Best friends

19

Jai

We parkeren bij het ziekenhuis en nerveuzer dan ik al was loop ik met de rest naar binnen. Ik pak Nadia's hand en ter afleiding speel ik er wat mee. Ik zie dat Nadia er naar kijkt. 'Zenuwachtig?' Ik slik en knik. Nadia pakt mijn hand steviger vast en ik glimlach. We lopen naar de goede afdeling en ik meld me dat ik er ben. 'Mag u in de wachtkamer gaan zitten,' zegt de vrouw achter de balie. Ik knik en we gaan zitten. Na 10 stille minuten wordt mijn naam eindelijk geroepen. Mijn ouders en ik staan op omdat we eerst nog zo'n gesprek hebben met alle informatie. We lopen mee en geven de man een hand. We gaan op de stoelen zitten die voor zijn bureau staan en we kijken naar hem. Hij vertelt alle belangrijke informatie en we luisteren ernaar. 'Doet het pijn?' vraag ik. De dokter schudt zijn hoofd en ik knik opgelucht. Mijn moeder heeft mijn hand vast en ze aait rustig over de rug van mijn hand. Ik glimlach ernaar en dan zegt de man dat we met hem mee moeten lopen. We staan op en volgen de man het kamertje uit. Mijn vader wenkt naar Gaby en Nadia. Ze lopen mee en we lopen naar een kamer. 'Dit is jouw kamer. En dat is Jasha,' zegt hij wijzend naar een jongen die in zijn bed ligt. 'Hee, ik ben Jai.' Jasha glimlacht naar me. 'Eindelijk een kamergenoot,' zegt hij. Ik grinnik zacht en let dan weer op de man. 'Je kan hier blijven. Morgen word je rond 10 uur opgehaald voor de chemo,' zegt de dokter. Ik knik en we bedanken de man allemaal doormiddel van een hand te geven. De dokter loopt weg en zuchtend ga ik op bed zitten. 'Wij gaan even wat koffie halen. Willen jullie ook wat?' vraagt mijn vader. 'Uh cola,' zegt Gaby. 'Voor mij ook,' zegt Nadia. Mijn ouders lopen de kamer uit en Gaby en Nadia gaan op twee stoelen zitten. Ik kijk op vanwege een beweging in mijn ooghoek. Het is Jasha die zijn bed uitkomt en zichzelf in de rolstoel zet. Hij rolt naar ons toe. 'Hoelang blijf je hier?' vraag ik. 'Eigenlijk maar een week. Maar opgegeven moment vind je het hier zo leuk dat je hier wilt blijven, waar ik voor heb gekozen,' zegt Jasha. 'Leuk? Wat is er leuk aan in het ziekenhuis blijven?' Ik kijk hem vragend aan. 'Het is gezellig hier. Er zijn hier nog meer hele leuke mensen die hier liggen en leuke meiden,' zegt hij en bij dat laatste een knipoog. Een kleine lach kan ik niet laten. 'Ik heb al een vriendin.' Jasha's blik gaat gelijk naar de meiden. 'Zij,' zeg ik terwijl ik Nadia's hand pak. Nadia glimlacht en Jasha knikt. 'Nice.' Ik knik ook. 'Maar je woont hier dus zeg maar?' vraag ik. 'Ik ga om de drie weken een week naar huis om nog bij mijn familie te zijn, maar zo kan je het wel noemen,' zegt hij. Ik knik. 'En om de hoeveel weken heb je weer een chemo?'. 'Om de 4 weken,' zegt hij. Weer knik ik. 'Maar je vindt het hier leuker dan thuis?' vraag ik. Jasha knikt. 'Al vind ik het thuis ook leuk. Maar jij gaat er ook nog wel zo over denken,' zegt Jasha, helemaal zeker van wat hij zegt. 'Dat denk ik niet,' zegt Gaby voor de grap. Jasha lacht. 'En jij bent zijn zusje zeker?' Gaby knikt. 'En de reden dat jullie niet op elkaar lijken?'. 'Gaby is geadopteerd.' Jasha knikt. 'En nu heeft Jai een leuk zusje, anders was die helemaal alleen geweest,' zegt ze. Ik grinnik en Gaby doet mee. Mijn ouders komen terug met het drinken en geven het drinken aan Nadia en Gaby. 'Samuel belde net. Ze komen morgen langs rond 1 uur,' zegt mijn vader. Ik glimlach en knik. 'Zijn dat je vrienden?' vraagt Jasha. 'Dan ken ik jou wel. Van B-Brave.' Weer knik ik. 'Ja, ik dacht het al wel maar ik wist het niet zeker en het was gênant geweest als je het niet was,' lacht  hij. Ik lach ook en knik. 'Maar je mag gewoon door blijven gaan met B-Brave?' vraagt hij. 'Gelukkig wel. Had het anders echt niet overleefd,' zeg ik. Jasha knikt begrijpelijk.

'Wij gaan, het is al laat,' zegt mijn moeder. Ik knik dat het goed is en Nadia geeft me een kus. Eigenlijk wil ik dat ze blijft. Ik kijk haar een en ze glimlacht lief naar me. 'Je komt morgen toch wel?' vraag ik. Nadia knikt. 'Ik kom hier rond 12 uur wanneer jij ligt te slapen,' zegt ze. Ik glimlach en knik. Ik geef haar nog een kus en dan geven mijn ouders me ook een kus en Gaby me een knuffel.

Nadia

We zijn weer thuis en ik kijk op mijn mobiel. Ik heb een gemiste oproep van mijn vader, die heb ik lang niet meer gesproken. Ik loop naar boven naar de kamer van Jai en bel hem terug.

Ik: Papa!
Papa: Hee lieverd.
Ik: Hoe is het daar?
Papa: Goed, en daar?
Ik: Uhm...
Papa: Wat is er?
Ik: Het gaat met mij goed maar niet echt goed met Jai.
Papa: Hoezo niet?
Ik: Hij heeft een kanker. Morgen is zijn eerste chemo.
Papa: Niet? Dat is echt heel erg! Wens hem sterkte van me. Doe je dat?
Ik: Doe ik papa.
Papa: Goedzo.

Na een tijdje hang ik op en zucht ik. Ik mis mijn vader wel echt en ik kan niet wachten tot hij weer terug komt. Hij zei dat het minstens nog een maand zou duren. Ergens vind ik het dan wel jammer dat ik niet meer hier woon maar ik vind het fijn dat ik straks dan weer bij mijn vader woon.