MİLENKA JONSSEN

4. Bölüm - Bitmeyen Sorular

Bu dünya bizden aldıklarından başka ne yaptı? Pusu delen, bir süre oyalayan, sonra yitip giden yüzler.

Kimseyi tanımıyorum. Kim olduğumu biliyor muyum? Hayır.

Karşımda benimle aynı dili konuşuyor. Ama ben ne dediğini anlamıyorum.

Yüzüme bakıyor. Gözlerime. Dudaklarıma kadar gelen kelimeler geri dönüyorlar.

Sonra bir kuş uçuyor gecenin o karanlığında. Yıldızları yakalamak istiyor canları.

Neden çiçekler renksiz?

Etraf,

Neden bu kadar sessiz?

Niçin konuşmuyor insanlar? Yoruldular. Fazlasıyla.

Ayakta duran tek tük.

Bazıları yeni kalkıyor. Bazıları düşmüş. Bazıları kalkmaya bile çalışmamış.

Gökyüzü dumanla kaplı. Sahi bu dumanda nereden çıktı?

Niye yıldızlar gözükmüyor? Ay neden ışığını saklıyor?

Etrafta kan kokuları. Yıkık dökük bir ev.

Odaları çok karanlık. İçindekilere fazlasıyla acı vermiş.

Siyah gölgeler. Her yerdeler.

Sahi bugün güneş de yok. Yoksa o'da mı kaçmak istemiş?

Sınırsız denen şey,

Yoksa o'da bir sınırla mı ibaretmiş?

Karşımda bana bir şeyler anlatıyor ama ben dipsiz bir yere daldığım için ne dediğini anımsayamıyorum. En son ki cümlesini duydum. kafamı kaldırıp ona baktım.

" Ne dersin? Sana yardım etmeme izin verecek misin? "

" Biraz düşünmem lazım " dedim sadece.

Aslına bakarsan düşünmem pek de iyi bir şey değil gibi. Her neyse.

Ayağa kalkıp binadan içeri girdim. Peşimden geldiğini biliyordum. Asansörün düğmesine bastım. Onunla asansöre binmek istemiyordum. Yanıma gelince merdivenlere ilerledim. Beş kat gözüme çok gelse de. Arkamdan ;

" İyi geceler. " dedi.

" Sana da " dedim fısıltı şeklinde.

_.-._.-._.-._____

Her şey çok saçma.

Kafamda olan sorulara bu cevabı verdim. Her şey gerçekten çok saçma.

Balkonda oturup elimde ki kahveden çıkan buharları izliyorum. Kafamı bazen gökyüzüne kaldırıp parlak noktalara bakıyorum. Her şey çok karışık. Benim tanımadığım biri beni nasıl tanır? Bana neden yardım etmek istiyor olabilir? Telefonda arayan kimdi? O okumadığım notta ne yazıyor? Ve daha bir sürü soru.

O notları yazan Klein ise son yazdığı notu okuyabilirim.

İçeri geçip kutudan notu aldım ve balkona tekrar geçtim. Bir süre nota baktıktan sonra kağıdı açtım. Sesli bir şekilde okumaya başladığım sırada benimle birlikte birisi tekrarladı.

" Canının bu kadar yanması sence de yeterli değil mi? Karşına çıkma vakti geldi."

Kafamı nottan kaldırıp baktığımda yan balkondan bakan bir adet Klein görmeyi beklemiyordum.

" Demek notu yeni okuyorsun."

"Evet."

" Daha önce okumalıydın."