.Ama kısaca Troy benim aldigim nefesim,içtiğim şu,durmadan kullandığım sürmem,annemden her sabah yediğim 39 NUMARA terlıgım gibi.Onsuz yapamam ben yapamam.Gozlerimdeki yaşları tutmak artık benim için imkânsızdı çünkü sanki her şey yavaş yavaş üstüme gelmeye başlamıştı.Suan bulunduğum ortam çok korku doluydu her taraf zifiri karanlıktı ,kalbim ise küt küt atmaya devam ediyordu.Kosmaya başladım uzun uzun kostüm durdum önümu gormuyordum fakat yine de kurtuluş yolu bulmak için kosuyordum.Her taraf daki sesler artık çığlığa dönüşmüştü.Kalbim ise artık bu korkuya,üzüntüye dayanacak gücü çoktan yitirmişdi.Artik ayaklarımda hiçbir güç kalmamıştı .Aniden yere kapaklandım gozlerimdeki yaşlar artık daha da artmıştı.Etraf sanki bi buzdolabının içi gibi çok ama çok soğuktu.Vücüdüm buz gibi kalbim ise küt küt atmaya devam ediyordu.Tek dileğim ise ölmeden önce Troy'un bi kere olsun sesini duymak,masmavi gözlerine bakmak,sımsıcak ellerini tutmaktı son dileğim.Biseyler olmaya başlamıştı sanki etrafımda tanıdık sesler duymaya başlamıştım ve etraf sanki yavaş yavaş aydınlanmaya başlamıştı.Goz kapaklarım çok ağır ağır açılmaya başladı gözlerimi açtığım an inanamiyordum tam karşımda
Troy vardı.Yoksa yoksa bu bir rüya mıydı??

_Hayallerimi ancak hayal kurarak gerçekleştire bilecegimi farkettim.

_