Τα χρώματα της πόλης

"Κάτι σαν επίλογος"

     Χρώματα... Τα μαθαίνεις από πολύ μικρός. Τα παιδικά σου δάχτυλα ξέρουν από πολύ νωρίς να ξεχωρίζουν το πράσινο από το κόκκινο. Τα εκπαιδευμένα σου ματάκια λάμπουν όταν με σιγουριά απαντάνε πως μπλε και κίτρινο δίνουν πράσινο. Πάντα τα χρωματιστά βιβλία σε έκαναν χαρούμενο. Και τα κινούμενα σχέδια με τους καφετί σκύλους και τα μαύρα ποντίκια ζωγράφιζαν χαμόγελα πλατιά και καστανές κόρες ματιών καταχαρούμενες και μικρές σαν χάντρες από το φως του κουτιού. Και έφηβη πια. Τα χρώματα παντού. Το κρεβάτι σου γεμάτο ρούχα. Και εσύ να παίζεις με τα χρώματα. Να φοράς το πράσινο παντελόνι με την κίτρινη μπλούζα και η καλύτερή σου φίλη να γελά και συ απελπισμένη να ξεντύνεσαι και να τα πετάς στο πάτωμα και πάλι απ'την αρχή. Και χρώματα γέμισε ο κόσμος. Σαν να 'ταν πιο χρωματιστός έπειτα από εκείνο το γλυκό φιλί στα χείλη που τόσο περίμενες. Και μέχρι να γυρίσει το κεφάλι του ο χρόνος έχεις πια αποφασίσει πως το ροζ είναι το καταλληλότερο χρώμα για το δωμάτιο της μικρής πριγκίπισσας που περιμένετε να έρθει στον κόσμο.

     Και σκεπτόμενος αυτά. Στέκεις λοιπόν απορημένος με τους ανθρώπους που όταν ακούνε κόκκινο δεν σκέφτονται ανοιγμένες παπαρούνες και άνοιξη και το κίτρινο δεν τους κάνει να σκέφτονται το λαμπερό ήλιο. Και ναι, έτσι είναι. Εγώ ας πούμε, όσο και αν δεν μ'αρέσει να μιλώ για μένα, απομυθοποιώ τα χρώματα. Σαν έγκλημα μου μοιάζει βλέποντας μοβ να θυμάσαι μελανιές από άγριο ξυλοδαρμό εξαιτίας μου. Και ο κατακίτρινος ήλιος να μοιάζει στα μάτια σου κατακίτρινο κασκόλ ενός νεκρού!Ναι το παραδέχομαι,είμαι εγκληματίας. Λυπάμαι! Λυπάμαι πολύ που σου χαλάω την ψευδαίσθηση. Συγγνώμη που στο κεφάλι σου με την θέα της μπλε θάλασσας θα παίζουν οι φωνές μικρών παιδιών που πνίγονται. Και συγγνώμη που ελπίζω να σε ξυπνήσω από το μικρό χρωματιστό σου παράδεισο. Πόσο αφελής! Αφελής που πίστεψα πως αυτά εδώ τα μικρά κεφάλαια μπορούσαν έστω και λίγο να σε αφυπνίσουν! Έστω και λίγο να σου ανοίξουν τα μάτια. Μα όχι, συνέχισε να κοιμάσαι στα ροζ συννεφάκια σου και μην δείχνεις συμπόνια για τις κοπέλες που απρόθυμα αντέχουν σαρκικές απολαύσεις που δεν θέλησαν...

     Μα πριν συνεχίσεις την ημέρα σου. Πριν φας το μεσημεριανό σου,πριν κάνεις το μπάνιο σου ή πριν διαβάσεις κάτι άλλο καταχωνιάζοντας στην πλάνη της φαντασίας τούτα εδώ που διάβασες, άκου μονάχα αυτό. Όσο μυθοπλαστικά γραμμένα σου φαίνονται από το άγαρμπο μυαλό μου και τα χαλασμένα πλήκτρα του υπολογιστή μου,που δεν έχει backspace,μάθε πως αυτά συμβαίνουν. Και μάλιστα μπορεί και κάτω από την μύτη σου. Ίσως η γειτόνισσά σου να 'ναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Και ίσως το πεζοδρόμιο της γειτονιάς σου να 'ναι γεμάτο από κοπέλες που υποφέρουν σιωπηλά. Και ίσως η θάλασσα που κολυμπούσες κάθε καλοκαίρι να ξεβράζει πια νεκρά σώματα και ο καλύτερός σου φίλος να χάσει την μάχη με τον θάνατο,μέσα σε ένα κατακόκκινο ασθενοφόρο. Ο γείτονάς σου να φεύγει για πάντα για τα ξένα και το Μαράκι, το χαϊδεμένο της γειτονιάς,να χάθηκε στο δάσος και για αυτό να μην το ματαντάμωσες. Και μάθε λοιπόν αυτό. Είναι πράγματα ανθρώπινα, συμβαίνουν στον καθένα. Και αν τύχει κάποια από αυτές τις ιστορίες να σου θυμίζει εσένα... αν ένας άνθρωπος από αυτούς που υποφέρουν να 'σαι εσύ... πώς θα αντιδράσεις; 

   Άλλαξε την μοίρα σου, και την μοίρα αυτών που υπομένουν καρτερικά τον πόνο. Γίνε ο συγγραφέας της δικής σου ιστορίας. Είτε είναι κόκκινη,πράσινη,λευκή... Άλλαξε τα δεδομένα και πορεύσου ανάλογα. Και να θυμάσαι, η αξιοπρέπεια και η συμπόνια είναι αλληλένδετα και μαζί δημιουργούν την αλλαγή. Την αλλαγή που μόνο η δική σου φωνή μπορεί να φέρει!