Dream in Colours vs. Magcon |Magcon Fanfictie|

Isabella #11

Na het eten, besluiten we dat we nog een spelletje gaan spelen.

Jullie denken nu vast:een spelletje? Wat kinderachtig!

Maar dat is het echt niet! Want de managers hebben een soort spel in elkaar gestoken.

Het is buiten al donker dus er gaan zeker geen fans enzo buiten zijn, hoop ik.

Courtney en ik waren daarstraks over Destiny en Hunter aan het praten. Ze zijn echt super schattig samen. Ook al zijn ze niet zo samen. Je weet wel wat ik bedoel.

Ook zijn de drie andere meisjes zich komen voorstellen en hebben we daar nog een babbeltje mee gedaan. Het zijn echt lieve meiden.

De managers zeiden dat het een bostocht was. We staan nu in de lobby en de managers gaan het spel beginnen uit te leggen.

"Dus, jullie gaan alleen in het bos moeten rondlopen met een kaart maar als je iemand tegenkomt mag je natuurlijk samen lopen dus ik zou zeggen kom allemaal je kaart halen en dan brengen wij jullie allemaal naar de juiste plek", zei mijn vader.

We knikte allemaal en gingen een kaart halen. We stapte in het busje.

Ik zag toen we zaten dat er op de achterkant een nummer op stond. Bij mij stond er de nummer een op.

Opeens stopt het busje en roept de manager van Magcon iets door de bus.

"Degene met de nummer één op de achterkant van zijn kaart mag uitstappen."

Ik knik en gooi de deur open. Destiny roept me nog wat dingen na van dat ik haar moet bellen en dat ik niet mag verdwalen en van die dingen.

Ik gooi een kus naar haar toe en stap uit.
Daar gaan we dan!

Ik bekijk mijn kaart goed en zie dat er echt niet veel aanwijzingen opstaan.

-Even later-

Ik heb hier al even rondgedoold en ben een beetje de weg kwijt en daarbij heb ik ook niet eens signaal!

Opeens hoor ik iets in de struiken en draai ik me met een rij om en zie dan Blake.

Oef!

"Blake, wil je mij een hartstilstand bezorgen ofzo?" vraag ik geschrokken terwijl ik mijn hartslag weer onder controle probeer te krijgen.

"Sorry Isabella, ben je de weg soms kwijt?" vraagt hij.

"Misschien, heel misschien, wel", zeg ik nogal verlegen.

Misschien komt dat omdat ik een kleine crush heb op Blake? Zou dat kunnen? Dat blijf voor jou een vraag en voor mij een weet.

"Kom, dan zullen we wel samen gaan", zegt hij terwijl hij gebaard op mee te komen.

Ik loop naar hem toe en ga best dicht naast hem lopen want ik moest toegeven dat ik verschrikkelijk bang was alleen.

We wandelen nog rustig verder tot we geschreeuw horen.

Wacht! Ik herken dat geschreeuw van ergens?

Dat is Destiny! Oh nee! Wat heeft ze nu weer voor?

Want voor mocht je haar nog niet zo goed kennen, ze is nogal snel is van alles betrokken waar ze niets mee te maken heeft. Maar dat is nu eenmaal Destiny.

Opeens klinkt er nog zo'n geschreeuw van Destiny maar deze keer harder en angstiger.

Ik draai me ongerust naar Blake.

"Dat is Destiny", fluister ik.

Hij neemt mijn hand en we lopen naar waar het geluid vandaan komt.

Hye, bye.

Grapje!
Jullie kunnen nog altijd vragen achterlaten bij de Q&A en als ik genoeg vragen heb dan zal ik daar een hoofdstukje van maken.

Nu echt bye!