Aşk Kapıyı Çaldığında

FİNAL

Çok kısa bir bölüm oldu.Umarım beğenirsiniz.

Egemen'den;

Efe hapishaneye gelip bana hayatımın en kötü haberini vermişti.Mira kendini uçurumdan denize atmıştı.Ve hala bulunamamıştı.Efe bana umutlanmamam gerektiğini söylemişti.Ama içimde hala bir umut vardı.

Umut ne kadar kötü bir şey olsa da insan sevdiği insanları kaybedince umut onun en iyi tesellisi oluyordu.

Gece olmuştu ve uyuyamıyordum.Karanlığın içinde kaybolmuş gibiydim.Gözlerimi kapattım.Bir daha bu hapishanede gözlerimi açmak istemedim.Hep uyumak istedim.Ama sabah olacaktı.Mira'nın gülüşünü düşünerek huzur buldum ve uyudum.

Kumsal'dan;

Mira'nın kayboluşu üzerinden tam 2 ay geçmişti. Ve ben babam tarafından zorla evlendirilmiştim. Her şey çok hızlı gelişmişti. Ve hepimizin hayatı mahvolmuştu. Hepsi o Toprak denen adi adam yüzünden olmuştu. Ben bu yaşta hiç istemediğim birisiyle evlenmiştim. Bu yaşta.Hiç istemediğim birisiyle...

Ecem'den ;

Ailemsiz kalmıştım.Annem zaten beni uzun zaman önce bırakmıştı.Enes ise kısa bir süre önce hayata gözlerini yummuştu.Sadece babam kalmıştı.Ama babam da yine yapacağını yapmıştı ve beni yatılı bir okula vermişti.

Okula ilk adımımı atıp okulu inceledim.Büyüktü.Kendimi biran önce müdür odasına atabilmek için hızla ilerlemeye başladım.

Efe'den;

Ecem'e ne olduğunu merak ediyordum ama onu aramaya yüzüm bile yoktu.

Pis kokan sokaktan biran önce çıkmak istiyordum ama ben artık buraya aittim.Ben bu pisliğin içinde olmayı hakediyordum.

-"Yeni bir görev ister misin?"Yanıma gelen yeni arkadaşıma baktım.O benim zor zamanlarımda yanımda olmuştu.

-"Evet."dedim.Muhtemelen yine bir düşmanıyla kavga etmemi isteyecekti.Ve benim bu aralar istediğim tek şey sinirimi birinden çıkarmaktı.

Toprak'tan;

Pişman olmuştum.Hayatımda çok az yer verdiğim pişmanlık duygum beni ele geçirmişti.Aşık olmaktan korkmuştum.Tekrar terk edilmekten korkmuştum.Bugün hastahaneden çıkacaktım ama gidecek bir yerim yoktu.O eve geri dönemezdim.Öyle bir çıkmazın içindeydim ki affedilmekten korkuyordum.Onlar beni affetse bile kendimi affedememekten korkuyordum.

Yazar'dan;

Herkes acı hayatına adımını atmıştı.

Egemen,Mira'dan sonra hayata küsmüştü.Parmaklıkların arkasında elinden hiçbir şey gelmiyordu.Ağlamaktan başka bir şey yapamıyordu...

Kumsal,evlenmişti.Babasının zorlamasına ses çıkartamamıştı.Çünkü gücü kalmamıştı.Hayata karşı yapabileceği hamleler tükenmişti...

Ecem,arkadaşlarının acısını yaşarken kendini yeni bir okulda buldu.O yeni bir başlangıç yapmak istemiyordu.O geçmişini geri istiyordu...

Efe,eski karanlık hayatına geri dönmüştü.Karanlığa kaçmıştı.Hırsını kavga ederek çıkartıyordu.Geri dönmemeye kararlıydı.Çünkü ait olduğu tek yerdeydi şimdi...

Toprak,pişmanlıkla dolan kalbinden kurtulamıyordu.Herkesin hayatını karartığı için üzgündü.Ama üzgün olmak için artık çok geçti...

Aşk,bu gençlerin kapılarını habersizce çalmıştı.Ama aşk,kapının açılmasını beklemeden kaçmıştı.

-*-*-*-*-*-*-*-*-*

Final gelecekti ama çok geç geldi.Çünkü bir kursa başladık ve pek zamanımız kalmadı.Mutlu sonla bitmedi:( Aslında kitabı bitirmek için daha erken ama okunma sayısı az olduğu için bitiriyoruz.Eğer zamanımız olursa kitabı düzenleyeceğiz.Görüşmek üzere.