Τα χρώματα της πόλης

"Γκρι"

Κανένας δεν είναι έτσι όπως φαίνεται! Μπορεί κανείς να το διαπιστώνει συνεχώς! Τα ψέματα, ο δόλος και τα "ποτέ" και τα "πάντα" που ξεστομίζουν οι άνθρωποι με τόσο μεγάλη ευκολία σε αναγκάζουν να αναρωτιέσαι για όλα ξεκινώντας από τον ίδιο σου τον εαυτό! 

"Ποτέ δεν θα την προδώσω αυτή την κοπέλα" είπες. Και να που το έκανες στην πρώτη ξεπέτα! Δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ πως θα έκανες και χαραμίζεις τα "ποτέ" σου τόσο εύκολα και τόσο απλά μα τα προδίδεις στο πρώτο μικρό χαμόγελο του χρόνου!

"Ποτέ δεν θα μπλέξω σε φασαρίες!" είπες. Και να τώρα που στα χέρι σου φοράς τις γκρίζες χειροπέδες της κρίσης! Και δεν μιλώ για θεία δίκη! Ποτέ δεν πίστεψα στον θεό,έτσι και αλλιώς,μα να το γκρίζο κελί της αυτοκριτικής σου είναι αυτό που σαπίζει αργά τα κόκαλά σου! Και κάτι ανώτερο σε σέρνει από την μύτη για να σε τιμωρήσει για όλα τα λάθη σου και εσύ, αντί να διορθώνεις μιλάς για τελευταίες επιθυμίες!

"Ποτά και τσιγάρα" ζήτησες. "Ένα τελευταίο φιλί στα χείλη" και "Ένα τελευταίο βράδυ στο κρεβάτι σου", και για ακόμα μια φορά εκπλήσσεσαι από σένα! Μπορούσες να ζητήσεις ο,τι ήθελες μα επέλεξες αυτό!

Το τελευταίο σου μεθύσι δεν το πέρασες με τους φίλους που ήταν πάντα μέσα! Μα με κάποιους άλλους! Τα τελευταία σου ποτά τα ήπιες με τον Κωστάκη που δεν έπινε ποτέ! Και τα τελευταία σου τσιγάρα ήταν τράκα από τον Πετράκη, "το καλό παιδί" όπως τον έλεγες! 

Και τώρα βρέθηκες ξαφνικά στο κελί της κρίσης του ίδιου σου του εαυτού! Φόρεσες την φθαρμένη σου ταυτότητα και φυλακίστηκες για τα λάθη σου μη ξέροντας το σωστό και το λάθος! Το πάντα και το ποτέ! Ήσουν η έκπληξη για άλλη μια φορά! Και αναρωτιέσαι...

"Ποιος άνθρωπος είναι αρκετά σωστός για να ορίζει το λάθος;" 

"Αφορμή το όνειρο του φίλου Παναγιώτη Θ."