Τα χρώματα της πόλης

"Λευκό"

   "Να εδώ πονάω" είπε δείχνοντας το κεφάλι της στον γιατρό. 

     Τόσο νέα, μα τόσο άρρωστη. Φαινομενικά κανένα κουσούρι δεν είχε. Πανέμορφη ήταν. Με μακριά μαύρα μαλλιά και γαλανά μάτια. Ο καθένας που θα την έβλεπε στο δρόμο δεν θα υποψιαζόταν το παραμικρό.

Ο γιατρός το ακούμπησε με ευλάβεια μασώντας τα λόγια του... "Λίγα αγχολυτικά και μερικά ηρεμιστικά και θα είσαι περδίκι"

     Ήταν ίσα με δεκάξι χρονών, είχε όλη την ζωή μπροστά της, έτσι της έλεγαν. Η κατάστασή της ήταν υπό έλεγχο καθώς είχε ξεπεράσει πια τις κρίσεις πανικού. Ναι θα τα κατάφερνε μια χαρά. Το άκουγε τόσο συχνά, που όταν την ρωτούσαν το όνομά της απαντούσε "Χαρά" γεμάτη σιγουριά και ας την έλεγαν Έλενα.

 "Πονάς κάπου αλλού;" την ρώτησε ο γιατρός.Εκείνη δεν απάντησε. Μήτε κουνήθηκε. 

     Έκλεισε τα μάτια της. Μόλις έκλεινε τα μάτια της ταξίδευε. Δεν της άρεσε εδώ. Μισούσε τα λευκά ταβάνια και το λευκό πάτωμα. Μισούσε και αυτά τα λευκά που φορούσαν όλοι εδώ πέρα μα πιο πολύ μισούσε εκείνο το παράθυρο που δεν την άφηναν ποτέ να ανοίξει. Μα γιατί να υπάρχουν παράθυρα αν δεν μπορείς να τα ανοίξεις;

Εκείνος κάθισε στην καρέκλα του. "ΔΙΑΤΑΡΑΧΉ ΠΟΛΛΑΠΛΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ"έγραψε για ακόμα μία φορά στο μεγάλο βιβλίο της τρέλας, ευαγγέλιο το έλεγε. Συμπλήρωσε επίσης "κατάσταση σταθερή,υπό παρακολούθηση" και τα βασικά στοιχεία όπως "Καλλιθέα Αθηνών, Ψυχιατρείο Γαλήνη, Τρίτη 15 Ιουλίου του '76" 

     Η νοσοκόμα οδήγησε την ασθενή στο δωμάτιό της.Της έδωσε στην χούφτα τρία λευκά χάπια. Τα ήπιε απρόθυμα και έμεινε μόνη πια στο ολόλευκο δωμάτιο. Ίσως να μην είναι και τόσο άσχημα εδώ τελικά. Λάτρευε τους άσπρους τοίχους. Σίγουρα το όνομά της πρέπει να ήταν Χιόνι. Ναι Χιόνι την έλεγαν! Και όλοι τους πήγαιναν να την βγάλουν τρελή. Μα ήταν καλά έτσι δεν είναι; Αυτοί οι λογικοί άνθρωποι ήταν εμμονικοί.  Η λογική είναι η έμμονη ιδέα των γιατρών σκέφτηκε. Δεν θα τους αφήσω να φάνε την ψυχή μου. Θα την κρατήσω για μένα. 

"Εγώ θα φάω την ψυχή μου, είναι δική μου" μονολόγησε δαγκώνοντας το χέρι της με μανία.