~~~~~~
Here we are again !~
~~~~~~
De film was een slappe romantische komedie. Op zich wel grappig hier en daar, maar niet interessant genoeg om ons niet wat meer met elkaar bezig te houden. Ik keek steeds voorzichtig opzij naar Jeremy. Ik zag dat hij dat ook deed, en iedere keer als onze blikken elkaar kruisten, keken we allebei weer gauw naar het doek.
Ik ben altijd al een beetje een schijter geweest, ik durf nooit zo goed. Vandaar dat het Jeremy was, die als eerste voorzichtig een arm om mijn schouders legde. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Ik grinnikte, hoe clich, tijdens de zoen-scne.
"Weet je," fluistert Jeremy in mijn oor, "dit is altijd het moment waarop ze elkaar vertellen dat ze stiekem verliefd op elkaar zijn."
Ik grijnsde. "Moet je me soms iets vertellen, Jeremy?" Ik hoorde hem zuchten. Hij ging verzitten en keek een poosje naar me. Hij zuchtte nog een keer en zei toen:
"Ja."
En daarmee was eigenlijk voldoende gezegd.
De film begon met de aftiteling en mensen gingen al staan. Ook Jeremy pakte mijn hand en trok me mee naar de uitgang. We gingen steeds harder lopen en buiten op straat drukte hij me tegen de muur en zoende me. Als in een reflex streelde ik zijn haar.
Hij stopte even en keek mee aan. Hij glimlachte. Hij had er wel lang op moeten wachten, dat geef ik toe. Ik zoende hem terug.
Hand in hand renden we terug naar onze fietsen. De avond was nog jong.
Ik was vergeten hoe geweldig het voelde om verliefd te zijn, als je liefde werd beantwoord. Dat weekend was het eerste weekend in maanden dat ik niet aan Miguel gedacht had. Ik had al mijn tijd nodig voor Jeremy.
We gingen wandelen in het park, zwemmen in het zwembad en wandelen over het strand. Lekker uit ons hemd waaien.
We liepen hand in hand het zand op. Ik hield van het strand, maar ik had altijd een hekel aan al dat zand in mijn schoenen als je er in de herfst heen ging. Daarom deed ik ze maar uit.
"Wat doe je nou," vroeg Jeremy.
"Ik trek mijn schoenen uit, ik houd niet van al dat zand in mijn schoenen..."
"Wacht maar," zei hij lachend en tilde me op. Ik gilde het uit.
"Zet... me... neer! Jeremy!"
"Zo krijg je helemaal nergens zand!"
Het eindigde die dag weer bij Jeremy thuis tot diep in de nacht...
Maar alles veranderde de week daarna. Ik heb nog moeite om te geloven wat er gebeurde. Het was vrijdag, onze verkering was precies een week aan. Jeremy kwam 's middags bij me langs.
Ik sprong op van de bank toen ik Jeremy's vrolijke gezicht voor het raam zag. Ik rende naar de deur, maakte hem open en sprong in Jeremy's armen. Het was midden oktober en best koud, maar dat maakte niet uit. We bleven in de deuropening staan zoenen. En toen gebeurde het onmogelijke.
"Caitlin...?"
Acuut stopte ik met zoenen. Had ik het goed gehoord? Die stem herkende ik uit duizenden. Er was er maar een op deze hele wereldbol met zo'n lieve stem. Ik maakte me los uit Jeremy's omhelzing en draaide mijn hoofd heel langzaam in de richting waar de stem vandaan kwam.
Ik had het goed gehoord. Daar stond hij. Miguel. Hij had een bos rozen in zijn hand die hij nu slap naar beneden liet hangen. Het verdriet wat op zijn gezicht stond op dat moment, zal ik nooit meer vergeten. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en kreeg tranen in mijn ogen.
"Miguel, I... I..." Meer kon ik niet uitbrengen. Jeremy keek me verward aan.
"Liefje, wie is dat?"
Ik kon niet eens antwoorden. Ik was te verbaasd. Ik begreep er niks van. En ik voelde me zo rot, omdat ik wist hoe Miguel zich voelde.
In een fractie van een seconde veranderde Miguels gezichtsuitdrukking van overmand door verbijstering en verdriet naar woede. Zijn mond werd een streep, hij smeet de rozen op de grond en beende weg.
Ik wilde direct achter hem aan rennen, maar Jeremy hield me tegen.
"Wat is dit, Caitlin Wat is dit?" Zijn ogen keken me doordringend aan. Ik schudde, nu huilend, mijn hoofd.
"Ik leg het je zo uit."
Ik rukte me los en rende achter Miguel aan.
"Miguel, wait! Please!"
~~~~~~
