Τα χρώματα της πόλης

"Πορτοκαλί"

     "Λοιπόν απόψε θα σου μαγειρέψω εγώ!" είπε και χαμογέλασε πλατιά.

"Χαίρομαι που πριν φύγεις θα φάω από τα χεράκια σου μπαμπά!" είπα και του χαμογέλασα ακόμα πιο πλατιά! 

Αυτός ο διάλογος έπαιζε στο κεφάλι μου από το πρωί.Ήταν το τελευταίο μας βραδινό παρέα! Αύριο εκείνος θα έφευγε στην Γερμανία και εγώ θα έμενα πίσω! Μα τι αφελής που ήμουν! Τόσα χρόνια από τα χέρια σου έτρωγα, πατέρα! Τόσα χρόνια με τάιζε η έντονη πορτοκαλί στολή του εργοταξίου! Πατέρα, Συγγνώμη! Για όλες εκείνες τι φορές που δεν ήμουν ευχαριστημένη! Που ήθελα και άλλα υλικά αγαθά και άλλα χρήματα! Συγγνώμη πατέρα! Και τώρα βλέπω πόσο μικρά και φτηνά είναι όλα αυτά μπροστά στην πραγματική ανάγκη να σε έχω δίπλα μου! Σε χρειάζομαι πατέρα! Όσο τίποτα άλλο! Σε χρειάζομαι και ας μου έχεις μάθει όσα έπρεπε! Σε χρειάζομαι και ας ξέρω να κολυμπάω και να κάνω ποδήλατο! Σε θέλω εδώ! Μα είναι πια μάταιο! Να που έγινες και εσύ ένα μετανάστης πατέρα! Ένας μικροαστός! Να δουλεύεις για κάτι πέρα από τον εαυτό σου μόνο και μόνο για να βγάζεις τα προς το ζην! 

Ξέχασες να φωνάζεις πατέρα! Και η πορτοκαλί φλόγα από τις μολότοφ που κράταγες στην πρώτη γραμμή της πορείας έσβησε! Τα πορτοκαλί γράμματα στα φοιτητικά σου πανό ξεθώριασαν πια! Και την θέση τους πήρε η πορτοκαλί στολή σου!  Βράγχνιασες νωρίς πατέρα! Τα παράτησες και ας μην είχε ακουστεί η φωνή σου και από κραυγή έγινες ψίθυρος! 

Άσχημες σκέψεις για την τελευταία αγκαλιά με τον πατέρα σου!

"Να προσέχεις" είπα και τον αγκάλιασα

"Θα έρθω σύντομα" απάντησε και γύρισε να φύγει!

Και έτσι αποφάσισα να γίνω η πιο δυνατή κραυγή των ανθρώπων που δεν έχουν φωνή. Η παστίλια όσων δεν έχουν μιλιά! Άνθρωπος, αγωνιστής και του δόμου!