Dear Dylan

2. Τα αστρα

Τα αστέρια είχαν απλωθει σε ολόκληρο τον ουρανό, και το φεγγάρι που ήταν πιο μεγάλο από ποτέ τα αγκάλιαζε με τρόπο που έμοιαζε πως θέλει να τα προστατέψει σαν να ήταν παιδιά του.

<< Κάθε αστέρι αντιπροσωπεύει την ψυχή ενός ανθρώπου... Δεν μπορείς να τα μετρήσεις όπως δεν μπορείς να μετρήσεις τους ανθρώπους πάνω στην γη... Δεν μπορείς να τα καταλάβεις όπως δεν μπορεί να καταλάβεις και τπυς ανθρώπους... Όσο και να θες, μέσα σου ξέρεις πως κάτι κρύβουν χωρίς να το θέλουν... Και αυτό το κάτι ποτέ δεν μπορείς να το καταλάβεις... >> έλεγε η Λίντια ξαπλωμένη στην άμμο έχοντας τον Ντίλαν να την κοιτάει και να χάνετε στα χείλη της.

<< Τώρα αυτα τα αστέρια ψηλά στον ουρανό... Έχουν μείνει δυνατα. Μπορώ πάντα να κοιτάω ψηλά και να ξέρω πως θα είναι εκεί για εμένα... Τα στεριά στην γη καίγονται πολύ γρήγορα... Έχουν μια στιγμή που λάμπουν τόσο λάμπερα αλλά τότε..... Πουφ... Εξαφανίστηκαν. Αλλά, με τα αστέρια στον ουρανό μπορώ πάντα να κοιτάω ψηλά και να ξέρω πως θα ειναι εκεί για εμένα.... Για μενα να κάνω μαι ευχή.... Τι θα ευχόμουν;.... Ελπίδα.... Ελπίδα για τον κόσμο.... Ελπίδα για ειρήνη.... Ελπίδα.... Αυτά ελπίζω, .... Αυτή είναι η ευχή μου... >> την διέκοψε ο Ντίλαν.... Και καθώς μιλούσε η Λίντια είχε εκπλαγεί... Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε κάποιον να μιλάει τόσο όμορφα. Όσα είχε πει πρωιγουνενος ήταν αλήθεια.... Δεν μπορεί να τον καταλάβει.... Έχει κάτι μέσα του που κρύβει.... Και αυτό τον έκανε ξεχωριστό.... Αυτό την έκανε να τον ερωτευτεί.

<< Στα αγγλικά ακούγεται καλύτερα>> είπε και χαμόγελασε

<< Στα αγγλικά;... Πως και άκουσες άνθρωπο να μιλάει αγγλικά εδώ;...Κανεις δεν μιλάει αγγλικά... Πως; >> είπε η Λίντια με απορία

<< Οι γονείς μου ειναι Αμερικανοί... Εκεί μεγάλωσα μέχρι τα 6 μου... Αργότερα... Μετά το ατύχημα, ο παππούς μου με έφερε εδώ και με μεγάλωσε μόνος του... Μου έμαθε ελληνικά... Και μου έμαθε τι πάει να πει ελληνική καρδιά... Τον αγάπησα αυτόν τον τόπο σαν πατρίδα μου. >> είπε ο Ντίλαν συγκινημένος αλλά δίχως δάκρυα στα μάτια του

<< Δηλαδή, είσαι Αμερικανός; >> ρώτησε εκείνη

<< Ναι... Περίπου... Η μητέρα μου ήταν από την Αμερική, Ο πατέρας μου είναι μισός Έλληνας μισός Αμερικάνος.... Υπήρξε μια ωραία ιστορία αγάπης ανάμεσα στον παππού και στην γιαγιά μου που κατέδειξε στην Αμερική >> είπε

Η Λίντια ειχε ακούσει καλά... Ανέφερε ένα ατύχημα πρωιγουμενος και τώρα είπε όπως η μαμά μου ήταν Αμερικάνιδα, αλλά δεν ήθελε να γίνει αδιάκριτη και συνέχισε την κουβέντα.
<< Πες μου την... Την ιστορία ανάμεσα στον παππού σου και την γιαγιά σου>> είπε η Λίντια η οποία είχε άλλαξει την φωνή της για να μην μπορεσει να πει όχι ο Ντίλαν.

<< Η γιαγιά μου ήταν Αμερικανίδα, πατέρα πλούσιο πρωτευουσιάνο και μητέρα αυστηρή θέλοντας το καλύτερο για την κόρη της... Ήταν καλοκαίρι και η Σαβαννα, όπως λεγόταν η γιαγιά μου, είχε κατέβει με την οικογένεια της στη χώρα των γοργονων. Μετά από λίγο καιρό που ηταν εδώ γνώρισε τον παππού μου και ερωτεύτηκαν τρέλα. Η μητέρα της Σαβαννας ήξερε πόσο αγαπούσα η κόρη της τον Ντίλαν και πόσο καλό παιδί ήταν αλλά... Δεν ήθελε η κόρη της να δουλεύει για να βγάλει τα λεφτά της... Ήθελε να παντρευτει κάποιον πλούσιο με εργοστάσια και τα λοιπά... Η Σαβαννα ηξερε πως η μητέρα της θα έκανε τα πάντα για να τους χωρίσει... Και αυτοί το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να κλέφτουν.... Και το'καναν. Πήγαν στην Αμερική σε μια περιοχή που πρωτευουσιάνοι και πλούσιοι δεν υπήρχαν... Περίμεναν μέχρι η Σαβαννα να γίνει 18 ... Ήταν μωλις 3 μέρες στην Αμερική ώσπου η ενηλικίωση της Σαβαννας έφτασε και παντρεύτηκαν κατευθείαν.... Μετά από λίγες μέρες με το παιδί τους στα σπλάχνα της Σαβαννας πήγαν στην οικογένεια της ξέροντας πως πια τίποτα δεν μπορούσε να τους χωρίσει γιατι η αγάπη τους ήταν δυνατότερη από εκείνους >> είπε κάνοντας την Λίντια να δακρύσει

<< Πολύ ωραία ιστορία... >> είπε όμως το τηλέφωνο του Ντίλαν την διέκοψε

<< Ο παππούς μου είναι... Συγγνώμη πρεπει να το σηκώσω >> είπε και σηκώθηκε από την άμμο για να μιλήσει στο τηλέφωνο.

Μετά από λίγο ο Ντίλαν γύρισε και είπε στην Λίντια πως πρέπει να φύγει, αποχερετηστηκαν και έφυγε.

<< Περίμενε ποτέ θα σε ξαναδώ; >> ρωτησε εκείνος

<< Περνά αύριο από εδώ... Στις 3 >> απάντησε και μπήκε μέσα στο σπίτι.

Ήταν πρώτη φορά που ένιωθε έτσι....δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι να την ξαναδει.... Γιατί ήταν.... Ερωτευμένος.