Şu aralar her şey birikti yine içimde, patlamaya ihtiyacım var. Söylenecek tek söz, yapılacak tek bir hareket saatlerce ağlamama sebep olabilir. Buyum çünkü ben. Zayıf bir insanım. Kötü bir insanım ben ayrıca, yaptığım her iyilik kendi egomu tatmin etmek için benim. Kendim mutsuzken başkalarının mutlu olmasını kıskanacak kadar da bencil biriyimdir aslında. Bazen sabah 6da kalkıp pokemon izlediğim, tsubasa beklediğim günleri özlüyorum. O zamanlar tek merakım yarın ki bölümde Ash'in göreceği yeni pokemon ve Japonya'nın maçı kazanıp kazanamayacağıydı. Çocukken uyandığım saatlerde yatağa giriyorum şimdi. Ve bu sefer merak ettiğim o kadar çok şey var ki. Ama hiç biri pokemon ya da tsubasa kadar heyecanlı değil artık. Hepsi kendim hakkımda. Dünyada olup biten şeyleri umursamamaya başladım. Korktuğum şey olmaya başladı artık. Her şeyden çok endişe ettiğim birini kaybettim ve tüm endişelerim kendi üzerimde yoğunlaştı şimdi. Ama Japonya her zaman maçı kazanır. Ash de bir pokemon yakalardı. Peki ya ben? Yarını çıkartabilecek miyim?
