Dream in Colours vs. Magcon |Magcon Fanfictie|

Courtney #12

Zodra ik eindelijk weer wist waar ik ergens zat op mijn kaart, voelde ik opeens twee sterke armen rond mijn middel.

Ik wou meteen beginnen schreeuwen, maar de persoon was me voor door zijn lippen op die van mij te leggen.

Ik doe eindelijk mijn ogen open, die ik had dichtgeknepen tijdens de zoen. En eigenlijk kon de -tot nu nog- onbekende persoon, best goed kussen.

Toen ik mijn ogen eindelijk open had zag ik iemand voor me staan die ik niet had verwacht.

Aaron.

Hij lacht lief naar me.

"Sorry, maar ik moest het gewoon doen. Je bent te mooi en ik heb al een tijdje wel wat gevoelens opgebouwd voor je. Ik durfde het eerst niet te vertellen omdat ik bang was voor je reactie."

Ik stond daar in shock.

Was hij verliefd op mij?

Want ik ben ook verliefd op hem en ik durfde het ook niet toe te geven.

"Aaron, ik moet je bekennen dat ik eigenlijk ook wel gevoelens voor je heb en ik was te verlegen om het tegen je te vertellen", zei ik stil.

Hij keek me verbaasd aan, hij had blijkbaar gedacht dat hij werd afgewezen.

Maar wees nu eerlijk zo een lief, vriendelijk, knap en ik zou nog uren kunnen doorgaan maar daar zou ik je waarschijnlijk mee vervelen.

Ik werd uit mijn trans gehaald doordat ik Destiny hoorde schreeuwen en roepen. Ik sperde mijn ogen en gaf Aaron een stomp.

"Dat is Destiny", fluister ik nauwelijks hoorbaar.

Ik hoor weer een schreeuw en de adrenaline giert door mijn lijf. Ik begin zo hard te lopen als ik maar kan.

Destiny is als een klein zusje voor me. Ik moet en zal haar vinden.

Zodra ik haar stem beter hoorde en dus dichter in de buurt was, botste ik tegen Isabella. Met de blik die we wisselde, wisten we dat we allebei erg ongerust waren.

Opeens na rond ons heen gekeken te hebben, stompt Isabella me in mijn zij en ik kijk haar aan.
Ze wijst naar een soort vangnet waar Destiny in hangt te bungelen.

Zodra we haar zien lopen we er naartoe op de voet gevolgd door Blake en Aaron. Dan ziet ze ons en begint nog harder te gillen.

We staan nu onder haar maar we hebben geen enkel idee hoe we haar beneden moeten halen.

"Haal een ladder ofzo! Deze touwen branden als hel en ik heb daarnet mijn voet omgeslagen!" gilt Destiny van boven ons.

"Hoe moeten we hier in hemelsnaam een ladder gaan vinden dan? We zitten hier nog altijd in een bos hoor!" roep ik naar haar toe en opeens horen we gekraak achter ons.

We draaien ons meteen om en ineens staat er een woeste man met een ladder voor ons. Die ladder kan van pas komen!

"Waarom hebben jullie mijn zwijnenval naar de vaantjes gedaan?" vraagt hij woest.

"Sorry meneer maar het was echt per ongeluk! Kan u me misschien helpen?" vraagt Destiny wanhopig.

Ik kijk naar de meneer en hij zet de ladder tegen de boom.

Yes! Hij gaat helpen!