De bijl sloeg in de dunne dennenboom. Splinters vlogen in het rond. Selena's adem vormde witte wolkjes in de lucht en ze ademde diep en en uit. Ze was al de hele ochtend aan het houthakken, maar met dit weer ging het stookhout er sneller doorheen dan zij boompjes om kon hakken, dus was ze waarschijnlijk nog wel even bezig. Ze nam even de tijd om haar trui dicht te ritsen; het houthakken zorgde ervoor dat ze het warm kreeg, maar de stugge wind koelde haar snel weer af.
Kraaakk. Het boompje viel met een luide krak om. Selena begon hem in stukjes te hakken. Houthakken was een tijdrovend karwei en ze had niemand om mee te praten. Luuk had aangeboden haar te helpen, maar Selena had hem weggestuurd; hem kennende zou hij haar toch alleen maar voor de voeten lopen. Ze was hier helemaal alleen. Een beetje saai was het wel, maar nu kon ze zich wel veel beter concentreren. Nu ze erover nadacht; echt alleen was ze niet. Foster was er ook nog. Waar was het eigenwijze vosje eigenlijk?
Selena legde haar bijl tegen de omgehakte boom aan. "Foster!" Riep ze. "Foster waar ben je?" Een klein hoopje sneeuw kwam haar tegemoet rennen. Bij nadere inspectie bleek het een klein zwart vosje te zijn die bedolven was onder de sneeuw. "O daar ben je," zuchtte Selena. Foster schudde zijn vacht uit.
Selena wilde haar werk weer hervatten toen ze iets aan haar broekspijp voelde trekken. Foster had zijn tanden in haar broek gezet en weigerde los te laten. "Foster, het is nu geen tijd voor spelletjes." Selena probeerde het vosje van haar broek af te tillen, maar hij zette zijn klauwtjes diep in de grond.
"Foster," gromde Selena. "Wat is er toch?" Foster antwoordde niet en trok nog harder aan haar broek."Genoeg," bromde Selena en met een harde ruk trok ze het vosje van haar broek af. Hierdoor tuimelden ze samen achterover. Versuft bleef Selena even in de sneeuw liggen. Toen ze opstond was Foster verdwenen. Opeens voelde ze de warme adem van een enorm dier in haar nek en toen ze omkeek, torende Foster boven haar uit.
Het kleine vosje had zijn gave om van vorm te veranderen weer eens gebruikt en was nu groter dan Selena. Hij greep haar bij de kraag van haar trui en trok haar mee. "Foster laat me los!" Selena probeerde zich nog even te verzetten, maar tegen de immense kracht van Foster was ze niet opgewassen. Ze zuchtte. "Laat ook maar, waar breng je me naartoe?"
Na een tijdje stopte Foster met lopen en dumpte Selena in de sneeuw. "Oempf, waar was dat voor nodig?" Foster begon met graven en stopte. Een zwarte laars stak uit de witte sneeuw. "Er ligt iemand onder!" Riep Selena. "Dus daarom trok je me hierheen." Foster rolde met zijn ogen en begon weer met graven.
"Wacht, ik help je wel." Selena veranderde in een wolf en begon het lichaam uit te graven. Af en toe ving ze flarden op van een bekende geur, maar ze kon zich maar niet herinneren waarvan ze hem kende.
Ongeveer halverwege zijn middel begon de sneeuw rood te worden. Selena's hart stond stil. Bloed. Ze begon sneller te graven. Foster had vlammen op zijn vacht laten verschijnen zodat de bovenste laag van de sneeuw zou smelten. De stoom kringelde omhoog in de ijle lucht en het graven werd iets makkelijker.
Een grote wond werd zichtbaar in zijn zij. De onder sneeuw bedolven persoon had geprobeerd het bloed te stelpen met repen stof, waarschijnlijk afgescheurd van kleding, maar het had het bloeden niet kunnen stoppen. Alice zou die wond als eerste moeten bekijken als het lichaam in het instituut aankwam. Als de persoon nog leefde natuurlijk...
Ze waren bijna bij zijn hoofd aangekomen en opeens viel alles voor Selena op zijn plek. Die geur... Die wond... Het was Dimitri.
Selena begon sneller te graven en veranderde terug zodat ze voorzichtig de laatste sneeuw van zijn gezicht af kon vegen. Dimitri was akelig wit en zijn oogleden waren vastgevroren; hij was buiten bewustzijn. Maar wat deed Dimitri hier?
Selena checkte zijn hartslag en adem. Even voelde ze niets, maar toen voelde ze een zacht onritmisch geklop. "Hij leeft nog," zuchtte Selena opgelucht. Ze draaide zich om naar Foster. "Foster, hij moet zo snel mogelijk terug naar het instituut. Kan jij hem daarheen brengen?" Foster gromde instemmend. "Goed." Selena sleurde Dimitri uit de sneeuw en tilde hem op Fosters rug. "Zorg dat er niets met hem gebeurd en houdt hem zo warm mogelijk, duidelijk? Ik blijf hier om te onderzoeken wat er gebeurd is." Foster knikte en rende weg.
Selena scande de omgeving op andere geuren, maar kon niets vinden. Of de sneeuw andere geuren verborg wist ze niet, maar ze had nu ook niet de tijd om het uitgebreid te onderzoeken.
Waarom was Dimitri onder de sneeuw bedolven geweest? Sneeuwval? Nee, dan was hij nu al lang doodgevroren. Opeens spotte Selena de klif een stukje verderop. "Is hij echt zo dom geweest?" Zuchtte ze. Elk kind dat hier in de bergen werd geboren, werd in de oren geknoopt nooit te dicht in de buurt te komen bij grote losse sneeuwmassas, vooral bij afgronden, maar blijkbaar had Dimitri hier niet over nagedacht.
Selena begon met het beklimmen van de helling. Het duurde lang tot ze de rand had bereikt en haar benen en armen trilden van de inspanning, maar dat was niet de enige reden dat ze was begonnen met trillen.
Het landschap was als een horrorscene. Bomen, struiken, planten; alles was meegesleurd door de lawine en lag nu over de grond verspreid als onopgeruimd speelgoed van een kind. "Als ik dit had geweten, had ik niet zelf een boom om moeten hakken," bromde Selena binnensmonds. Ze liet haar blik langs de puinhopen gleiden en iets viel haar op.
Een lijn van onregelmatige dikte liep van van de ene kant van de afgrond naar de andere en vormde een halve cirkel. Selena liep er heen. De laag dikke sneeuw was er gesmolten en je kon de grond zien. Op de grond lag een laagje as waar Selena met haar rechterhand aan voelde. De grond was nog warm. "Dimitri's werk," fluisterde ze.
Er moest hier wel iets vreselijks gebeurd zijn. Hoewel de sneeuw de voetsporen al had uitgewist, wist Selena zeker dat Dimitri op de vlucht moest zijn geweest voor iets, waarschijnlijk iemand. Nee, verbeterde zichzelf, meer mensen. Dimitri zou nooit afzien van een gevecht als hij wist dat hij een kans maakte om te winnen, maar zelfs hij zou niet tegen een groep van tegenstanders op kunnen. Daarom was hij hier heengevlucht en had iets gedaan wat een enorme lawine had veroorzaakt. Raadsel opgelost toch?
Maar waarom was hij dan hier heen gekomen? Waarom was hij dan niet in schoppenkwartier gebleven? Had hij een boodschap om over te brengen? Was hij van huis weggevlucht? Of was hij misschien op zoek geweest naar het instituut? Er was maar één manier om daar achter te komen.
Selena veranderde weer in een wolf en begon in de richting van het instituut te rennen.
Ze zou het hem zelf moeten vragen.
JE LEEST
Het Kronos Instituut
Fantasy[Het Gaos project: deel 2] Na het verslaan van Jack is iedereen weer terug naar huis gekeerd. Toch lijkt het einde van het slot nog niet het einde van hun problemen te betekenen. Terwijl Constance problemen heeft met haar rol als toekomstige koning...
