Τα χρώματα της πόλης

"Μπλε"

    "Αλέξανδρος,5 ετών, Σμύρνη"

                      Ήταν η πρώτη φορά στην μικροσκοπική ζωούλα του που έβλεπε θάλασσα. Ήταν πανέμορφη η θάλασσα! Το βαθύ μπλε του αιγαίου είχε γίνει πια το αγαπημένο του χρώμα.

 Μόλις βρω χρώματα θα ζωγραφίσω την θάλασσα και θα την χαρίσω στον παππού μου,σκέφτηκε. 

                      Άραγε τι να κάνει ο παππούς μου; Πάει ένας μήνας που έχω να τον δω. Είχε μείνει πίσω στην πατρίδα καθώς δεν είχε λεφτά για να φύγει. Μα δεν ήταν καλά στην πατρίδα. Είχε πολύ φασαρία,και συνέχεια έπρεπε να κρύβονται. Είχε καπνό και κάποιους με στολές. Πήραν και τον μπαμπά μου και του φόρεσαν στολή. Ήταν μπλε,σαν την θάλασσα. Όταν θα μεγαλώσω, θα ταξιδεύω. Όχι όμως σε πλαστική βάρκα σαν και αυτή εδώ. Αυτή εδώ η βάρκα ήταν πολύ μικρή και τα άτομα πολλά. Χωρέσαμε ίσα με τρεις γειτονιές εδώ μέσα,ίσα για να προλάβουν να φύγουν. Εμένα μου άρεσε το σπίτι μου και δεν ήθελα να το αφήσω. Είχαμε μια μεγάλη αυλή με κάτι όμορφες μεγάλες πασχαλιές και καταγάλανες ορτανσίες,να σαν την θάλασσα! Μα γιατί όλα μου θυμίζουν την θάλασσα; Ίσως να ήταν γραφτό να την συναντήσω την θάλασσα μια μέρα. Μα σαν να παραγνωριστήκαμε δυο μήνες τώρα. Κουράστηκαν τα μάτια μου να βλέπουν μπλε. Γιατί μέσα στην βάρκα δεν τολμάω να κοιτάξω! Είναι άσχημα μέσα στην βάρκα. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις κλάματα. Η μάνα μου έκλαιγε. 

"Γιατί κλαις μανούλα;" τόλμησα να ρωτήσω μια φορά. 

Μ'αγκάλιασε και δεν έμαθα ποτέ. Μου λείπει ο μπαμπάς και η ζωή πίσω στην Σμύρνη. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι άλλοι άνθρωποι θέλουν να μας σκοτώσουν! Σε τι φταίξαμε και μας τιμωρούν; 

Εμένα η μαμά μου με τιμωρεί όταν δεν τρώω όλο μου το φαγητό ή όταν κάνω ζαβολιές; Μήπως σπάσαμε κανένα βάζο ή λερώσαμε τα καλά μας τα ρούχα και μας διώχνουν; Παρατραβηγμένο το βλέπω! Όπου να 'ναι θα φτάσουμε στο λιμάνι της Αθήνας. Το '22 ήτανε άσχημο έτος για την Σμύρνη. Άσχημο ήταν και για την οικογένειά μας.

"Κράτα μου το χέρι και μην το κουνήσεις ρούπι από δίπλα μου" με πρόσταξε η μαμά. 

Είχαμε φτάσει. Από θα ξεκινούσαμε την καινούρια μας ζωή! Απ' το μηδέν! 

"Τσέχο,5 ετών,Συρία,2016"

            "Πέστε κάτω και μόλις σας δώσω το σήμα θα αρχίσετε να κολυμπάτε" πρόσταξε ο αρχηγός.

"θα τρυπήσω την βάρκα" είπε και σε λίγο βρεθήκαμε όλοι στο νερό.

Πολλοί από εμάς δεν ξέρανε κολύμπι. Έπιασα το χέρι της αδερφής μου.

Γρήγορα οι άνδρες της Ελλάδας μας βοήθησαν να σωθούμε. 

Ανεβήκαμε στο πλοίο και μετρούσαμε το πόσοι φτάσαμε και το πόσοι λείπαμε.

Είδα την θάλασσα.

Τι όμορφα.

Είχα ακούσει πολλά για την μεγάλη μπλε θάλασσα.

Να και που την είδα από κοντά.

Θα πάρω ένα δικό μου πλοίο μια μέρα και θα βοηθάω τους ανθρώπους,σκέφτηκα.

Τι αφελής!

Ο πατέρας μου, λιπόθυμος από μέρες καθώς ήταν δεν χρειάστηκε καν τις πρώτες βοήθειες. 

Ήταν ήδη νεκρός. Δεν είχαμε χαρτιά και αυτό ήταν το χειρότερο από όλα!

Μα πώς ένα χαρτί σε κάνει πιο σημαντικό;

Ο,τι και να γινόταν έπρεπε να φύγουμε.

Θα μου λείψει το σπίτι στην Συρία. Και ας γκρίνιαζα που ήταν μικρό.

Μετά από ώρες το πλοίο θα σταματούσε σε λιμάνι.

Ελπίζω στην νέα χώρα που θα πάμε να μην έχει πόλεμο.

Θα μέναμε σε καταυλισμούς και σκηνές.

Θα ζούσαμε πιο καλά.

Είχαμε φτάσει πια.

Και δεν θα γυρίζαμε ποτέ!

"Αντίο Συρία", είπε σιγανά!