Nora&Youssef

Hoofdstuk 14

Volgende ochtend besloot ik om naar Hayat te gaan. Zij woonde nu in het huis van onze ouders. Ze wou niet dat ze deze huis gingen verkopen en besloit om daar te gaan wonen met haar man kind en Fatima en Nawfal. Toen ik mijn moeders kamer binnenging grijde ik in een klein doosje met foto's van ons toen we klein waren. Opeens zag ik een foto die we niet lang geleden hebben gemaakt.

Ik liet wat tranen vallen en nam hem mee naar huis ik liep ook gelijk naar de wibra om een mooie kader te kopen. Ik zocht een plaats in huis en zette het op een kleine tafeltje verdier met bloemenbladen.
Mijn kinderen werden op de dag groter. Ze zijn nu al 1 jaar en zeggen alleen nog maar papa mama eten. Mijn lieve kindjes. Youssef had al weer een nieuwe baan gekregen, omdat we nu met z'n vieren waren en hij hard voor ons moest werken. Dat hoefte helemaal niet, maar hij wou het toch doen. Het was zes uur en ik maakte de tafel klaar, want mijn man kon elk moment binnenkomen. Het was al 9:00 en hij was nog steeds niet thuis. Ik belde hem op zijn tel, maar die stond uit. Om 11:00 kreeg ik een belletje van een vrouw. 'Goedenacht nacht mevrouw, ben u de vrouw van Youness el(*)'. "Ja dat ben ik' antwoorde ik schor. 'Is er iets mevrouw?' Vroeg ik haast. 'Uw man heeft een ernstige ongeluk gehad, u kunt naar dit ziekenhuis komen' en gaf me het adres en hing op. 'Allah ihfad', en ik moest huilen. Ik besloot om Temir & Isra mee te nemen, want ik had geen tijd om ze nog naar mijn schoonmoeder te brengen. Bij de ziekenhuis aangekomen, rende ik met mijn grote kinderwagen waar Temir en Isra lagen. ik liep de deur binnen en zag Youssef daar liggen met een grote pleister op zijn voorhoofd en allemaal wondingen. Ik liep naar hem toe en knuffelde hem stevig, hij werd daardoor wakker en glimlachte zwakjes naar. Ik pakte een stoel om naast hem te gaan zitten. Hij pakte mijn hand 'Hoe is het hbiba?' Vroeg hij zachtjes ik bleef stil en gaf geen antwoord. 'Hoe is het met jou?, waarom overkomt dit ons Youssef waarom?' En moest gelijk huilen. Hij zei dat ik niet moest huilen. 'Alles is el mekteb, en kijk ik lig hier naast je'. Zei hij ik kustte zijn wangen en paktte zijn hand stevig vast ik liet hem niet los. Ik hoorde Isra huilen. Ik gaf haar wat melk en legte haar naast haar vader. Dat deed hetzelfde ook bij Temir. Ze lagen nu allebij naast hem . 'Ik heb jullie gemist' en liet een traan vallen. Hij zei of hij mij naae de badkamer kon brengen, want hij wou zich opfrissen. Ik bracht hem naar de badkamer ik pakte zijn joggingsbroek en zijn toilettasje. Na een half uurtje liep hij uit de badkamer, en holp hem op bed.
Hij mocht na twee dagen weer naar huis. Ik bleef steeds bij hem nachten en liet de kleintjes bij mijn schhoonmoeder. Na twee dagen mocht hij eindelijk naar huis. Ik had thuis voor hem eten klaargemaakt. Voor we gingen vertrekken ging hij eerst douche, zodat hij thuis na het eten gelijk kon gaan slapen. De dokter zei dat hij deze aankomende dagen goed moest eten. Ik had linzen gemaakt met een grote bord salade en kippenvleugels met saus.
Na het eten ruimde ik de tafel op en ging afwaasen. Youssef lag op de bank tv aan het kijken. Toen ik klaar was legte ik het toetje op tafel en gingen wat kletsen. 'Ik heb mijn huisje zo gemist' zei hij. ' Hmdl schat, je bent weer lekker thuis en ik beloof je voor je goed te zorgen' en liet een glimlach zien. Na een paar dagen kreeg Youssef elke dag een brief waarop stond

Youssef
Je leeft nog hé na die ongeluk, maar dit is het begin je gaat nog meer zien vriend. ;)
Je vijand

'Wat betekent dit Youssef?' Vroeg ik bang. 'Niet bang zijn. Ik kom er wel achter wie dit heeft geschreven' zei hij. Het was nu al een maand geweest. En de de hele maand kreeg hij dreigbrieven. Op een dag miest moest hij naar zijn werk. Ik zat die dag thee aan het zetten en voelde me niet goed. De kleintjes huilden ook de hele dag. Ik belde mijn man mar zijn telefoon stond uit. Ik ging wat tv kijken. Op het nieuws zag ik een grote kantoor in brand. Oh wat erg zei ik in mezelf. Maar opeens noemden ze de stad en de straat. Rotterdam, kranenkamp. Ik geloofde mijn oren niet. 'D...dat...dat is de kantoor waar Youssef werkt' Ik ging er naartoe en zag daar de auto van Youssef staan. Na het zien van het vuur viel ik flauw. Ik deed mijn ogen open en zag Hayat naast mij zitten. Ik zag haar huilen. 'Youssef' kreunde ik zachtjes. En kreeg weer alle gedachtes in mijn hoofd. Het nieuws, de kantoor van Youssef en de brand. Ik stond op. 'Nora wat doe? Je moet nog wat uitruste' 'Nee Hayat, ik moet weten of Youssef nog leeft' en liep weg en Hayat volgde me al snel. Onderweg kreeg ik een telefoontje dat ik moest komen waar de brand was. Er stond een politie die naar mij toe kwam. 'Mevrouw bent u de vrouw van Youssef el(*)?' Vroeg hij. 'Ja dat ben ik' antwoordde ik. 'We hebben slecht nieuws voor u, uw man zat nog in zijn kantoor toen ze het gebouw in brand stoken. Dit lag op de grond' en gaf mij een foto in een mooie kader, Die foto maakten we in het ziekenhuis toen de kleintjes werden geboren. Ik viel op de grond en schreeuwde 'YOUSSEFF!!!''' Ik barstte in huilen en schreeuwde nog eens 'Waarom!! Waarom ben je weg gegaan en mij alleen gelaten!!' Hayat probeerde me nog op te tillen ik bleef op de schreeuwen.
Twee maanden later...
Ik heb Youssef nog steeds niet vergeten. Nee ik ga dat ook nooit doen. Op een dag zeiden me zus en broer dat ik iemand moest vinden die mij moest helpen met de tweeling ik weigerde om nog eens te trouwen. Mijn man is pas overleden en ik ga gelijk een man zoeken?! Geen sprake van. Na alle dagen dacht ik dat de kleintjes niet kunnen opgroeien zonder vader. 'Ya Allah help mij om een goeie beslissing te nemen' Er was een jongen genaamd Marouane. Hij kwam mijn hand vragen, maar ik zei wel van te voren dat er niks anders tussen ons is alleen het huwelijk. Het was alleen voor mijn kinderen die zonder vader zouden opgroeien. Ik besloot om geen bruiloft te vieren, maar gewoon naar de gemeente gaan en onze papieren invullen. Ik vertelde hem het verhaal over Youssef en dat ik van niemand anders zal houden. Hij accepteerde het. Op een dag bleek alles anders te zijn. Hij begon mij elke dag te slaan ik mocht niet naar buiten of met vriendinnen spreken. Ik moest van de keuken naar mijn slaapkamer gaan of de slaapkamer van mijn kinderen. Ik begon het zat te worden en besloot om naar de politiebureau te gaan, maar natuurlijk kon ik niet naar buiten en mijn tel had hij ook afgepakt. Als mijn zus of broer bij ons thuis was deed hij lief ze3ma. Ik haat hem. Wat een flikker. 'Ik heb echt spijt dat ik met jou ben gaan trouwen!' Schreeuwde ik tegen hem. Voor ik bet wist gaf hij mij een klap op mijn gezicht. 'Jij weet nog niet wie ik ben' siste hij. 'Weet je wie je man die ene dag had overgereden?' Vroeg hij. 'Ik, en weet je wie dat gebouw in brand stook? Ik. En weet je wie Yassine heeft gestuurd om jou te ontvoeren? Ik. Ik heb alles gedaan om jou te krijgen. Sinds ik hoorde dat mijn liefde van mijn leven zou gaan trouwen, probeerde ik alles om van hem af te komen en jou te krijgen'. Ik keek hem met grote ogen aan. 'Waarom heb je dit gedaan?!!' Schreeuwde ik. Ik gaf hem een klap en duwde hem. Hij duwde mij harder waardoor ik op het randje van de tafel viel. Ik keek hem boos aan en voelde aan mijn bloedende hoofd. Wat een eikel. Hij wou me naar het ziekenhuis brengen maar ik weigerde. Toch besloot ik te gaan, ik kon ook nog ontsnappen en naar de politie gaan. In de auto reden we ri het ziekenhuis. Toen we bij rood stonden. Schreeuwde ik 'Help! Help! Help! Deze man mishandelt mij en liet mijn bloedende hoofddoek zien en vrouw kwam aanrennen, maar voor ze de deur kon openen reed hij er snel vandoor. 'Probeer je te ontsnappen?! En grijnzte. 'Met Marouane kan je niet ontsnappen schatje' 'Noem me geen schatje flikker!' Schreeuwde ik..