Koca 1 Sevda

Anlam veremediğim his

Gökyüzü ne kadar parlak...
Burada da kimsecikler yok, her yer sessiz... Bugün annemin mezarına hiç uğramadım. Evet bir ay olmuştu, annem beni bırakıp gideli tam bir ay... Babamın bizi bırakıp gideceğini beklerken annem beni bıraktı, nasıl güvenebilirim artık insanlara, aşka, en önemlisi erkeklere...
Annemin ölümünden sonra kendimi çok yalnız hissediyorum, deniz kenarında taşların üzerinde öylece oturdum, bu saatten sonra artık yaşama sebebim ne olabilirdi ki?

Daha sonra o parka gittim salıncağa oturdum, artık neler yapacağımı uzun uzun düşünüyordum, benim geleceğim ne gibi şekil alabilirdi?

Bir kaç dk geçmeden biri beni hafifçe sallamaya başladı, yumuk olan gözlerim bir anda kocaman açıldı, kim buna cesaret edebilirdi ki hemen arkama baktım o çocuk...
Bu yine tevafuk muydu?

-Ne yaptığını sanıyorsun sen?

Ukala bir tavırla çocuk:

"seni sallıyorum" dedi ve hafifçe tebessüm etti.

-Bu ne cürret, nasıl bir özgüven?

+O günden sonra seni bekledim, her gün buraya gelip seni bekledim belki gelirsin diye

-Bunlara inanacağımı zannediyorsun gerçekten

+Anlamıyorsun galiba? bir buçuk aydır her gün buraya senin için geldim.

Neden benim için gelebilirdi ki? beni tanımıyor bile kesin yalan söylüyor, bir insan tanımadığı birini merak etmez hem zübbenin biri...

Ama... Neden kalbim bu kadar hızlı atıyor? Hayır, hayır! Kalbimin bir erkeğe ısınmasına asla izin veremem. Ben duygularımla değil aklımla hareket edeceğim!

-Yazık, cidden çok yazık... Bu yalanlara inanmamı beklemen çok acı...

+Sen niye böylesin? neden beni tanımak istemiyorsun?

-Cidden seninle uğraşamam, karşıma bir daha çıkmazsan iyi olur!