MY LİFE EUNJİ

-15-

Bölüm şarkısı Sunny Hill- Thump Thump *-* Resim bastonlu genç Kim Heechul.

Chanyeol'un ağzından;

Son 12 saattir ayakta nasıl durduğumu hatırlamıyor ve kendime şaşırıyordum. Saat sabah 9'du See Yoon artık yoktu. Babasına destek olabilnek için erkenden evlerine gelmiştim.

Üstümdeki siyah takım elbisemin ceketini çıkararak saldelyenin arkasına astım. Ev dolup taşıyordu. Bense bir köşede onları izliyordum.Annesi yurt dışında olduğu için onu bekliyorduk.

Babasının koluna girdim ve arabaya kadar eşlik ettim. Onu bindirdiğimde kendi arabama geçerek arkalarından sürdüm. Aynadan kendimi gördüğümde ne kadar kötü göründüğümü fark ettim.

Arabalar durduğunda arabamı müsait bir yere park edip içeri girdim. Resimini gördüğümde gözlerimde tekrardan yaşlar süzüldü. Etrafı çiçekler tarafın çevrilmişti. Resimde çok güzel gülümsemişti. Sol elimle yanaklarımı sildim. Güçlü görünmeye çalıştım.

Annesinin haykırış sesleri ile tüylerim ürperdi. Yıkılmış bir vaziyetteydi. Kızın fotorafını okşadı. Öptü. Beni gördüğünde yakama yapıştı.

" Kızım sana emanetti. Emanetine böylemi sahip çıktın."
Kalbim parçalandı adeta. Yeniden süzüldü gözyaşlarım.

" Özür dilerim. "

Yumruklarını gövsüme geçirdi. Kocası ona sarılarak çıktılar dışarı. Tek başıma kaldığımda resime doğru yaklaştım.

" Üzgünüm. Seni çok üzdüğüm için özür dilerim. "

Arkamı döndüğümde kapının köşesinde duran Eunji'yi görmemle durdum. Bana doğru yaklaştı.

" Ne işin var burda. "

Sorduğum soru karşısında afalladı biraz.

" Ben...seni merak ettim. Dün... "

" Sen dememiş miydin? Beni merak etme diye sende beni merak etme. Haa dün yaşanan şeyler sadece saçmalıktı. Kendimde değildim. Şimdi gidebilirsin. "

Gözleri dolmuştu. Kafasını yere eğerek arkasını dönüp gitti. Bende arabama ilerleyip eve geçtim.

*****************************

Kaldırımda sinirle ilerledim. Durdum ve sinirle hem ayağımı yere vurdum gem de şaçımı karıştırdım. Hatalıydım. Hemde en büyük hata bendeydim. Neden gelmiştim ki aptal kafam. Sinirle kafama vurdum. Kendime o kadar kızmaya dalmıştım ki hemen arkamdaki bana korna çalan arabayı duymamıştım. Kafamı o tarafa çevirerek baktım. Yok artık yine mi bu? Sinirle arabaya ilerdim. Camı açtığında kızgın sesimle çıkıştım.

" Neden buradasın. "

" Seni merak ettim. "

Kaşlarımı çattım.

" Beni merak etme. Peşimde dolaşmayı bırak. "

" Benimle bir yemek yersen bırakacağım. "

Bu ne cüretti. Hayatımı kurtardı diye ona şükürlerimi sonucak halim yoktu.

" Rüyanda görürsün. "

Diyerek arkamı döndüm ve ilerdim. Bay ukala,bilmiş özürlü beyinli beni kolay birşey zannediyordu sanırım. Gerizekalı. Otele gidene kafar ona saydırmakla geçirdim.

4 Saat Sonra

Elimi çeneme koydum ve etrafımdaki yemek yiyen insanları izlemeye başladım. Evet şu an o istemediğim yemeğin baş karakteri olarak masada oturuyordum. Sinirle onumda duran bardaktaki suyu bir dikişte bitirdim. Beyfendi beni çağırıyor kendisi olmuyordu. .