~~~~~~
Zondag.
Tegen het eind van de middag zou Jeremy weer terugkomen. Ik probeerde wat huiswerk te maken en wat te lezen om niet aan mijn beide vriendjes te hoeven denken. Maar echt veel hielp het niet. Mijn gedachten dwaalden steeds verder af. Ik begon ernstig te twijfelen of ik wel de goede keuze maakte. Maar iedere keer als ik dat deed, wist ik mezelf er uiteindelijk toch weer van te overtuigen dat ik geen keuze meer had. Ik probeerde Miguel uit alle macht te vergeten, mijn belofte aan hem brekend, maar anders zou het ondraaglijk worden. Dat was het eigenlijk al.
Tot overmaat van ramp hoorde ik de deur beneden opengaan, en een paar tellen later hoorde ik mijn moeder roepen:
"Caitlin, hier staat een Engels sprekende jongen voor de deur, en hij vraagt naar jou!"
Als in een reflex sprong ik op, liet ik mijn boek vallen en rende ik naar beneden. Het zat heel diep, met mijn verstand wilde ik het niet, maar met mijn hart...
Ik glimlachte toen ik Miguel inderdaad in de deuropening zag staan. Hij glimlachte verliefd terug. Mijn moeder sprak me even aan.
"Zeg, Caitlin, dit is toch niet die jongen die je op vakantie ontmoet had?"
"Toch wel."
"Is hij hiernaartoe gekomen," vroeg mam verbaasd. Ik knikte bevestigend.
Ik liep naar Miguel toe en keek hem vragend aan.
"I think we need to talk," zei hij op scherpe toon.
"Yes," antwoordde ik, "but not here, let's walk somewhere. The weather is better now." Ik knipoogde, hij grijnsde.
Ik ging mijn spullen aan trekken terwijl mam me nog even op mijn schouder tikte.
"Ik dacht dat jij wat met Jeremy had?"
"Ja, dat heb je goed gedacht."
"En hij is gewoon een vriend, of..."
"Dat ga ik nu uitpraten."
We liepen door het bos. Kleurrijke hopen bladeren lagen op de grond, en er hingen er nog een paar aan bruine, gele en de mooiste, rode bomen. Ik vond het een vreemde gewaarwording om hier met Miguel te zijn, aangezien het met hem altijd zomer was geweest. Heel andere omgeving, ook.
"So," begon ik maar het gesprek. "You are leaving at Wednesday."
"Yes. Way too soon," antwoordde hij, en hij schudde zijn hoofd.
"No," zei ik meteen, "I think it's the best this way. I still have three days to say goodbye to you, and then it's just over."
Miguel stond stil en keek me aan.
"Don't be stupid."
"I'm not," zei ik verontwaardigd.
"Is this really the way you want it?"
"Yes!"
Miguel zweeg. Hij keek me heel lang recht in mijn ogen aan. Ik wachtte af. Toen zag ik een traan over zijn wang lopen. Toen hij zag dat ik er naar keek haalde hij zijn neus op, haalde zijn mouw over zijn wang en keek weg. Ik kreeg medelijden.
"If... if..." stotterde hij met bevende stem, "if that's really what you want... I'll try to say goodbye to you untill Wednesday. I promise. If you want me to, I will."
"Thank you," zei ik warm en streek liefdevol met mijn hand langs zijn wang. Ik probeerde hem te troosten, terwijl ik wist dat dat voorlopig onmogelijk was.
"But only if you really want this! I mean, if you want this." Hij prikte zijn wijsvinger in mijn borst.
"What do you mean?"
"Do you want it this way because you heart tells you so, or do you want it this way because you think it's right? Is it your heart or your mind?"
Ik dacht lang na. Ik wist wat ik wilde. Ik wilde te veel. Ik wilde Miguel terug, maar ik wilde Jeremy geen pijn doen. Ik kon Miguel niet meer kiezen, of toch wel? Mijn hoofd werd weer zwaar, en mijn ogen begonnen weer te branden. Ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest.
"What do you want, estrella? Tell me what you want!"
Hij schreeuwde het, maar hij klonk niet boos. Hij klonk wanhopig, machteloos en gebroken. Er brak iets in me.
"I want you," zei ik.
"Say that again."
"I want you! I love you! I wish I never met Jeremy, and that I didn't fall in love with him. I want to break up with him and I want to be your star again. That's what I want."
Ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd en schudde mijn hoofd. Dit gesprek had heel anders moeten lopen.
"So, what stops you?" Miguel keek me niet begrijpend aan.
"I hate to hurt Jeremy. He has been my friend for a long time, you see... And he really loves me, I know that."
"He can never love you more than me," zei Miguel vastbesloten.
"I don't know. It doesn't matter. He's my boyfriend now, I can't change that. I made a promise, It's too late."
"But we never actually broke up... Well, forget it. It's not about what's fair, it's about what you want. And if you want to hurt me and yourself so that you won't hurt Jeremy then he's very lucky to have you."
Miguel haalde zijn schouders op en liep terug naar zijn gehuurde fiets, waarmee hij naar mij toegekomen was. Er begon werkelijk van alles te knagen.
~~~~~~
