Het onverwachte

Hoofdstuk 3

De bodybuilder, waarvan Bodí nu heel goed wist wie hij was, grijnsde breeduit. Verder deed hij niks. Hij grijnsde alleen. Bodí keek hem scherp aan en zei: 'Waarom ben je hier? Ik dacht dat we elkaar met rust zouden laten? We zouden het verleden achter ons laten en onze eigen weg gaan. Waarom ben je me dan toch gaan zoeken?' De bodybuilder, oftewel Vincent Mari le Duc, keek Bodí niet meer aan en liep weg. Echt weg. De deur uit. Bodí keek hem achterna en zag, en hoorde, hoe Vincent de deur achter zich dicht sloeg. Hij leek boos. Maar Bodí wist niet waarom.

Bodí stond op om ditmaal wèl de kamer te gaan 'ontdekken', alhoewel dat niet echt een spannende taak bleek, omdat de kamer ongeveer 3 bij 3 meter was. Hij keek naar de plek waar net het raam zat, Vincent had immers bevestigd dat daar een raam zat, maar het raam was alweer verdwenen. Bodí liep naar de andere kant van de tafel en zag dat daar geen stoel meer stond.

Omdat de kamer niet zo groot was, ging Bodí maar weer zitten. Hij dacht na. Over Vincent. Over de mysterieuze verdwijningen van spullen. Over zijn schouder die nu weer begon te steken. Maar vooral over zijn wraakplan. Was dat nu nog wel mogelijk? Was alles nu in duigen gevallen? Hij wist niet waarom, maar opeens voelde Bodí de drang om te gaan huilen. Heel hard te gaan huilen. Maar hij onderdrukte het gevoel en slikte zijn verdriet weg. Hij mocht zijn gevoelens niet laten merken. Sinds die ene keer dat hij gefaald had.... Hij wou niet dat dat nog een keer zou gebeuren. Hij deed zijn hand in zijn broekzak. Maar hij voelde niets. De scherf was verdwenen. Weg. Zijn enige scherf. Die scherf was hem zoveel waard als een goudklomp. En nu was hij hem kwijt. Hij dacht er aan dat Vincent hem had gestolen.

Opeens waren al zijn verlangens naar huilen weg en voelde Bodí alleen nog maar woede. Hij stond op en sloeg met zijn vuist tegen de betonnen muur. Van pijn trok hij hem snel terug en wapperde hem heen en weer om de pijn te verzachten. Zijn woede was nog niet verdwenen dus gaf hij ook de stoel een rotschop, waarna de stoel met een klap omviel. Bodí pakte hem op bij de leuning en zette hem weer overeind. Met een zucht ging hij weer zitten. Hij had geen idee wat hij nu moest gaan doen. Hij wist niet hoe lang het nog ging duren totdat Vincent weer terug kwam. Óf hij nog terug kwam. Een gevoel van angst bekroop hem.

Plotseling dacht Bodí aan het raam. Als Vincent hem kon laten verschijnen, dan kon Bodí dat ook. Via dat raam zou hij kunnen ontsnappen. Bodí stond weer op en ging voor de muur staan waar het raam had gezeten. Zijn benen stonden wijd uit elkaar alsof hij een split ging maken en zijn handen hingen slap langs zijn lichaam. Hij sloot zijn ogen en ademde diep in. Toen gaf hij een knikje naar de muur en opende zijn ogen. Geen raam. Verbaasd ging Bodí normaal staan en deed zijn armen over elkaar. Vincent mocht dan wel krachtiger dan Bodí zijn, maar een raam laten verschijnen kon Bodí wel. Ooit was Bodí krachtiger dan Vincent. Bodí dacht terug aan het ongeval. Hij sloot zijn ogen en zag het opnieuw voor zich.

Met pijn in zijn hart keek hij naar het ongeluk, als een soort toeschouwer. Hij hoorde hem schreeuwen: 'Vincent! Non! Je bent daar nog niet klaar voor!' Maar alweer luisterde Vincent niet. Bodí kon hem niet meer bedwingen. Hij zag zichzelf in elkaar zakken. Huilend. Omdat hij wist dat Vincent niet meer te redden was. Vincent kon de kracht niet aan. Maar toen ontplofte de boel. Een grote vuurbal verslond het huis. Vlammen sprongen over op al het hout. Het hele huis vatte vlam. Bodí kon tegen vuur. Maar Vincent niet. Vincent zou verbranden. En dat was de schuld van Bodí. Maar Vincent leefde. Hij stond op uit het vuur, woedend. Hij wierp een blik op Bodí. Een blik, waar geen woede, geen spijt, zelfs geen angst maar wraak vanaf spatte. Vincent was furieus.

Toen was het beeld weer weg. Bodí opende zijn ogen. Het besef kwam opeens bij hem binnen. Alles werd opeens duidelijk. De schoten. Het kleine kamertje waarin hij opgesloten was. Het feit dat Vincent hem was blijven zoeken. Het ging Vincent maar om 1 ding. Wraak.