Het Kronos Instituut

1. Hoewel alles anders is

"O kom op Hugo," bromde Arnaut. "Hoe moeilijk kan een verdwijningsspreuk nou zijn? We zijn nu al minstens een uur bezig en het enige wat je hebt kunnen laten verdwijnen, is mijn vertrouwen in jouw toverkunsten." "Het zou anders wel veel makkelijker gaan als je eens zou stoppen met me om de minuut te beledigen. Magie is moeilijker dan het lijkt, weet je!" Antwoordde Hugo die er ook stront genoeg van begon te krijgen. Arnaut had wel gelijk; ze waren al erg lang bezig en de wanhoop was Hugo nabij. Wat als hij de spreuk niet zou kunnen leren?

"Waarom laat je jezelf niet gewoon verdwijnen?" Vroeg Arnaut terwijl hij zich uitstrekte en gaapte. Het was een prachtige, zonnige dag en hij was niet van plan om die met de stront chagrijnige Hugo door te brengen. Helaas moest hij wel; Cora had het hem persoonlijk gevraagd en iets vertelde hem dat hij die vrouw niet boos wilde maken.

Soenix zat op het hek rond de weide waar Arnaut en Hugo bezig waren en luisterde aandachtig naar hun gesprek. "Hoewel ik dat een uitstekend idee vind, is het niet erg verstandig," zei ze nadenkend, terwijl ze op een hooisprietje kauwde. "Je weet wat mijn moeder heeft gezegd: zelfontzichtbaarheid is voor gevorderden. Wanneer iemand te weinig controle heeft over zijn spreuk, is de kans groot dat hij de spreuk niet meer kan breken of omkeren. Daarom is het slimmer om een proefpersoon te gebruiken voor het oefenen van een ontzichtbaarheidsspreuk, aangezien deze gewoon weer zichtbaar worden wanneer de magiër de controle verliest. Wanneer de magiër de spreuk over zichzelf uitspreekt en de controle verliest, bestaat er de kans dat hij voor altijd onzichtbaar blijft. "

Arnaut keek haar even ongelovig aan. "Heb je teveel met Mick rondgehangen de laatste tijd? Je begint net zoals hem te klinken." Soenix haalde haar neus op. "Je weet dat Mick daar helemaal geen tijd voor heeft. "Meneertje de uitvinder" heeft het de laatste tijd veel te druk met zijn leerlingschap bij Thomas, maar geloof me; Cora als je moeder hebben heeft ongeveer hetzelfde effect."

"Arnaut! Sta nu eens stil! Straks maak ik nog een fout en verander ik je per ongeluk in een baviaan!" Riep Hugo die tevergeefs probeerde zich te concentreren. "Dan hoef je niet veel meer te veranderen," snoof Soenix.

"Oké, ik geef het op!" Hugo gooide wanhopig zijn handen in de lucht. Arnaut liep naar hem toe en gaf hem een schouderklopje terwijl hij Soenix's commentaar negeerde. "Maak je geen zorgen vriend, ooit lukt het je wel." Hugo keek nog zieliger.

"Hoe dan ook." Arnaut draaide zich naar Soenix. "Nu je het toch over Mick hebt; zullen we hem eens op gaan zoeken?" Soenix keek Hugo even kort aan en zei: "Wat vindt jij ervan?" "Laten we gaan," gromde Hugo chagrijnig. Soenix lachte. "Daar kan ik niets tegenin brengen!"

Sinds een tijdje had Thomas een winkel geopend in het midden van ruitenkwartier's hoofdstad. Daarnaast kon hij nu makkelijker naar het kasteel reizen voor bijeenkomsten van de orde van de gouden pijl; een genootschap bedoeld voor uitvinders uit heel driatopia. De drie vrienden wisten dat ze hier waarschijnlijk ook hun vriend Mick zouden aantreffen. Thomas had hem na de gebeurtenissen in het slot aangenomen als leerling en sindsdien had Mick meer en meer tijd doorgebracht met de knettergekke uitvinder.

Arnaut plaatste zijn wijsvinger op de deurbel en wilde er bijna op drukken toen Soenix hem tegenhield. "Niet doen! niet doen!" Riep ze paniekerig. Arnaut deed het toch.

Meteen begon er een orkest van belletjes te rinkelen. Lichtjes flikkerden aan en uit en de drie vrienden hielden noodgedwongen hun handen voor hun oren en hun ogen dicht. "Ik zei het nog!" Schreeuwde Soenix boven het helse geluid uit.

Toen het geluid eindelijk was opgehouden, deed Mick de deur open. Hij zag er bleek en moe uit, maar of dat door slaapgebrek (door de duizenden koekoeksklokken in Thomas huis) kwam of de verdwijning van zijn beste vriend, was niet te zeggen.

"Wat doen jullie hier?" Vroeg hij terwijl hij chagrijnig de slaap uit zijn ogen wreef. "Wat is dat nu voor een vraag?!" Antwoordde Soenix vrolijk. "We komen gewoon even op bezoek. We zijn wel je vrienden, weet je." "Ik heb hier geen tijd voor...." Bromde Mick zacht. Hij wilde bijna de deur weer dichtgooien toen Arnaut zei: "Bij Solar en Luna, jij komt ook niet veel meer buiten, of wel?"

"Hoezo dat?" Mick trok een wenkbrauw op. "Bleke huid, wallen en haar dat nog warriger is dan normaal," somde Hugo op. "Je had net zo goed een vampier kunnen zijn." "Ik heb het de laatste tijd gewoon heel erg druk," antwoordde Mick geëerd. "Met wat? "Wetenschap" zeker." Soenix stak haar tong uit. "Saaahaaaiii, waarom neem je niet eens een dagje vrij en kom je met ons mee? Het wordt leeeeuuuuuukkk."

"Misschien later," Mick zuchtte en haalde een hand door zijn krullerige bruine haar. "Ik zou wel willen maar...." "Wetenschap," zuchtte Arnaut. "We weten het. Die smoes gebruik je nu al een aantal weken." "Het is geen smoes! Thomas heeft het heel druk en hij heeft me nodig!" "Het was leuk om je weer eens gezien te hebben," zuchtte Soenix die het al opgegeven had.

De drie vrienden wilden al weglopen, maar Mick hield ze tegen. "Wacht! Hebben jullie nog iets gehoord van Dimitri?" De drie wisselenden blikken uit. Iedereen wist hoe hard de verdwijning van Dimitri Mick geraakt had. Hij had maar niet kunnen geloven dat zijn beste vriend hem achter zou laten zonder iets te zeggen. Ze konden hem geen valse hoop geven.

"Nee dus," antwoordde Mick verslagen. Het was al drie maanden geleden dat hij vertrokken was en in die tijd hadden ze nog geen enkel bericht van hem ontvangen. Dimitri kon al wel aan de andere kant van Driatopia zijn. Of nog erger... Driatopia is een gevaarlijke plek voor iemand die zijn paden niet goed kent.

"We kunnen wel even langs het kasteel gaan om te kijken of Sietze nog nieuws heeft," stelde Soenix voor. Misschien zou dit Mick een beetje kunnen opvrolijken. "Als er iemand is die weet waar Dimitri is, dan is hij het wel." Arnaut knikte.

"Dan kunnen we meteen aan Ilmar vragen waar Constance is!" "Weet je wat?" Zei Mick die zijn jas van de kapstok griste. "Ik ga ook wel mee." "Jeeeeej!" Riep Soenix die de lucht in sprong. "Wat denk jij ervan Hugo?" "Laten we gewoon gaan," zuchtte de magiërsleerling.

En dat is wat ze deden.