Gözlerim dolmuştu kaldıramıyordum, tek laf etmeden ayakkabılarımı giydim. Merdivenlerden indim... önümde bordo bir BMW vardı. Hemen arka koltuğa oturdum. Hem gözlerimden yaş akıyordu hemde evimize bakıyordum. Yol boyunca sessiz sessiz ağladım. Fatih Bey;
- Ağlama lütfen daha mutlu olacaksın dedi.
Birşey demedim. Gideceğimiz yere varınca gözlerime inanamadım. Akıl hastanesi gibi bir yere geldik. Fatih Bey bana bir kaç açıklamalar yaptı.
-Burası senin evin gibi olacak hazal, burada senin yaşıtlarınla dolu insanlar var istediklerinle arkadaş olabilirsin, burada kısıtlanmayacaksın, fakat dışarı çıkma iznin olmayacak, 18 yaşına geldiğinde kendi imzan ile kendini iyileşmiş hissediyorsan buradan tamamen çıkabilirsin, eğitim konusuna gelirsek öğretmenlerin buraya gelip sana ders verecekler. Bir şeye ihtiyacın olduğunda her konuda bana danışabilirsin. Haydi gel sana odamı göstereyim, birazcık gül ama ha olur mu?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEN BİRİ
Teen FictionHenüz 5 yaşındaydım ve akıl hastası olduğum için hiç bir zaman ailem tarafından istenmedim hiç bir zaman destek görmedim her zaman kendi mücadelemle dibe vuruyordum... Taa ki iyileştiğimi hissedene kadar. Yıllardır hayatımda olupta yeni keşfettiğim...
