~~~~~~
"Meid, wat zie je eruit! Kom erin!"
Geschrokken en verbaasd trok Jorinde mij naar binnen. Ik zou ook geschrokken zijn, als zij als een verzopen kat met uitgelopen mascara en rode ogen van het huilen in de regen voor mijn deur zou staan.
"Wat is er met jou gebeurd?" Direct begon ik weer te snikken en meteen sloeg Jorinde een arm om me heen. Ik trok mijn jas en schoenen op de mat uit en liep met haar mee naar binnen. Ik kon er nog steeds geen zinnig woord uitkrijgen. Jorinde wreef over mijn rug en liet me uithuilen.
Ze stelde geen vragen, maar wachtte gewoon totdat ik het zelf zou vertellen. Dat deed ze altijd als ik ergens om moest huilen, als ik echt diep in de put zat, zoals nu.
Toen ik rustiger werd, begon ik langzaam met horten en stoten het verhaal te vertellen.
"W-weet je nog, dat ik je over Miguel h-heb verteld?"
"Ja, dat heb je zo vaak gedaan, dat vergeet ik nooit meer." Ze knipoogde.
Ik lachte even. Toen werd ik weer ernstig: "Hij is hier."
Jorindes ogen werden groot.
"Hier," vroeg ze, "in het dorp?"
Ik schudde mijn hoofd. "In het Ibis Hotel, over het weiland."
"Ben je naar hem toe geweest?"
Ik knikte en boog mijn hoofd.
"En nu heeft Jeremy het zeker uitgemaakt..."
Mijn hoofd schoot meteen weer omhoog.
"Nee, dat is het hele punt juist..."
Ik vertelde Jorinde het hele verhaal uitgebreid. Over dat Miguel Jeremy en mij gezien had, over wat er bijna gebeurde in zijn hotelkamer, en vooral over de spijt die ik had van de loop van zaken. Toen ik eindelijk uitgesproken was, zwegen we allebei een poosje. Jorinde dacht na.
Jorinde was een meisje met deels een Italiaanse achtergrond. Ze was heel licht getint en had mooi vol krullend donkerblond haar. Veel mooier dan mijn blonde dunne slierterige haar.
Jorinde had bruine ogen, en altijd stralend witte tanden. Hoe ze dat voor elkaar kreeg? Ze kon zo in de reclame. Ze had een hele lieve 'nonna', oftewel oma. Dat was een echte Italiaanse mama.
"Dus als ik het goed begrijp, miste je Miguel heel erg en ging je daarom naar hem toe. Stiekem. En nu heb je net op tijd een ramp weten te voorkomen, maar je wilt eigenlijk helemaal niet verder met Jeremy. Maar je voelt het ook niet zo sterk dat je hem maar meteen bot de bons wilt geven, want je wilt hem geen pijn doen. En daarom verzwijg je alles en loop je tegen hem te liegen dat alles in orde is," vatte Jorinde samen.
"Omdat ik van hem hou," voegde ik eraan toe. "Denk niet dat ik niet meer om Jeremy geef, ik hou echt nog wel van hem. Maar Miguel..." Ik zuchtte.
"Ja, Miguel, die...?" Jorinde maakte een handgebaar dat ik mijn zin af moest maken.
"Hij is een soort verslaving. Ik wil niet naar hem toe komen, maar ik moet. Ik moet gewoon! Ik mis hem, Jorinde, ik mis hem zo!" Ik begin weer te huilen.
Jorinde pakt me vast en wreef over mijn rug en armen alsof ik het koud had. "Woensdag is hij weg," piepte ik, "en dan zie ik hem nooit meer terug..."
"Doe daar dan wat aan," zei ze meteen.
Ik schudde mijn hoofd. Ze begreep het niet.
"Dat kan toch niet, hij moet weg. Vanwege Jeremy, snap je?"
"Weet je Cait, eigenlijk snap ik het niet. Maar je zult wel gelijk hebben, want ik schat wel vaker dingen verkeerd in. Maar als je je weer even down voelt, ik ben er voor je. Dat weet je, he ?"
"Dankjewel." Ik veegde mijn tranen af. Daar heb je dus vrienden voor.
~~~~~~
