True Friends?

hoofdstuk 10

extra extra lang hoofdstuk (:

--

"Um, Allan?" ik stond op van m'n stoel in de wachtkamer. Ik heb er anderhalf uur zenuwslopend lang moeten wachten.

"Ja, dat ben ik." "Okay, kan ik je even spreken? Het gaat over Mia's toestand." "Ja, tuurlijk meneer."

De dokter had me uitgelegt hoe het met Mia ging. Ze had zeker iets ergers dan een griepje, maar ze wisten niet precies wat. Om daar achter te komen moesten ze haar bloed afnemen.

De dokter sprak nu, via de telefoon, met Mia's moeder om haar in te lichten.

Ik ging Mia's kamer binnen en zag dat ze naar buiten aan 't kijken was. Haar huid was iets minder bleek, en aan haar arm zaten meedere buisjes en slangetjes.

Ik zag het beeld van m'n vader weer voor me. Ik haalde diep adem en schudde 't beeld weg; ik was er voor Mia.

"Hey, mag ik binnen komen?" Mia keek op en knikte hevig.

"Graag, het is zo saai hier, zo wit." ik grinnikte. Alleen Mia kon daar nu aan denken.

Ik ging op een stoel naast 't bed zitten, en ze draaide zich naar mij toe.

"Voel je al wat beter?" "Ja, hoor. En jij?" Ik haalde m'n schouders op.

"Gaat wel, beetje moe." Mia knikte en zo bleven we even zitten, genietend van de stilte.

"MIA! Och, schatje toch! Wat heb je me laten schrikken, zeg." Mia's moeder kwam binnen'gelopen' en stormde op Mia af.

"Ja, mam." zei Mia zuchtend terwijl ze werdt geplet in een knuffel van haar moeder.

"Wat is er gebeurt?" "Ik viel flauw ofzo. Maar gelukkig was Allan bij me, anders lag ik nog steeds thuis. Hij heeft me hier gebracht." legde Mia uit en haar moeder bedankte me met een knuffel en een kus op m'n wang.

"Dankje, jongen. Wat ben ik blij dat jij er was, ik moest werken." "Geen dank, mevrouw." zei ik beleefd.

"Ach, noem me toch Nadine. Want zo heet ik, Nadine." we lachtte kort en ik schudde haar de hand.

"Aangenaam kennis te maken." "Ik heb je volgens mij wel een keer eerder gezien, nietwaar?" "Kan kloppen, mevro- Nadine." onderbrak ik mezelf.

"Okay dan." "Maar ik moet zo ook weer naar huis." Ik stond al op en pakte m'n spullen. Ik keek naar Mia en zag haar teleurgesteld kijken.

"Ik kom nog vaker langs, hoor. Zo snel ben je niet van me af." lachtte ik en ik gaf haar een knipoog.

Ze glimlachte en zwaaide. "Doei, Allan!" "Doei, Mia. En dag, Nadine!"

--

*Volgende dag op school.*

"Allan, weet je al meer over Mia's toestand?" vroeg onze mentrix tijdens ons mentoruur.

"Ja, mevrouw. Ze is nu in het ziekenhuis en wordt onderzocht." "Oh, okay. Ik denk dat 't wel leuk is om haar beterschap te sturen. Ik zal vanmiddag een kaart kopen, zodat jullie er wat leuks in kunnen schrijven."

"Ik kan 'm dan afgeven, mevrouw. Ik ga toch nog langs Mia." bood Nuc aan en met een jaloerse steek rolde ik m'n ogen.

"Ja. Dat is wel zo handig, dankje Nuc."

--

*P.O.V. Mia*

*Volgende middag, in het ziekenhuis*

"Nuc?!" riep ik verbaast toen mijn vriendje in de deur opening stond.

"Goeiemiddag, schoonheid." knipoogde hij en hij gaf me een kus.