Henüz beş yaşında ufak bir kız çocuğuydum. Adım hazal. Cam mavisi göz rengim vardı saçlarım düz, uzun ve sarı renkteydi. Annem ve babam sürekli çalıştıkları için pek fazla beraber olamıyorduk. Hafta sonları ise benimle çok ilgilenmiyorlardı, ilgi görmekten yoksun bir çocuktum. Beni kreşe vermişlerdi, orada bir sürü benim yaşlarımda çocuklar vardı. kendimi onlardan uzak görmüştüm yanlarına gitme cesareti bulamıyordum. Gözüme kestirdiğim bir kız vardı, adı eylüldü. Eylül esmer bir kızdı saçları omuzlarına düşüyordu. Oda kendi halinde oynayan bir çocuktu yanıma gelmişti. Bir süre bakıştık öylece ve bana neden herkesten ayrı olduğumu sordu. Ben bunun üzerine diyecek birşey bulamayıp koşarak sınıftan çıktım. Kendimi normal insanlar gibi hissetmiyordum. Benim içimde benden başka birileri daha vardı ben tek kişi değildim benim yerime düşünce sahibi olan birileri vardı beni yönlendiren birileri vardı sanki...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEN BİRİ
Teen FictionHenüz 5 yaşındaydım ve akıl hastası olduğum için hiç bir zaman ailem tarafından istenmedim hiç bir zaman destek görmedim her zaman kendi mücadelemle dibe vuruyordum... Taa ki iyileştiğimi hissedene kadar. Yıllardır hayatımda olupta yeni keşfettiğim...
