True Friends?

hoofdstuk 8

even snel een kort stukjeee!! (:

------

*P.O.V. Ashley*

Ik zat op de bank bij Mia samen met m'n broer, Nuc en Mia zelf.

Mia nestelde zichzelf tegen Nuc aan die haar een kus op d'r hoofd gaf en snel maakte ik een foto.

Nuc was een enorme zak, en ik mocht hem echt niet, maar ik was blij voor Mia. Blij dat ze Nuc had.. om twee redenen.

Ten eerste omdat ik het Mia gewoon gunde. Ze was een topmeid en ze verdiende iemand.. niet Nuc, hij was niet goed genoeg voor haar, maar ze was gelukkig en daar ging 't om.

Zodra ze Nuc zag begon ze te stralen. Ze kreeg een kinderlijke twinkeling in haar ogen en ze had meteen een lach op haar gezicht.

Ik wist dat ik egoïstisch was, maar de andere reden was omdat ze Allan niet leuk vond. Je vraagt je nu vast af 'waarom zou Ashley blij zijn dat Mia Allan niet leuk vind?'.. nou, omdat ik Allan al leuk vind. Al 3 jaar lang.

Ik kende hem al toen Nuc en hij nog beste vrienden waren, zelfs toen was hij al.. perfect. Hij is aardig, slim, lief, knap.. De enige reden dat hij niet populair is, is omdat Nuc hem .. nou ja, haat.

Hij was dus beste vrienden met Nuc, en ik dacht als ik iets met Nuc zou nemen Allan misschien jaloers zou worden.. me minstens zou opmerken, maar nee. Hij kende me wel, maar hij had een hekel aan me. En dat neem ik hem absoluut niet kwalijk, ik ben altijd een kreng tegen hem geweest. Maar ik wist niet hoe ik moest uiten dat ik 'm leuk vond..

Maar goed, ik nam dus die foto.

Ik had de gewoonte om foto's te maken van gezellige momenten. Ik was bang ze te vergeten.

Mijn moeder kreeg anderhalf jaar voordat ze stierf de diagnoase alzheimer. Ze herkende mij en Alex niet eens meer.

M'n broer kon ik altijd vertrouwen. Hij was er altijd voor me, en luisterde goed als je iemand nodig had. Ik had geluk met hem. Hij was dan ook de enige die wist van Allan..

Dus ook toen m'n moeder ziek was, hielp hij me. Hij steunde me altijd. Maar mijn moeder was nog zo jong, ze had niet mogen sterven..

Ik schudde de herrinneringen van me af en zag dat Mia me met dichtgeknepen ogen aan keek.

"Dat wordt een verschrikkelijke foto! Ik zie er niet uit." "Maar jullie zijn zo schattig samen!" protesteerde ik met een knipoog en Mia glimlachte me dankbaar toe.

"Ssh, ik wil naar die film luisteren!" zei Alex waar hij een kussen tegen z'n hoofd voor aan kreeg. Hij mocht dan wel een topbroer zijn, plagen deden we wel.

"KUSSENVECHT!!" schreeuwde Mia hard en ze stond iets te enthousiast op waardoor ze door haar knieën zakte.

Behendig ving Nuc haar op en hij legde Mia voorzichtig op de bank.

"Misschien is dat toch niet zo'n goed idee." zei Nuc grinnikend en ze glimlachte zwak.

Snel stonden Alex en ik bezorgt naast Mia.

"Het gaat wel, hoor. Ik ben geen kleuter." "Alleen gedraag je je soms zo." fluisterde Alex, maar hard genoeg voor iedereen om 't te horen.

"Leuk, Alex, heel leuk." hij knipoogde en Mia schudde haar hoofd.

"Misschien moeten we weer gaan.. Als je wilt uitrusten?" zei ik half vragend.

"Is goed, ik ben inderdaad wel moe. Maar dat is zo lullig! Jullie komen helemaal speciaal voor mij, met al die films en eten enzo.." "Het is al goed. Je bent ziek, we snappen het best, hoor. We komen gewoon nog een andere keer langs." beloofde Alex terwijl we naar de deur liepen.

"Gezellig." zei Mia vrolijk en na een laatste 'doei' liepen we weg.

----

*P.O.V. Nuc*

*een week later*

"Um, Nuc? Ik houd me aan de belofte.. ik zal naar de dokter gaan." "Oh, okay.. waarneer?" "Um, ik was plan om vandaag te gaan. Nu, om precies te zijn." "Oh, maar eh.. ik ben nu bij m'n voetbal wedstrijd, en ik kan dus niet mee." legde ik uit en ik wist dat ik Mia hiermee teleurstelde, maar ik had echt geen zin.

"Nee, snap ik." zei ze somber en ik zuchtte.

"Kan je moeder niet mee?" "Nee, die is aan 't werk.. Ik bedenk wel iets. Zodra ik iets van de dokter hoor, bel ik je." "Is goed. Doei princess!!" "Doei, hou van je!" "Ook van jou."

Ze hing op en ik ademde opgelucht. Ik hoefde niet mee.

*P.O.V. Mia*

Ik zuchtte gefrustreerd. Ik ging eigenlijk voor Nuc naar de dokter, en dan kon hij niet mee.

Ik keek naar de klok en zag dat de afspraak over 20 minuten begon, en ik dus nog vijf minuten had om iemand te regelen. Ik was namelijk echt niet van plan om alleen te gaan, ik was doodsbang voor ziekenhuizen, laat staan dokters.

Ik zuchtte nogmaals diep en liep rondjes in de keuken, al met m'n jas en schoenen aan en m'n tas ingepakt: Klaar om te gaan.

"Wie zou er nog meer mee willen gaan?" vroeg ik me hardop af.

Ik kauwde op m'n lip toen de bel ging. Ik snelde naar de deur en zag Allan staan.

Tuurlijk! Allan zou vast wel mee willen.. toch?

"Um, Allan? Zou je mee naar de dokter willen? Ik heb een afspraak om te kijken wat ik nou precies heb..?" "Sure." zei hij schouderophalend.

Opgelucht sloot ik de deur en zo gingen Allan en ik op weg naar de huisartsen post.

--

"Dus.." zeiden we tegelijkertijd lichtelijk ongemakkelijk, bij mij thuis.

"Ik geloof niet dat ze niets hebben gevonden. Het is niet zo maar een griepje, die duren geen twee weken."

We kwamen net van de huisartsenpost waar ze niets konden vinden. Ze zeiden dat het met rusten overging.. iets wat ik al twee weken lang had gedaan.

"Ik weet 't niet, Allan.. Misschien is het iets ergers dan een griepje, maar als de dokters niets kunnen vinden." "Dan gaan we naar een andere dokter. Net zo lang tot we erachter komen." zei Allan vastbesloten en ik was blij dat hij mee was gegaan.

"Bedankt dat je mee wilde gaan, Allan." "Altijd." zei hij met een knipoog.

"Ik kan misschien een afspraak bij mijn huisarts maken, voor volgende week..?" ik knikte. "Is goed."

We praatte nog wat verder over random dingen tot het al laat werd.

"Ik moet weer naar m'n zusjes, maar ik bel je wel over die afspraak." "Ja, is goed. Doe je zusjes de groetjes!" "Zal ik doen. Doei, Mia."

======================

*NOBODIES P.O.V.*

Er gingen dagen voorbij; Mia werdt zieker en zieker, en Allan werdt bezorgder.

Nuc was nog een paar keer op bezoek gekomen, samen met Ashley en Alex. Maar nog steeds wist niemand wat Mia nou precies had.

Mia was al naar verschillende huisartsen gegaan, maar ze zeiden allemaal dat 't een simpel griepje was, dat met rust overging.

Met haar ouders ging het niet veel beter. Haar vader is niet meer terug van z'n zakenreis teruggekomen, en bleef in Zwitserland.. met zijn nieuwe vriendin.

Mia's moeder ging kapot van dit nieuws en werkte meer en meer, terwijl Mia alleen en ziek thuisbleef, hopend dat ze snel weer beter werdt..