Het Kronos Instituut

Proloog

Het voelde als een déja vu. Geroffel van paardenhoeven, gedempd door de sneeuw. Ritsen stekelige naaldbomen, razendsnel voorbijkomend.

Elke eeuw zullen twee helden opstaan;

De wond in zijn zij benam hem de adem, bloed drupte in de sneeuw; Rood als kostbare robijnen.

opvolgers van zon en maan.

Zijn wollen zwarte mantel kon de kou niet helemaal buitensluiten en zijn gezicht was wit van de kou en het bloedverlies.

Gekozen door het nachtkristal

Hij was weer op de vlucht, maar dit keer zonder vrienden. Hij was alleen. Alleen in een landschap dat hij niet kende. Vechtend tegen vijanden die regelrecht uit een nachtmerrie hadden kunnen komen. Strijdend tegen krachten die regels en wetten overtreden.

Zijn zij samen het sterkst van al

Maar Dimitri was niet bang. Angst was een nutteloze emotie die hij al lang had opgegeven. Er was alleen plaats voor rust in zijn hart vol vuur. En acceptatie. Als hij hier zou sterven dan was het maar zo.

Het kwaad zal voor hun licht wijken,

De gedachte aan zijn vrienden drukte zachtjes in zijn achterhoofd. Wat zouden ze wel niet denken? Ze zouden het wel begrijpen. Ze hadden immers hetzelfde moeten doorstaan als hij. Arnaut, Constance, Mick, Soenix, Driade, Selena en ieder ander....

Hun vriendschap verenigingd alle rijken.

Thunder. Het gitzwarte paard reed zo snel als de bliksem, maar niet snel genoeg. De sluwe schaduwen achter hem kwamen met de seconde dichterbij. Ze wisselenden af in de hoop de hengst uit te putten. Na dagenlange tochten door een bar landschap en nauwelijks rust was het goed mogelijk dat het paard de ultieme prijs zou betalen, maar Dimitri zou het niet zover laten komen.

Maar let op, eens verdeelt en niet meer helemaal,

Hij fluisterde het paard wat in zijn oor. Thunder keek verslagen; bijna alsof hij wist dat hij zijn opdracht niet had kunnen volbrengen. Hoewel zijn flanken zwoegden en het schuim hem uit zijn bek vloog, galoppeerde hij stug verder. Dimitri trok zich op en hurkte voorzichtig op het zadel. Hij wachtte even tot hij de perfecte tak in zicht had en klampte zich eraanvast terwijl Thunder verderreed.

Zijn zij een gevaar voor allemaal.

Dimitri hield zich stil tot zijn achtervolgers uit het zicht waren en sprong toen weer op de grond om zijn tocht verder te voet af te leggen. Hij veranderde in een wolf en begon zo snel mogelijk te rennen. De wond in zijn zij prikte en zijn voetsporen en bloed zorgden voor een makkelijk te volgen spoor. Normaal zou Dimitri zich zorgen hebben gemaakt, maar door het bloedverlies werd hij een beetje licht in zijn hoofd. Zijn enige doel was nu om zo ver mogelijk te komen voordat hij gepakt werd. Misschien zou hij zelfs.... nee onmogelijk; wat hem in weken niet was gelukt zou hem nu ook niet lukken.

Wanneer Kronos opnieuw zal zijn gerezen,

Op dat moment hoorde hij het geroffel van poten achter zich. Een korte man rijdend op een beer kwam in zicht. Torenrad; de man die hem vanaf siësta al achtervolgde. Zijn haar was vuurrood en vloog alle kanten op, terwijl zijn mond altijd vertrokken lag in een akelige grijns. De wallen onder zijn priemende ogen verraden dat hij net als Dimitri al dagen niet geslapen had.

Zullen zij door de wijze worden aangewezen.

Dimitri vloekte. Hij kon niet lang meer verderrennen. Torenrad zou hem inhalen en afmaken als hij de kans kreeg. Hoewel hij misschien minder middelen tot zijn beschikking had dan Jack, was Torenrad veel veel sluwer en uitgekiender, maar ook Dimitri was gegroeid. Hij was slimmer geworden, sterker, sluwer. Deze Dimitri was anders dan die in het slot vast had gezeten. Hij had veel geleerd; zowel over zichzelf als over zijn krachten. Hij had ook iets belangrijks geleerd in Siësta; iets waardoor hij nu achtervolgd werd, iets over....