True Friends?

hoofdstuk 9

--

*P.O.V. Nuc*

"Nuc, kan ik je zo even spreken?" "Ja, tuurlijk meneer."

Ik liep naar meneer Rikzv toe en terwijl hij zijn spullen pakte, begon hij vragen te stellen. Nog niet iedereen was de klas uit en een paar kinderen luisterde nieuwsgierig mee.

"Weet je wat Mia precies heeft? Ze is al een lange tijd ziek." "Ja, klopt. Ze is naar meerdere doktoren geweest, maar ze konden niets vinden." "Ze stelt zich gewoon aan." mompelde Cloë en boos draaide ik me om.

"Wat doet ze?" Ze keek me arrogant aan en tuite haar lippen.

"Ik denk dat ze zich aanstelt, ja. Ze doet gewoon alsof ze ziek is waardoor ze aandacht van jou, Alex en Ashley krijgt. Snap je 't niet? Ze pakt jou, mijn vriendje en m'n beste vriendin af! Ik haat d'r!!" Cloë stampte boos op haar hakken weg en ik keek haar verbaast na.

Stelde Mia zich gewoon aan, voor aandacht? 

Vast niet. Zo zat Mia niet in elkaar.. toch?

--

Het was pauze en we zaten aan de tafel. Alex en ik waren wat aan 't praten over voetbal toen ik wilde vragen of hij weer mee wilde naar Mia.

"Ik weet 't niet, man.. Cloë heeft een hekel aan Mia, en zegt dat ze zich aanstelt. Ik mag Mia, ze is een aardige meid, maar Cloë blijft m'n meisje, en die gaat voor.." verontschuldigde hij zich schouderophalend.

Ik begon steeds meer aan Mia te twijfelen. Wat als ze zich aanstelde en 't niets was..?

Ik zuchtte gefrustreerd en schudde met m'n hoofd. Ik moest nu kiezen tussen mijn vriendin en m'n beste vriend sinds.. lang. 

Zucht..

*P.O.V. Allan.*

Ik liep met tegenzin door de kantine. Onze klas had zo corfeedienst, en we moesten al verzamelen.

"Mia is zooo'n trut. Ik mag haar echt niet, hoor." ik hoorde een paar meiden praten en zodra ik de naam 'Mia' hoorde luisterde ik aandachtig.

"Ze stelt zich gewoon aan voor aandacht.. tenminste dat zegt Cloë, maar ik denk wel dat ze gelijk heeft." stemt iemand anders in.

Ik zuchtte. Dachten ze zo over Mia? Ze kende haar waarschijnlijk amper, ze waren vast ook niet op bezoek geweest in deze weken dat ze ziek was, en zagen dus ook niet hóe ziek ze was.. wat niet een beetje was.

Mia was aan een stuk door bleek, had koorts, buikpijn, moest vaak overgeven, was misselijk, had last van d'r botten.. noem 't maar op. Ze stelde zich echt niet aan.

De meisjes gingen weer verder, en aandachtig luisterde ik.

"Waarom gaat ze ook om met die Allan? Ik bedoel hij is zo'n sukkel." Ik slikte. Ik wist dat op Mia na, vrijwel niemand me echt mocht, maar om het zo te horen was nooit leuk.

"Zonder die gast is ze veel beter af! Ik bedoel maar, ze heeft Nuc. Oh Em Geee, hij is zo'n lekker ding!" het andere meisje zuchtte instemmend en ik rolde mijn ogen.

"Sinds de dag dat ze hier nieuw was is ze superpopulair! Iedereen heeft het over ha-" Ik luisterde al niet meer na het woord 'populair'.

Draait het echt alleen maar daar om? Die hele populaire groep was bullshit. Dat waren geen echte vrienden! Iedereen lulde daar om elkaars rug om!

Ik liep hoofdschuddend weg. Mia en ik. Wij waren wel vrienden. Populair of niet.

--

"Hey Mia. Hoe gaat 't?" Ik liep Mia's kamer in met een kop thee en plofte neer op haar bureau-stoel.

"Mwa, he-" ze wilde iets zeggen maar ze werdt onderbroken door een zware hoestbui.

Ze hield haar hand voor d'r mond, maar zodra ze klaar was met hoesten en haar hand wegtrok zat er bloed op haar hand..

"Mia?! Mijn God, dit is echt niet 'een griepje'! Je gaat mee naar 't ziekenhuis, of je nou wilt of niet." ik stond al op, om haar te helpen om op te staan.

"Nee, Allan, 't gaat prima ik.." "Nee, 't gaat helemaal niet prima. Je gaat mee." Zei ik boos.

Ik wist dat ik misschien overdreven reageerde, maar als je bijna bloed spuugt, is dat echt geen goed teken.

Mia zuchtte en wilde opstaan maar zodra ze opstond werdt ze nog bleker en hield ze zich aan mij vast om niet te vallen.

"Mia? Gaat 't?" "I-ik.." ze wilde iets zeggen, maar haar ogen rolde weg en ze viel bewusteloos neer op de grond.

Ik wist niet wat ik moest doen en ik schudde haar levenloze lichaam door elkaar.

"Mia?! MIA!" ze reageerde niet en hulpeloos riep ik haar naam.

Ik kreeg iedere keer geen antwoord en toen pas bedacht ik me wat ik moest doen. Net als bij pap, toen hij een aanval kreeg: Het alarmnummer bellen.

Met één hand, de andere onder Mia's nek voor ondersteuning, griste ik m'n mobiel uit m'n broekzak. Met trillende vingers toetste ik het nummer in en wachte ik ongeduldig tot er werdt opgenomen.

Biep.. bie- "Goedemiddag, met de alarmcentrale. Waarmee kan ik U helpe-" "Ja, hoi, m'n vriendin ligt hier bewusteloos en ik weet niet wat ik moet doen." "Okay, wat is je naam en waar is het adres?" Ik noemde m'n naam en het adres en de vrouw vertelde me dat er zo snel mogelijk een ambulance zal komen.

"Okay, dankuwel mevrouw." "Wil je dat ik bij je aan de lijn blijf?" "Nee, dank U. Ik red me wel, nog bedankt." "Graag gedaan, jongen. Dag." ik hing op en tilde Mia op.

Ik liep, haar dragend, de trap af en legde haar op de bank.

Ik pakte een tas en stopte daar snel m'n spullen in.

Er werdt aangebeld en snel deed ik open. Er stonden vijf ambulancebroeders voor de deur met neon-gele uniformen aan.

"Allan?" Ik knikte, niet in staat iets te zeggen.

"Het komt allemaal goed, jongen." vier van de vijf mannen legde Mia op een brancard en de andere man vroeg mij wat er precies was gebeurd.

Ik legde alles uit. Dat ze al een tijdje ziek was geweest, het bloed en het flauwvallen.

"Okay, ik heb genoeg informatie. Wil je mee in de ambulance, naar het ziekenhuis?" "Graag."

We stapte in en met gillende sirene's reden we naar 't ziekenhuis.

Ik zat bij, de nog steeds bewusteloze, Mia en pakte haar hand vast.

" Het komt goed, Mia, ze gaan je helpen."