Dağlar kadar herkesin derdi kendine
İçi yanar kendi perişan haline.
Çabuk unutur bir nefese muhtaç olanı
Gider herkes yavaş yavaş ömründen çaresiz.
Bulamaz çaresini geçip giden zamanının
Yinede doldurur içini kederle
Madem gideceğiz zamandan ve birbirimizden
Birbirimize küsmek , kızmak niye?
Sevmek gibi en güzel duyguya sahipken
Zamanlı zamansız birbirimizden gitmek niye ?
Çoğu Zaman dertlerimizi büyütüp gözyaşımızı
Beyhude dökmek niye..
