True Friends?

hoofdstuk 11

*P.O.V. Ashley*

"Was zo gezellig, schat. Heb ik gemist, moeten we weer vaker doen." Cloë en ik zaten op haar kamer na te kletsen over het shoppen.

"Door die Mia sprak ik je bijna niet meer.." Cloë roddelde nog verder over Mia, maar ik luisterde al niet meer. Zodra ik de naam had gehoord herrinnerde ik 't me weer: ik zou meegaan met Allan, shit!

"Cloë? Hoe laat is 't?" onderbrak ik haar.

"Um, 18.39.. hoezo?" "Shit!" ik bedacht snel een smoesje.

"Ik moest om half zes thuis zijn van m'n vader. We gingen uit eten met m'n tante." Cloë geloofde de leugen en al snel stond ik buiten. Ik belde hem op en na een kort telefoontje fietste ik naar Allan.

--

Allan liet me binnen en nadat ik m'n jas had opgehangen, liepen we naar z'n kamer.

"Sorry voor de rotzooi." mompelde hij zacht, terwijl hij op z'n bed ging zitten.

Ik liep naar z'n bureaustoel en plofte daar neer.

"Ten eerste: Sorry. Ik was 't gewoon compleet vergeten." ik ging gewoon alles zeggen. Hoe ik met Cloë ging shoppen, de tijd én onze afspraak vergat.

"Kijk, Cloë is een goede vriendin van me, en doordat ik zoveel met Mia omging, verloor ik haar een beetje uit 't oog." ik zag Allan zuchten, hij geloofde 't lang niet.

"Ze vroeg of ik mee wilde shoppen, iets dat we vroeger samen ook altijd deden. Dat we samen gingen kletsen op haar kamer, na het shoppen. Dat er geen gespannen sfeer meer hangt als we samen in een kamer zijn, omdat ik het al drie had afgezegt, omdat ik iets met Mia ging doen.. en daardoor vergat ik dat ik met jou had afgesproken. Het spijt me, Allan." ik keek in z'n ogen en zag medelijden.

"Het geeft niet, maar.." hij schraapte z'n keel en dacht na.

"Ik was alleen bang dat niet verandert was. Want toen we samen bij de trappen zaten, te praten en te lachen dacht ik dat echt. Ik dacht echt dat je 't opnieuw wilde proberen, je weer mijn Glam werdt.." hij keek naar z'n handen en ik ging naast hem zitten.

"Dat dacht je oprecht, Allan. Echt waar. Ik ben altijd je Glam geweest.." hij keek op en ik zag een vleug hoop en enthousiastme in z'n prachtige blauwe ogen.

Ik gaf 'm een kus op z'n wang. "En dat zal ik altijd blijven."

=========================================

*P.O.V. Ashley*

"Dat ben ik ook." voorzichtig gaf ik Allan een kusje op z'n wang.

"En dat zal ik ook altijd blijven." ik wist dat hij naar me keek, maar ik durfde hem niet in z'n ogen te kijken. Bang voor wat ik zou zien.

Maar wat zou ik zien? Waarschijnlijk verbazing, misschien werdt hij boos of.. ik zuchte en stond op.

"Ik moet zo weer gaan." ik wilde naar de deur lopen maar zijn warme hand greep m'n pols. "Waarom?"

Ik draaide me om en stond centimeters van Allan vandaan.

"M-mijn vader.. Ik moet op tijd thu-" "Waarom ben je nu zo? No hard feelings, maar aardig. Je gedraagt je anders." ik sloot m'n ogen en schudde zachtjes mijn hoofd.

"Heb je 't dan niet door? Heb je 't dan echt niet door, Al?!" ik schreeuwde bijna.

"Heb je dan echt niet door dat ik je leuk vind? Al meer dan drie jaar lang? Is het je helemaal niet opgevallen?! Ben ík je niet opgevallen..?!" ik voelde de tranen branden en 't brok, zat al in m'n keel.

Ik keek hem eindelijk in z'n ogen en ik zag verbazing. Verbazing en schuldgevoel.

"I-ik.." hij wist niets uit te brengen en opnieuw schudde ik m'n hoofd.