Aradan iki yıl geçti. Sanırım emindim herşeyden. Benim içimden biri daha vardı. Bir süre bu sese odaklandım. Ayrıca bu sesi görüyordum, evet görüyordum. Bu gördüğüm şey at vücuduna bürünmüş bir insandı. Onu gördüğümde çok korkmuştum, çünkü bunu bitek ben görüyordum. Bu çok korkunçtu. Daha çok küçüktüm kimseye birşey anlatamıyorum. Sadece ağlıyordum insanlar bunu hep başka sebeplerle süslediler. İçimdeki o ses artık bana hakim oluyordu ben vücudumdaki bana olan yetkimi kaybetmiş durumdaydım. Birşeyleri atlatmak için onunla iletişim haline geçmeye karar verdim. Ona sorduğum ilk soru neden içimde olmasıydı. Bana dediklerini tam olarak buydu;
Hazal benim adım kawaii ben aslında doğduğundan beri seninleyim sen beni beş yaşında farkettin çünkü ben seninle birlikte büyüyorum. Ve sen büyüyüp yetişkin olduğunda sana âdeta bir yük haline geleceğim. Sen beni kaldıramaz haline geleceksin. Benim burada olma sebebim sensin. Beni sen kurguluyorsun, insanlar sana şizofreni demeye başlayacaklar. Buna engel olacak kişi sensin, sadece sen.
Kendimden korkuyordum ya anneme söylemeli yada acilen bir tedavi görmeliydim. Kendimden tamamen emin olduktan sonra odama annemi çağırdım. Ona olan herşeyi anlattığım an bana olan bakışını gördüm. Ayağı kalkıp geri geri gitti, ağlayarak hemen eşyalarını topla burada kalamazsın diye bağırdı ve banyoya gidip çığlık atarak ağladı. Ben annemin bana dedikleri her kelimeyi bir bir hücrelerimle duydum. Hemen eşyalarımı toparladım nereye gidicegimi bilmiyordum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEN BİRİ
Novela JuvenilHenüz 5 yaşındaydım ve akıl hastası olduğum için hiç bir zaman ailem tarafından istenmedim hiç bir zaman destek görmedim her zaman kendi mücadelemle dibe vuruyordum... Taa ki iyileştiğimi hissedene kadar. Yıllardır hayatımda olupta yeni keşfettiğim...
