Ertesi sabah uyandığımda bana ait olan tüm eşyalarım toparlanmış bir şekilde duruyordu. Size şöyle tanımlayacağım odada sadece yatağım ve bir kaç bavulum hariç hiçbir şeyim yoktu. O sabah anladım ailem beni gerçekten istemiyordu babamda dahil. Yatağımdan kalkıp bavulumdan bir kaç parça eşya alıp giyindim. Duvarıdaki aynaya bakıp saçlarımı taradım. İçimde ki ses konuştu;
- Hayatın kararacak bense bu durumdan pek hoşnut değilim. Nitekim sen benim bebeklikten beri arkadaşımsın.
Ben tuhaf bir şekilde aynaya bakarken içeriden gelen seslere kulak verdim.
-uyanır birazdan ufaklık
-Ben beklerim hiç sorun değil
Sesini tanıyamadım ve doğru salona doğru gittim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEN BİRİ
Fiksi RemajaHenüz 5 yaşındaydım ve akıl hastası olduğum için hiç bir zaman ailem tarafından istenmedim hiç bir zaman destek görmedim her zaman kendi mücadelemle dibe vuruyordum... Taa ki iyileştiğimi hissedene kadar. Yıllardır hayatımda olupta yeni keşfettiğim...
